ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Είναι ιδέα μου ή η γένια του 1998 είμαστε άτυχοι από κούνια;

Ακόμα πονάει εκείνο το notebook που δεν πήραμε!

Στέλα Τσάναϊ

8 Δεκεμβρίου, 2022

Φίλοι συμπολεμιστές… εε συνομήλικοι εννοούσα, ας παραδεχτούμε ότι η γενιά μας (του ’98 δηλαδή), έχει δεχτεί πολλά πυρά! Θα έλεγε κανείς ότι έχουμε ζήσει εμπειρίες τριών γενεών μέσα σε 24 χρόνια. Σεισμούς, οικονομικές κρίσεις, δημοψηφίσματα, τρομοκρατίες, πολέμους, πανδημίες, καραντίνες. Ξεχνάω κάτι;

Για να μην ακουστώ μίζερη βέβαια, έχουμε και καλές αναμνήσεις. Αρχικά, είμαστε από τα τελευταία παιδιά που πρόλαβαν να μεγαλώσουν σε αλάνες, να τους φωνάζει η μάνα τους από το μπαλκόνι για να φάνε, ενώ σε μία καλή ηλικία, εκεί γύρω στα 12, αποκτήσαμε το πρώτο μας κινητό. Και δώστου το msn και το facebook με usernames τύπου Nicole Dafuq και Giorgos Sex Me Up και το βράδυ κάψιμο στο MTV και το Nickelodeon! Ζήσαμε και αλάνες και τεχνολογία – η τέλεια ισορροπία.

Δεν είμαστε οι μόνοι ωστόσο που προλάβαμε την παραπάνω συγκυρία. Αυτά που όντως ζήσαμε αποκλειστικά εμείς, που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι κάποιος μας έφτυσε προσωπικά, δεν τα λες και τυχερά. Ας το πάρουμε από την αρχή με τα αθηναϊκά μωρά να βιώνουν έναν από τους φονικότερους σεισμούς των τελευταίων μέχρι τότε 50 ετών. Το 1999 συγκεκριμένα, χτύπησε ο σεισμός της Πάρνηθας που είχε ως απολογισμό 143 νεκρούς και μεγάλες υλικές ζημιές. Θα μου πεις, δεν το θυμόμαστε. Το ζήσαμε όμως.

Συνεχίζοντας με κάτι που θεωρητικά ήταν καλό, αλλά εμείς του ’98 δεν το βλέπουμε ακριβώς έτσι, είναι οι ιστορικές νίκες της χώρας το διάστημα 2004-2005. Ναι, what a time to be alive… αλλά από 10 ετών και πάνω, για να θυμάσαι και τίποτα!

Στη νίκη της Ελλάδας στο Euro και το Eurobasket, στην πρωτιά της Παπαρίζου στη Eurovision, στον πανζουρλισμό των Ολυμπιακών Αγώνων, εμείς ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να τα δούμε, αρκετά μικροί όμως για να τα θυμόμαστε. Ό,τι μας έχει μείνει είναι αμυδρές μνήμες κι αυτές υποβοηθούμενες σημαντικά από βιντεάκια και φωτογραφίες της εποχής. Από μόνοι μας, ούτε την τούμπα του Ρουβά δε θα συγκρατούσαμε… 

Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να είναι πρώτη σε όλα, να ζούμε εποχές όπου «λεφτά υπήρχαν» και εμείς να μην ξέρουμε καλά καλά να γράφουμε, να τα σημειώσουμε σε ένα ημερολόγιο βρε αδερφέ.  

Το notebook που δεν πήραμε ποτέ

Λίγα χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα το 2010–2011, στην έκτη δημοτικού, μαθαίνουμε ότι το κράτος θα προσφέρει δωροεπιταγή για την αγορά ενός notebook στα παιδιά του ’97 που θα πάνε Α’ Γυμνασίου. Τέλεια λέμε, θα πάρουμε και εμείς του χρόνου! ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Κάνε όρεξη. Για μία χρονιά κληρώθηκε εν τέλει το καλό, που έτυχε να είναι η ακριβώς προηγούμενη κι εμείς να μείνουμε με την ψυχρολουσία.

Αυτή ίσως ήταν και η πρώτη μεγάλη στιγμή που μας προετοίμασε για τα επερχόμενα χρόνια φτυσίματος και μουντζώματος. Κάτι σαν να παίρνουν οι δικοί σου κινητό στον μεγαλύτερό σου αδερφό και σε σένα όχι, γιατί «Θα το χαλάσεις όπως και έκανε και ο αδερφός σου»!

Ακόμα με πονάει για να είμαι ειλικρινής…

Δύο λέξεις: Τράπεζα Θεμάτων

Τι σου έλεγα πριν για προετοιμασία; Αυτό εννοούσα. Μπαίνοντας στο Λύκειο, σαν να μην έφτανε το άγχος για τις Πανελλήνιες που έρχονταν, είχαμε και την τράπεζα θεμάτων. Μίνι εγκεφαλικό δηλαδή, με τυχαία θέματα ανά σχολείο. Όλα ήταν SOS! Πρώτη (και τελευταία) φορά γινόταν στην Ελλάδα και ο κλήρος έπεσε πάλι σε εμάς. Εκείνη τη χρονιά πάνω από το 40% έμεινε για Σεπτέμβριο και την επόμενη, μετά από καταλήψεις και διαμαρτυρίες πανελλαδικά, την αποσύρανε. 

Προχωράμε σε κάτι λίγο πιο light και συγκεκριμένα στις Πανελλήνιες του 2016! Εκείνη τη χρονιά, εκτός του ότι έπεσε θέμα «Φιλία» στην έκθεση, που ήταν αντι-sos και κανείς δεν το είχε διαβάσει (με λίγη προσπάθεια κάτι έγραφες όμως), τα παιδιά που έδιναν Μαθηματικά Κατεύθυνσης βίωσαν κυριολεκτική πανωλεθρία! Τα θέματα Γ2 και Γ3 ήταν αυτά που τους χαντάκωσαν και το μόνο που θυμάμαι από τότε είναι όλοι να βγαίνουν έξω από τις αίθουσες σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου! 

Και ξαφνικά… 24!

Let’s spit some truths here! Η πιο όμορφη ηλικία, αντικειμενικά, είναι τα 20 με 25 που είσαι ακόμα νέος, βγάζεις τα πρώτα σου λεφτά, φλερτάρεις, ταξιδεύεις και είσαι μόνιμα έξω χωρίς να σε νοιάζει το παραμικρό. Εμάς τα καλύτερά μας χρόνια πέσανε πάνω στη διετία 2020–2022… οπότε μάντεψε πώς τα περάσαμε. Με καραντίνα, μάσκα και άρρωστοι!

Κλεισμένοι μέσα επί μήνες, χωρίς ταξίδια, χωρίς έρωτες, σπίτι από τις 21:30, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα! Τα καλά μας ρούχα, από φορέματα, σετάκια και πουκάμισα, έγιναν πιτζάμες φλις και παντόφλες. Ήμασταν όλοι χαρούμενοι και αθώοι στα 21 και ξαφνικά φτάσαμε 24 χωρίς να έχουμε ζήσει τίποτα απ’ όσα θέλαμε! Το μόνο που αποκτήσαμε είναι ένας μόνιμος βήχας από τις 10 φορές που κολλήσαμε και πολλά ψυχολογικά.

Το αστείο με την online ορκωμοσία

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά (προφανώς), εμάς η καραντίνα μας πέτυχε πάνω στο πτυχίο. Ξεκίνησε στο 4ο έτος και μας ισοπέδωσε μέχρι τέλους. Πολλές ώρες χαμένες, γιατί μέχρι να πάρουν μπρος τα online μαθήματα έχουν περάσει δύο ολόκληροι μήνες! Η καλή μας η τύχη αποφάσισε την πιο σημαντική στιγμή τής μέχρι τότε ζωής μας (διόρθωση: την πιο σημαντική στιγμή των γονιών μας, γιατί αν περιμένουν γάμους και παιδιά σωθήκανε!), να τη ζήσουμε ΚΑΙ αυτή στο σπίτι.

Μα ποιος σκέφτηκε την online ορκωμοσία ρε παιδιά; Χάθηκε όλη η μαγεία και όλο το νόημα! Όχι τίποτα άλλο, ούτε πάρτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε για να το γιορτάσουμε. 

Διάβασε κι αυτό

Ε όχι, δε διαβάζαμε και παλεύαμε για το πτυχίο τόσα χρόνια για να μας το δώσετε ηλεκτρονικά!

Last but not least, οι ηλικίες 1995-1998 είναι αυτές που δεν ανήκουν πουθενά. Είμαστε πολύ Gen Z για τους Millennials και πολύ Millennials για τους Gen Z. Δηλαδή μόνιμα στην απ’ έξω και κανείς δε μας θέλει για παρέα, γιατί δεν ταυτίζονται μαζί μας. Γι’ αυτό το λόγο φτιάξαμε μία δική μας μίνι γενιά ονόματι Zillennials ή Zennials (που περιλαμβάνει τους 1992-1998 για την ακρίβεια) για να μη νιώθουμε μόνοι μας. 

Αν σκεφτείς ότι ο μέσος όρος ζωής ενός ανθρώπου είναι τα 82, είμαστε ακόμα σχεδόν στο 1/3 της ζωή μας. Ποιος ξέρει τι άλλο μας περιμένει. Βαστάτε γερά αδέρφια!

OUR20s

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET