Βρισκόμαστε μια ανάσα μακριά από την έναρξη του χειμερινού εξαμήνου (για κάποιους έχει ήδη ξεκινήσει) και δεν ξέρω πώς να νιώσω γι’ αυτό. Ανάμεικτα τα συναισθήματα... Από τη μία ξενερώνω με το γεγονός ότι θα πρέπει να στρωθούμε πάλι στο διάβασμα (λέω εγώ τώρα), κι από την άλλη ενθουσιάζομαι που θα επιστρέψουμε επιτέλους στα αμφιθέατρα και τα πανεπιστήμια θα γεμίσουν πάλι από ζωή.
Όπου «ζωή», βάλτε φοιτητές που δεν ξέρουν τι τους γίνεται…
Who can blame us though? Μετά από ενάμιση χρόνο εξ αποστάσεως μαθημάτων, ακόμα και τελειόφοιτος να είσαι, η επιστροφή αυτή σε βρίσκει αγχωμένο κι απροετοίμαστο. Σαν να διαγράφηκαν τα έτη που πάτησες στη σχολή και ξαφνικά ξεκινάς από το μηδέν. Τα πράγματα πάντως σίγουρα δε θα είναι το ίδιο με την προ covid εποχή.
Και δε θα ευθύνονται μόνο οι περιορισμοί και τα μέτρα που θα ισχύουν, αλλά γενικότερα οι συνθήκες υπό τις οποίες επιστρέφουμε και το γεγονός ότι υπήρξε ένα τόσο μεγάλο διάστημα απουσίας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι πρωτοετείς αλλά και οι δευτεροετείς πατάνε πρώτη φορά το πόδι τους στη σχολή! Lost people εις διπλούν, αλλά και ενθουσιασμός εις διπλούν. Τον οποίο ενθουσιασμό όλοι τον μοιραζόμαστε, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως η φάση στο Πανεπιστήμιο θα είναι πολύ περίεργη φέτος!
Ξεκινάμε όλοι από την αρχή
Ανεξαρτήτως έτους, όλοι οι φοιτητές βλέπουμε αυτό το comeback σαν την πρώτη μας μέρα έβερ. Ακόμα κι αν σου είναι χρόνια γνώριμα τα πανεπιστημιακά μέρη, η επιστροφή αυτή σε βρίσκει σκαλωμένο. Δε νιώθεις αυτήν την άνεση και την οικειότητα που ένιωθες μέχρι τον Μάρτιο του 2020.
Από το μήνα αυτό και έπειτα, οι ζωές μας άλλαξαν ριζικά. Ειδικά για τους τότε πρωτοετείς, η αλλαγή είναι τεράστια, καθώς τώρα μπαίνουν στο τρίτο έτος των σπουδών τους. Φαντάζει απίστευτο ότι σε ένα χρόνο θα πάρουν πτυχίο – θεωρητικά τουλάχιστον. Καλά καλά δε συνήθισαν κάποια βασικά πράγματα του πανεπιστημίου και τώρα τελειώνουν.
Συνήθως τα μεγαλύτερα έτη έχουν την απάντηση σε όλα και ξέρουν να δίνουν τις κατάλληλες συμβουλές στα ψαρωμένα πρωτόετα, αλλά sorry, είμαστε κι εμείς θύματα όλης αυτής της κατάστασης. Η σοφία έρχεται με τα χρόνια που περνάς στα αμφιθέατρα, κι όπως καταλαβαίνετε, υστερούμε σημαντικά.
Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, πρέπει όλοι να θυμηθούμε πού είναι οι αίθουσες, να ξυπνάμε ώρες πριν το μάθημα για να φτάσουμε εγκαίρως, να μπούμε στα γνωστά – γεμάτα – λεωφορεία και να δούμε τις γνώριμες φάτσες. Όλα φαντάζουν σαν κάτι καινούργιο, ακόμα και για τους τελειόφοιτους.
Εκτός από το κομμάτι των γνωριμιών, που για πρώτη φορά θα πρέπει να το υποστούν και οι δευτεροετείς. Όχι να σας κομπλάρω, αλλά η επιστροφή στα πανεπιστήμια θα φέρει αυτήν την άβολη συζήτηση με συμφοιτητές που παρακολουθούσατε μαζί μαθήματα επί ένα χρόνο, αλλά τώρα συναντηθήκατε/γνωριστήκατε για πρώτη φορά από κοντά. Πού να τους θυμάσαι όλους από τα online… Ακόμα και εγώ που πέρασα 2 χρόνια στη σχολή, έχω κάνει ένα μικρό delete τους συμφοιτητές μου, κι αυτοί το ίδιο.
Πίσω στην original φοιτητική ζωή
Μπορεί λοιπόν να είναι πολλά αυτά που μας αγχώνουν για την επιστροφή στα έδρανα, αλλά η φοιτητική ζωή που μας περιμένει μας κρατά ζωντανούς! Ειδικότερα όσοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο πατρικό τους λόγω των συνθηκών, περίμεναν αυτή τη στιγμή πώς και πώς. Βέβαια, μετά από ενάμιση χρόνο με φαγητό της μαμάς, έχεις ξεχάσει πώς είναι να κρατάς ένα σπίτι μόνος σου. Η προσαρμογή θα είναι δύσκολη και το να μπεις σε ρυθμούς θα σου πάρει λίγο καιρό. Επιτέλους όμως, θα έχεις και πάλι το χώρο σου!
Κι εδώ να προσθέσω πως όλοι μας πρέπει να βάλουμε το πανεπιστήμιο ως προτεραιότητα, κάτι που δεν κάναμε το τελευταίο διάστημα. Οι εξ αποστάσεως διαλέξεις μας επέτρεψαν να γεμίσουμε το πρόγραμμά μας με άλλες δραστηριότητες (όπως Netflix, γυμναστική, άραγμα με φίλους, ή οποιοδήποτε χόμπι), αλλά ήρθε η ώρα να βάλεις μια τάξη.
Τάξη θα πρέπει να μπει και στο μέσα μας, διότι έχει αλλάξει κι αυτό. Δεν είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν όταν ξέσπασε η πανδημία και μπήκαμε σε καραντίνα. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, κολλημένοι με την οικογένειά μας και το Netflix, οι απόψεις μας, οι επιθυμίες μας, οι προτεραιότητές μας, άλλαξαν. Πολλοί μπορεί να κατάλαβαν ότι αυτό που πραγματικά τους αρέσει δεν είναι αυτό που σπουδάζουν, ή ότι οι φίλοι που έχουν είναι περισσότερο γνωστοί. Όλοι λοιπόν πήραμε χρόνο για τον εαυτό μας και αλλάξαμε σαν άνθρωποι.
Ακούγεται κάπως κλισέ, αλλά τα βιώματα που σου δίνει το πανεπιστήμιο δε συγκρίνονται. Το πρωινό ταξίδι για τη σχολή σού μαθαίνει ότι δε θυσιάζεις τον ύπνο σου τζάμπα, αλλά για το μέλλον σου. Το άραγμα με τους συμφοιτητές γεμίζει τη ζωή σου με νέες εμπειρίες και νέους ανθρώπους. Το φαγητό από τη λέσχη σε κάνει να εκτιμάς αυτό της μαμάς. Οι αίθουσες και οι διάδρομοι της σχολής γίνονται το δεύτερο σπίτι σου, καθώς και τα γνωστά στέκια εκεί τριγύρω. Κι όλα αυτά ανυπομονούμε να τα έχουμε ξανά στη ζωή μας.
Να θυμάσαι πως όλα θα πάνε καλά
Τι και αν όλα φαίνονται χαοτικά; Θα κρατήσει το πολύ μια εβδομάδα – μπορεί και περισσότερο, κανείς μας δεν ξέρει. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η φοιτητική καθημερινότητα μας λείπει και θέλουμε να την (ξανα)γευτούμε. Τα πράγματα θα είναι περίεργα – σίγουρα – αλλά αυτό το άγνωστο κάπως μας εξιτάρει. Καλή επιστροφή λοιπόν και καλή τύχη!
