Όλοι έχουμε παραδώσει σε κάποια φάση της ζωής μας ένα κενό, λευκό χαρτί στον καθηγητή μας και δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Για 0 πηγαίναμε, 0 πήραμε. Κάτι παρόμοιο με τη φοιτήτρια από το Πανεπιστήμιο Μίε της Ιαπωνίας ας πούμε, δε μας έτυχε ποτέ.
Διότι η Έιμι Χάγκα εφαρμόζοντας την ίδια τακτική, παραδίδοντας δηλαδή λευκή κόλλα, κατάφερε να πάρει… άριστα.
Στη δική της περίπτωση όμως, κολλάει τέλεια η φράση «τα φαινόμενα απατούν». Που σημαίνει ότι ναι μεν το γραπτό της έμοιαζε κενό, στην πραγματικότητα όμως, μόνο τέτοιο δεν ήταν.
Παίρνοντας την ιστορία από την αρχή, το μάθημα στο οποίο εξεταζόταν η 19χρονη αφορούσε στην ιστορία των νίντζα. Αρκετά ενδιαφέρον ακούγεται, συγκριτικά με τα δικά μας κοινότυπα μαθήματα. Προχωράμε.
Η ίδια έχει παραδεχτεί πως την ενδιέφερε ιδιαίτερα το θέμα από μικρή ηλικία, και συγκεκριμένα απ’ όταν ξεκίνησε να βλέπει ένα παιδικό στην τηλεόραση. Στη συνέχεια διάβασε και βιβλία επί του θέματος και γενικότερα διεύρυνε αρκετά τις γνώσεις της.
Χάρη σ’ ένα από αυτά τα βιβλία λοιπόν, κατάφερε να παραδώσει λευκή κόλλα στον καθηγητή της και όλως παραδόξως να πάρει το μέγιστο βαθμό.
Συγκεκριμένα, μαθαίνοντας την τεχνική «αμπουριντάσι» των νίντζα, δημιούργησε ένα… αόρατο μελάνι, το οποίο χρησιμοποίησε την επόμενη μέρα για να γράψει την έκθεσή της. Πληροφοριακά (για μελλοντική χρήση), για να δημιουργηθεί αυτό μουσκεύεις φασόλια σόγιας όλη νύχτα και στη συνέχεια τα συνθλίβεις και τα πιέζεις με ένα πανί.
Θα έλεγε κανείς πως όρεξη είχε για πειραματισμούς και παιχνίδια, αντί να ξεμπερδεύει όσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα γίνεται από μια τέτοια διαδικασία. Θα είχε ένα point αυτή η παρατήρηση, εφόσον ο ίδιος ο καθηγητής δεν είχε ζητήσει από τους φοιτητές του να γίνουν όσο πιο δημιουργικοί γίνεται κι αν εν τέλει δεν έπαιρνε άριστα χάρη σε αυτό!
Ήμουν βέβαιη ότι ο καθηγητής θα αναγνώριζε τουλάχιστον τις προσπάθειές μου να κάνω ένα δημιουργικό κείμενο. Έτσι δεν ανησυχούσα πραγματικά για το αν θα πάρω κακή βαθμολογία, παρόλο που το ίδιο το περιεχόμενο δεν ήταν τίποτα ξεχωριστό.
Ο καθηγητής αυτό που είχε να κάνει για να εμφανιστούν τα γράμματα, ήταν να ζεστάνει το χαρτί στη σόμπα του και στη συνέχεια να διορθώσει άλλη μία έκθεση. Στην αρχή είχε τις αμφιβολίες του κατά πόσο τα γράμματα θα ήταν καθαρά κι ευανάγνωστα, αλλά απ’ ό,τι δείχνει ο τελικός βαθμός, όλα πήγαν καλά!
Οκ, μπορεί να μην μπούμε ποτέ στον κόπο να φτιάξουμε αόρατα μελάνια για να γράψουμε τα θέματα της εξεταστικής, θα μπορούσαμε κάλλιστα όμως να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική «αμπουριντάσι» ως μια καλή δικαιολογία. Τι εννοείς ότι δεν πείθει;
