Ο Αριστοτέλης είχε πει «η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα».
Φιλία λέξη και έννοια, ιερή και τόσο σημαντική. Φίλος είναι εκείνος που είναι μαζί σου και κοντά σου σε όλα. Εκείνος που χαίρεται με τη χαρά σου και λυπάται με τη λύπη σου. Είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι, σε νοιάζεται, σε αγαπά και θέλει το καλύτερο για σένα, σαν να πρόκειται για τον εαυτό του.
Κάποιες φιλίες αντέχουν στον χρόνο. Κάποιες άλλες πάλι, χάνονται. Φίλοι που κατά τη διάρκεια της ζωής μας και την πορεία των χρόνων μας, χάθηκαν, τους χάσαμε και γενικά όπως λέμε «χαθήκαμε». Δεν ξέρουμε νέα τους ή μαθαίνουμε λίγα απ’ αυτά μέσω κοινών γνωστών ή των πασίγνωστων δημοφιλών μέσων δικτύωσης, όπως είναι το facebook ή το Instagram… από φωτογραφίες που ανεβάζουν ή από τα check in τους, ανοίγουν ένα παράθυρο στη ζωή τους, χωρίς όμως ούτε εκείνοι, αλλά ούτε και εμείς να αποτελούμε μέρος του βίου τους ή της καθημερινότητας τους!
Από την άλλη, υπάρχουν κι οι φιλίες εκείνες που αντέχουν στον χρόνο. Φίλοι χρόνων που μας ξέρουν και τους ξέρουμε σαν την παλάμη του χεριού μας. Άνθρωποι δικοί μας, που στη χαρά μας θα τους τηλεφωνήσουμε, γιατί ξέρουμε πως θα βιώσουν τα ίδια συναισθήματα με εμάς. Θα χαρούν, θα συγκινηθούν, θα νιώσουν περήφανοι. Άνθρωποι που μας νοιάζονται και θέλουν το καλό μας.
Φίλοι που είναι εκεί. Τόσο στα εύκολα, όσο και στα δύσκολα. Δεν τους ντρεπόμαστε, ούτε δείχνουμε σ’ εκείνους κάτι άλλο από αυτό που νιώθουμε.
Φιλίες που δοκιμάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων, αλλά όχι μόνο άντεξαν, αλλά δυνάμωσαν παράλληλα.
Σχέσεις δυνατές και κυρίως αληθινές.
Αυτές οι φιλίες μένουν και τελικά αυτούς τους φίλους θέλουμε να κρατήσουμε δίπλα μας στο διάβα της ζωής μας. Άτομα που έχουμε μοιραστεί μαζί τους γέλια, κλάματα, συγκινήσεις, έρωτες και χωρισμούς.
Ήταν εκεί, να μάθουν τα νέα του πρώτου μας ραντεβού, τις εντυπώσεις μας και τα συμπεράσματα μας για το πρόσωπο που είχαμε απέναντι μας, ήταν πάλι εκεί να μας ακούσουν να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε, όταν ήρθαν οι πρώτοι τσακωμοί με τον σύντροφο μας, ήταν εκείνοι που όταν θέλαμε συμβουλές και το μυαλό μας είχε θολώσει από τα νεύρα και τον θυμό, μας συγκράτησαν από παρορμήσεις της στιγμής που μελλοντικά θα μετανιώναμε.
Είναι ευλογία να έχεις καλούς φίλους. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός μας «μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος».
Μια αγκαλιά τους, θα σου δώσει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσεις. Σε ξέρουν, σε καταλαβαίνουν, σε ενθαρρύνουν και δεν μπορείς να τους κρυφτείς. Ακόμα κι αν τους χαμογελάσεις , ώστε να τους ξεγελάσεις και να μην καταλάβουν την στενοχώρια σου ή το παράπονο σου, εκείνοι θα σε νιώσουν. Θα αφουγκραστούν την αύρα σου και θα δουν τα μάτια σου…
…κι αν αυτά δεν λάμπουν, όπως τότε στα τρελά και μεθυσμένα σας ξενύχτια, όπως τότε που ξεκαρδιζόσασταν στα γέλια από τις φάρσες και τις τρέλες σας, τότε θα σε προδώσουν.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, τους δικούς σου ανθρώπους, θα μιλήσεις, θα ανοιχθείς και θα πεις όσα κράταγες καιρό μέσα σου.
Σαφέστατα όμως, οι φιλίες μένουν όταν το θέλουν κι οι δυο πλευρές και η προσπάθεια είναι κοινή. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Εύχομαι να έχετε φίλους σωστούς και καλούς με αγνή ψυχή και σοφό μυαλό. Κι αν πάλι δεν τους έχετε βρει (επειδή ποτέ δεν είναι αργά), εύχομαι κάποια στιγμή να τους συναντήσετε!
ΚΑΙ πάντα να θυμάστε, πως σ’ αυτή τη ζωή ό,τι δίνεις, παίρνεις. Μην ξεχνάτε τους φίλους σας, μη θυμώνετε μαζί τους, ακόμα κι αν δεν έχουν πολύ χρόνο να σας δουν, διότι η ζωή τρέχει με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς… προσπαθήστε λοιπόν να τους δικαιολογείτε και κυρίως, θυμηθείτε πόσο πολύτιμοι είναι για εσάς.
«Επενδύστε» στη φιλία!
