Θέλω να σε ξεχάσω, γιατί είσαι κάποιος που ανήκει πια στο παρελθόν. Μη μου στέλνεις μηνύματα προσπαθώντας να μου υπενθυμίσεις την παρουσία σου ως ένα άτομο που το έδωσα τα πάντα για το τίποτα… Δε θέλω να βλέπω τις λέξεις σου στο κινητό μου, με πληγώνουν.
Θα βρω τον τρόπο να σε ξεχάσω, ακόμα κι αν αυτό δεν ακούγεται τόσο ρομαντικό.
Είναι απλά αναπόφευκτο, μια ψυχρή αλήθεια, πιο ψυχρή κι από την τελευταία νύχτα που περάσαμε μαζί. Θυμάσαι αυτήν τη νύχτα; Όταν ξύπνησα δίπλα σου το πρωί και δεν ένιωθα τίποτα οικείο όπως τις άλλες φορές, τότε κατάλαβα ότι έχουμε τελειώσει. Ήταν για το καλό μας. Τουλάχιστον έτσι νομίζω ότι έπρεπε να γίνει. Μπορώ πλέον να γεμίζω μόνη τα κενά της ψυχής μου, αφού έχω αρχίσει να ξεχνάω.
Θυμάμαι το χρώμα των μαλλιών σου, αλλά όχι το χρώμα του γέλιου σου. Θυμάμαι το όνομά σου, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Έχω ξεχάσει όμως τον τρόπο που μιλούσες. Ξέρω πως υπάρχεις και πως περάσαμε κάποιες στιγμές μαζί, αλλά μου φαντάζουν πια ασήμαντες. Έχω ξεχάσει πολλά πράγματα, όπως το τι μας έφερε κοντά και τελικά ποιος ήταν ο λόγος που απομακρυνθήκαμε. Κυρίως όμως έχω ξεχάσει το πώς είναι να είσαι δίπλα μου.
Ξέχασα το πώς είναι να σε φιλάω και το πώς είναι να θέλω να σε φιλήσω. Ξέχασα πώς είναι να σου κρατάω το χέρι, αν δηλαδή κρατούσαμε τα χέρια μας, γιατί αισθάνομαι σαν να μην έγινε ποτέ. Δε θυμάμαι πώς είναι να σε εμπιστεύομαι, να πιστεύω σε σένα, να σε χρειάζομαι. Για πολύ καιρό, πίστευα ότι δε θα κατάφερνα ποτέ να σε ξεχάσω. Ήσουν σαν ένα φάντασμα στη ζωή μου, σε ένιωθα κάθε στιγμή δίπλα μου, ενώ στην πραγματικότητα ήσουν πολύ μακριά.
Tα μυστικά μας έχουν ήδη ξεθωριάσει. Τα δώρα που κάναμε ο ένας στον άλλον έχουν μετατραπεί σε αντικείμενα μηδαμινής αξίας. Κάπου καταχωνιασμένες υπάρχουν κι οι φωτογραφίες μας, αλλά δεν τις αναζητώ πια. Πολλοί με έχουν πλησιάσει. Κάποιοι έχουν τα χαρακτηριστικά σου, αλλά δεν είναι εσύ… Όμως γνώριζα άραγε τον πραγματικό σου χαρακτήρα;
Θα σε ξεχάσω και θα αρχίσω από εκεί που ξεκίνησε το «εμείς». Από τα πρωινά που χάζευε ο ένας τον άλλον, κοιτιόμασταν στα μάτια και πιστεύαμε ότι κανένας έρωτας δε θα είναι σαν τον δικό μας.
Το μόνο που θα θυμάμαι από σένα, είναι τον πόνο που μου προκάλεσες. Μόνο όμως σαν κάτι που απλώς μου συνέβη, με απασχόλησε για κάποιο καιρό, αλλά πλέον δεν έχει καμιά αξία για μένα.
Ναι, ίσως κάποιες φορές και να σε θυμάμαι ακόμα. Μονάχα όμως ως εκείνον που έπαιξε μαζί μου, εκείνον που ζητούσε χωρίς να δίνει. Tο πιο σημαντικό όμως, είναι ότι δε θέλω να σε θυμάμαι ως τον άνδρα που τα βράδια μου δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του έρωτα που ένιωθα όταν ήταν κοντά μου, που νόμιζα ότι κρατούσα τον κόσμο όλο.
Δε θέλω να είσαι το πρώτο άτομο που μου έρχεται στο μυαλό όταν ξυπνάω. Δε θέλω να έρχεται στο μυαλό μου απρόσκλητη η εικόνα σου με κάποια άλλη. Άσε με να ξεχάσω το ότι μου έλεγες πως με καμία δε θα νιώσεις όπως μαζί μου και θα προχωρήσω. Ή άσε με να το θυμάμαι σε χρόνο παρελθοντικό…
Μην εισβάλλεις στα όνειρα μου επιβάλλοντας την παρουσία σου, έχω ηρεμήσει.
Εξάλλου έχει περάσει καιρός πια που συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν ήσουν δικός μου…
