Ενώ πολλοί θα πίστευαν ότι ισχύει το αντίθετο, δηλαδή όταν είσαι μόνος σου τείνεις να χλαπακιάζεις για να καλύψεις το κενό της παρέας, να που τελικά οι φίλοι σου φταίνε για εκείνα τα παραπάνω κιλάκια.
Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει κι αυτό τη λογική του. Γιατί αλλιώς θα παραγγείλεις όταν είσαι μόνος/η κι αλλιώς όταν θα το κάνεις με παρέα. Σκέψου π.χ οικογενειακά τραπέζια, με κάθε λογής φαγητό να είναι σερβιρισμένο. Δεν τσιμπάς λίγο απ’ όλα, μέχρι να φτάσει το φούσκωμα στο απροχώρητο; Τσιμπάς!
Σ’ αυτό το συμπέρασμα λοιπόν κατέληξε και μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ – αναλύοντας δεδομένα από 42 προηγούμενες μελέτες – η οποία θέλει τους ανθρώπους να καταναλώνουν περισσότερο φαγητό όταν δεν είναι μόνοι τους.
Οι παλαιότερες μελέτες είχαν καταλήξει στο ότι άτομα με παρέα τρώνε 48% παραπάνω φαγητό απ’ ό,τι όταν είναι μόνοι τους, με το ποσοστό των γυναικών συγκεκριμένα να αγγίζει το 29%. Αλλά αυτό το τελευταίο, πέρα από το φταίξιμο που μπορεί να ρίξεις στην κολλητή σου για τα κιλάκια που σ’ ενοχλούν πάνω σου, έχει κι ένα μεγάλο συν.
Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται «social facilitation» (ελληνιστί κοινωνική διευκόλυνση) και θεωρείται ότι οφείλεται σε 3 λόγους:
Πρώτον, σε ένα μηχανισμό επιβίωσης που κρατά από τα αρχαία χρόνια κι έκανε τους κυνηγούς να μοιράζονται το φαγητό τους και να τρώνε ανά ομάδες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Δεύτερον, είναι πιο fun να μοιράζεσαι το τραπέζι με κόσμο, παρά να κοιτάς στο κενό και να απολαμβάνεις μόνος σου αυτό που έχεις στο πιάτο σου, ενώ οι κοινωνικές νόρμες θεωρούν πιο αποδεκτό να γουρουνιάζεις με παρέα, πάρα με τον εαυτό σου. Και τρίτον, με αυτόν τον τρόπο έρχεται και η ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των ατόμων.
Παρατηρείται ωστόσο, πως η ποσότητα φαγητού που θα επιλέξεις να φας μπροστά σε κάποιον, έχει να κάνει και με την εντύπωση που θες να του δημιουργήσεις. Οπότε, όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν με κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα, ή όταν ας πούμε βγαίνεις πρώτο ραντεβουδάκι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα επιλέξεις μια μικρή μερίδα.
Συμβουλή; Φάε το μπεργκεράκι σου να νιώσεις!
Επιστρέφοντας πάντως στο «μηχανισμό επιβίωσης» για τον οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω, οι ερευνητές σημείωσαν πως παρόλο που δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να κυνηγήσουμε το φαγητό μας, υποσυνείδητα εξακολουθεί να μας επηρεάζει. Μάλιστα, έχει οδηγήσει στην υιοθέτηση ανθυγιεινών διατροφικών συνηθειών.
Η δρ. Ruddock της σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, προτείνει:
Μια λύση σ’ αυτήν την τάση μπορεί να είναι να τρώει κανείς τουλάχιστον όσο και οι άλλοι στην ομάδα – αν τα μεμονωμένα μέλη ταιριάξουν τη συμπεριφορά τους με αυτή των άλλων σε ό,τι αφορά την κατανάλωση φαγητού, είναι πιο πιθανό να φάνε μεγαλύτερο γεύμα σε σχέση με αυτό που θα κατανάλωναν σε συνθήκες κοινωνικού ανταγωνισμού.
