Μια κλασική περίπτωση που κατρακυλάς στον βούρκο. Κι όμως. Τα γνώριζες όλα από την αρχή. Αλλά σαν επαναστάτης, σαν αντισυμβατικός στρατιωτάκος αποφάσισες να προχωρήσεις, να πολεμήσεις τον βούρκο, να λερωθείς μέχρι τέλους και να έρθεις τελικά αντιμέτωπος με το είδωλό σου στον καθρέφτη. Πόσο τρομακτικό. Πόσο λυτρωτικό!
Άνοιξες ένα μέρος της ψυχής σου, το έδωσες απλόχερα και γεμάτος αφέλεια. Σαν να δίνεις καραμέλες σ’ ένα παιδί. Όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Πιο πολύ σε ρήμαξαν, σε κατασπάραξαν σαν θεριό ανήμερο και έμεινες άδειος, πληγωμένος, κρυωμένος… με ουλές που έτσουξαν από τον καυτό σου ιδρώτα, που κάηκαν στα αχνιστά δάκρυά και στις σουβλερές υποσχέσεις της πρώτης στιγμής.
Να φταίω εγώ που εμπιστεύτηκα τη δροσιά του χαμόγελού σου, τη θάλασσα μέσα στα μάτια σου, τη γεύση από τα πικρά σου χείλη; Κι εσύ δεν έχεις καθόλου μερίδιο ευθύνης; Άλλωστε εσύ άνοιξες τον δρόμο κι εγώ ακολουθούσα. Γιατί έτσι λειτουργεί ο έρωτας. Παρορμητικά, τυφλά, αρρωστημένα υπέροχα, αρρωστημένα τρομακτικά!
[scis id=”59″]
Τώρα κείτομαι γυμνός, γεμάτος ρίγη μπροστά σε ένα σπασμένο είδωλο. Η πυράδα από τα μάτια σου έχει μείνει ακόμη στη θύμησή μου, τα καυτά μου δάκρυα νομίζω πως καίνε βασανιστικά τη σάρκα μου, τα χείλη μου ξεραμένα, η καρδιά μου άδεια.
Μη με παρεξηγείς. Δεν σε κατηγορώ. Κρύφτηκα πίσω από το αιτιολογικό μιας φαινομενικής εμπιστοσύνης πως τίποτα δε θα πάει στραβά, πως ο παράδεισος είναι ένα βήμα μπροστά για μας. Ακούς; Για έ-μας. Όλα νόμιζα πως ήταν στο β’ πληθυντικό, πως είναι δύο και όχι ένας, πως θα μετρώ τα φιλιά μας και όχι τα φιλιά μου.
Μα αγάπη μου, δεν είναι ειρωνικό; Όταν κοίταξα το είδωλο στον καθρέφτη δεν είδα τίποτα άλλο, πέρα από εμένα. Σπασμένο.
