Μια παρέα φοιτητών ξαναβρίσκει το νόημα της σπιτικής κουζίνας!
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι άλλη μια φοιτητούπολη. Είναι «Η» φοιτητούπολη, με το ήτα κεφαλαίο και νίκες σε όλα τα ταμπλό. Πέρασες εκεί; Θα καλοπεράσεις. End of story. Γιατί πολύ απλά, σε αυτή την πόλη θα βρεις ό,τι θες. Από τη θρυλική πανεπιστημιούπολη, τα ζωηρά urban vibes, τα ψαγμένα καφέ, τα ατέλειωτα «ραντεβού για καφέ», τα φεστιβάλ, τα θέατρα και τα live, μέχρι την ξακουστή αγορά και τις βόλτες στο κέντρο, στα Κάστρα, στο λιμάνι· όλα τα έχει η νύμφη του Θερμαϊκού. Όλα, εκτός από κάτι.
Το γιουβέτσι της μαμάς μου, αν με ρωτάς, αυτό λείπει από τη Θεσσαλονίκη.
Λέει συχνά-πυκνά ο Πάνος στην παρέα, στον Γιώργη, τη Μαρίνα και το Λιζάκι. Φοιτητοπούλια όλοι τους, ταξιδιάρικα, που τα έφερε η μοίρα να βρεθούν ένα φθινοπωρινό πρωινό του πρώτου έτους στο Συνταγματικό Δίκαιο και έκτοτε έγιναν αχώριστοι και στο πανεπιστήμιο και στη ζωή. Μα τι λέγαμε; Α ναι, για το επικό γιουβετσάκι της μαμάς του Πάνου, που η ηπειρώτισσα κυρία Μένη το φτιάχνει όχι με κριθαράκι, αλλά με κους κους από τον τόπο της και γίνεται κατά τα λεγόμενά του, λουκουμάκι.
Αυτό το γιουβέτσι μαζί με άλλες μαμαδίσιες σπεσιαλιτέ, κολλάει στο μυαλό της παρέας κάτι ζόρικα μεσημέρια που, αφού έχουν φάει την πίκρα του Ποινικού, στο καπάκι, πρέπει να αποφασίσουν και τι θα φάνε. Τσάλεντζ για… γερούς λύτες, μιας και η όρεξη για αυθεντικό, σπιτικό φαγητό και οι διαθέσιμες επιλογές συχνά είναι στην κόντρα. Συνηθισμένα προβλήματα, μιας συνηθισμένης παρέας φοιτητών, που υπήρξαν αρκετά τυχεροί ώστε να περάσουν στη σχολή που ήθελαν. Μα και αρκετά άτυχοι, ώστε να βρίσκονται μακριά από τη σπιτική κουζίνα. Και όσες γενναίες διαδρομές με ΚΤΕΛ κι αν κάνει εκείνο το θεϊκό – στα όρια του καλτ – σκεύος, το θρυλικό τάπερ της μαμάς, ποτέ δεν είναι αρκετές για να χορτάσει την καθημερινή όρεξή τους για σπιτικό φαγάκι.
«Φτάνει πια!», λέει μια μέρα ο Πάνος, αποφασισμένος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ο μήνας θέλει δέκα μέρες ακόμη για να βγει, τα οικονομικά δε σηκώνουν άλλο φαγητό απ’ έξω, χώρια που έχει βαρεθεί να τρώει στο πόδι. Έτσι κι αλλιώς, κανένα φουντ app στον κόσμο δεν μπορεί να καλύψει τη λαχτάρα του για αληθινό φαγητό. Τι κάνει; Παίρνει τη Μαρίνα αλά μπρατσέτα και πάνε ολοταχώς στα Lidl, όπου έχουν ήδη δώσει ραντεβού με τους υπόλοιπους. Κανένα νέο ως εδώ, αφού έτσι κι αλλιώς εκεί ψωνίζει το παρεάκι, αποδεικνύοντας ότι πέρα από άσσοι στα νομικά είναι και αστέρια στα… οικονομικά και στις value for money επιλογές.
Αυτή τη φορά, όμως, κάτι αλλάζει. Το περιεχόμενο του καροτσιού αρχίζει να αποκτά… άλλο νόημα. Η λίστα δε σταματά στα basic προϊόντα, τον καφέ, το γάλα, το ψωμί για τοστ, αλλά εμπλουτίζεται με γεύσεις ψαγμένες και αγαπημένες. Γεύσεις με ένα όνομα… όλο νόημα, με μια λέξη «Νώμα». «Καλαθάκι Λήμνου!», αναφωνεί η Μαρίνα, βλέποντας το αγαπημένο τυρί από το νησί της, να φιγουράρει στο ψυγείο μαζί με άλλους ΠΟΠ σταρ της τυροκομίας. Ο Γιώργης βάζει την Κρήτη στο παιχνίδι, επιλέγοντας κριθαροκούλουρα, γραβιέρα και μέλι. Ενθουσιάζεται ο Πάνος με την έκπληξη που τον περιμένει στο ράφι με τα ζυμαρικά: «Κους κους από το Μέτσοβο, ρε φίλε, αυτά είναι!». Ρίχνει στο καρότσι η Λίζα φακές Λάρισας και ρίγανη από τη Θεσσαλία. Και έτσι απλά, μοσχοβολούν τα ψώνια τους Ελλάδα!
Λίγο αργότερα, η γευστική περιπέτεια συνεχίζεται στην κουζίνα, όπου ξεκινά η μαγειρική δράση. «Τέλος στην αυτοκρατορία του πρόχειρου! Ζήτω η αθάνατη κουζίνα της μαμάς!» αναφωνεί ο Πάνος ψιλοκόβοντας το κρεμμυδάκι. Το γιουβέτσι της κυρίας Μένης επιλέχθηκε ομόφωνα για τη γευστική πρεμιέρα του νέου τους πρότζεκτ.
Μια φορά την εβδομάδα, το αποφάσισε πλέον η παρέα να τρώνε όχι απλά σπίτι, αλλά σαν στο… σπίτι τους. Το πατρικό. Μπορεί να μην έχουν τη μαεστρία των μαμάδων τους, μα έχουν την τόλμη και την επιμονή της νέας γενιάς. Έχουν συνταγές εμπνευσμένες από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Έχουν οδηγό το γευστικό τους κριτήριο. Έχουν τους φουντ μπλόγκερς να τους δίνουν έξτρα ιδέες. Έχουν ο ένας τον άλλον, και όλοι μαζί την αγάπη για το αληθινό φαγητό, την αυθεντική απόλαυση που φωλιάζει στο λαχταριστό σύμπαν της μαμαδίσιας κουζίνας. Και αν δεν φτάνει όσο συχνά θα ήθελαν στη Θεσσαλονίκη το τάπερ της αθάνατης Ελληνίδας μάνας, φτάνουν καθημερινά οι νοστιμιές κάθε τόπου στα Lidl. Και έτσι απλά, το φαγητό αποκτά ξανά το χαμένο του… «Νώμα». Νόστιμα και με νόημα.
