Και να που έφτασε η μέρα που περίμενες τόσο καιρό, από την αρχή της Γ’ Λυκείου συγκεκριμένα, η μέρα που ανακοινώνονται οι βάσεις και επιτέλους μετά από τόσο διάβασμα και κούραση, μαθαίνεις αν τελικά οι κόποι σου ανταμείφθηκαν ή όχι.
Το πώς νιώθεις γι’ αυτό ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Από τη μία η ανακούφιση κι ο ενθουσιασμός, μιας κι άφησες πίσω σου μία δύσκολη χρονιά, κι από την άλλη είναι αυτό το άγχος κι ο φόβος για τη ζωή που σε περιμένει. Η οποία είτε θα παραμείνει ακριβώς όπως είναι είτε θα αλλάξει ριζικά.
Αν κρίνω κι από τη δική μου εμπειρία, η όλη φάση πάει κάπως έτσι:
Γονείς κολλημένοι στην οθόνη του υπολογιστή, εσύ να πληκτρολογείς τον κωδικό σου, γνωστοί και συγγενείς να παίρνουν τηλέφωνο (χωρίς να έχει περάσει ούτε ένα 5λεπτο από την ανακοίνωση των βάσεων!) και γενικότερα να επικρατεί ένας πανικός, ενώ η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει.
Τι γίνεται όμως όταν την στιγμή που εισάγεις τον κωδικό, δεν αντικρίζεις το προσδοκώμενο, ή μάλλον, το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Η σχολή που ονειρευόσουν από τότε που μπήκες στη διαδικασία των Πανελληνίων (ή και νωρίτερα) τελικά δε θα σε δεχτεί σαν φοιτητή της. Και πες η σχολή θα το ξεπεράσει. Οι γονείς σου όμως; Όλοι αυτοί οι κόποι που έκαναν για να μπορείς να δώσεις εξετάσεις και να ελπίζεις σε ένα καλό αποτέλεσμα; Επένδυσαν σε εσένα και τις δυνατότητές σου, τόσο ψυχικά όσο και υλικά. Τι θα πουν στον κόσμο; Τι θα πουν στους συγγενείς; Όλοι αυτοί περίμεναν να τους ανακοινώσεις με χαρά πως τα κατάφερες. Κι ας μην αναφερθώ καλύτερα στην αναπόφευκτη σύγκριση με φίλους, παιδιά οικογενειακών φίλων κ.ο.κ.
Αναμενόμενες οι σκέψεις σου, δε λέω. Μήπως όμως ξεχνάς κάτι άλλο, πιο σημαντικό; Τον ίδιο σου τον εαυτό, ας πούμε!
Δέχομαι την στεναχώρια σου και επιβάλλεται να περάσεις αυτήν τη φάση! Ωστόσο, δε μπορώ να αποδεχθώ το αίσθημα αυκαταστροφής που επικρατεί μέσα σου. Δεν πέρασες στη σχολή που στόχευες και θα φοιτάς σε μιαν άλλη, που πριν λίγες ώρες μπορεί να μην ήθελες ούτε να την ακούσεις… Οι επιλογές σου είναι πολλές, αλλά πρωτίστως πρέπει να συνειδητοποιήσεις ένα πράγμα:
Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή δεν πέρασες στη σχολή που επιθυμούσες εξαρχής!
Θα βρεις το δρόμο σου, όλοι τον βρίσκουν. Δεν απέτυχες επειδή δεν μπήκες εκεί που ΝΟΜΙΖΕΣ πως ήθελες. Πώς εξάλλου είσαι τόσο σίγουρος για το επάγγελμα που επιθυμούσες να ασκήσεις στο μέλλον, όντας μόλις δεκαοχτώ χρονών; Είσαι αποτυχημένος επειδή άντεξες την τόση πίεση; Είτε έχεις καταφέρει να συγκεντρώσεις τα μόρια που ήθελες είτε όχι, πρέπει να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου.
Γιατί; Γιατί τα έβγαλες πέρα σε μια από τις πιο δύσκολες μέχρι στιγμής διαδικασίες της ζωής σου, πιέστηκες, κουράστηκες, θύμωσες, απογοητεύτηκες, ξέσπασες. Πέρασες ώρες ατελείωτες σε φροντιστήρια, με ξενύχτια, με διαγωνίσματα, με πρωινό ξύπνημα, αλλά τα κατάφερες, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό.
Είσαι πραγματικά κερδισμένος, γιατί έμαθες να αντέχεις και να ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια. Τα όνειρά σου δεν σταματούν εδώ! Να θυμάσαι πως δεν είσαι τα μόρια που έβγαλες, δεν είσαι ένας αριθμός.
Αυτό που μετράει είναι πως τώρα έχεις την ελευθερία σου. Τώρα, σε όποια σχολή και να είσαι, θα είσαι και επισήμως φοιτητής!
Και μιας που το έφερε η κουβέντα, θέλω να σου εκμυστηρευτώ πως έχω βρεθεί στη θέση σου. Δεν πέρασα στη σχολή που ονειρευόμουν, αλλά σε ένα τμήμα στην Κόρινθο, που όταν το αντίκρισα για πρώτη φορά στο μηχανογραφικό μου, δεν ήθελα να πατήσω το πόδι μου σ’ αυτό. Και τώρα; Τώρα είμαι ευγνώμων που τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα. Άνοιξα λοιπόν τα φτερά μου και πήγα στην Κόρινθο, γνώρισα όμορφους ανθρώπους, έζησα μοναδικές εμπειρίες, ωρίμασα και στο ορκίζομαι πως εκείνες τις μέρες δε θα τις άλλαζα για όλες τις Νομικές του κόσμου! Τότε ήθελα φιλολογία, πλέον δε θέλω να φανταστώ καν τον εαυτό μου σ’ αυτήν τη θέση.
Ναι, οι περισσότεροι χλεύαζαν τη σχολή που ήμουν, γιατί όπως ήδη θα γνωρίζεις, αν δεν είσαι φοιτητής Νομικής, Ψυχολογίας ή Φιλολογίας (για εμάς της θεωρητικής μιλάω) έχεις αποτύχει παταγωδώς. Εκείνοι όμως που πέρασαν στις εν λόγω σχολές και δεν είναι ευχαριστημένοι, αυτοί είναι πετυχημένοι; Παρακολούθησα δύο ολόκληρα χρόνια τα μαθήματα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο ανακάλυπτα την αγάπη μου στη γραφή και τη διαφήμιση. Το είχα πάρει απόφαση: θα έκανα μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία και τις Δημόσιες Σχέσεις!
Και έρχεται εκείνο το καλοκαίρι του 2015, όπου πάνω σε μια συζήτηση μαθαίνω για το 10% που έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει ένας φοιτητής και αποφασίζω να το ρισκάρω, ακόμη κι αν πίστευα πως με τα μόρια που έγραψα δεν είχα καμία ελπίδα. Φυσικά, βαθιά μέσα μου είχα πίστη πως στη ζωή μου θα ασχοληθώ με το κομμάτι της επικοινωνίας και η σκέψη μου επιβεβαιώθηκε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων: φοιτήτρια πια στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Όλα θα έρθουν, αρκεί να το πιστέψεις και να δείξεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους: «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση.»
Οι αποτυχίες είναι αυτές που θα σε βελτιώσουν σαν άνθρωπο, αυτές θα σε κάνουν πιο δυνατό. Τίποτα δεν τελειώνει με τις Πανελλήνιες, να το θυμάσαι αυτό. Όσοι σε αγαπούν θα είναι περήφανοι και για τις αποτυχίες σου! Πώς θα μάθεις αν δεν κάνεις λάθη; Κανένας γονιός δε θα σε αγαπάει λιγότερο επειδή δεν πέρασες στη σχολή που ήθελες. Καμία δουλειά δε θα σε απορρίψει, επειδή δεν έγραψες 18.000 μόρια. Ποιος είναι ικανός να σε κρίνει επειδή δε θα γίνεις γιατρός, δικηγόρος ή μηχανικός; Οι άνθρωποι που σε νοιάζονται, δε θα σταθούν σε ανούσιους αριθμούς.
Καταλαβαίνω πως περίμενες πιο πολλά από εσένα, πως απογοήτευσες τον εαυτό σου και πως δεν έχεις το κουράγιο να συνεχίσεις να προσπαθείς, γι’ αυτό πάρε το χρόνο σου… Κάνε μια ανασκόπηση και δες πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα τη φετινή χρονιά και πως κατάφερες να επιβιώσεις!
Και να θυμάσαι. Τις πιο όμορφες μέρες της ζωής σου, δεν τις έχεις ζήσει ακόμη. Αντιθέτως, όλα ξεκινούν εδώ. Θέλω να σε δω χαρούμενο/η τον Οκτώβρη όντας και επισήμως φοιτητής.
Καλή αρχή και καλή τύχη, γιατί η επιτυχία είναι δεδομένη!
