Γράφει η Χρύσα Σωτηροπούλου, αναγνώστρια του Neopolis.gr.
Υπάρχουν κάποιοι σταθεροί χαρακτήρες που έχουν τους ίδιους φίλους από το γυμνάσιο. Είχαν αποφασίσει από την εφηβική τους ηλικία σε ποια σχολή ήθελαν να εισαχθούν και ποια θα ήταν η μία και μοναδική καριέρα των ονείρων τους. Συνήθως, αρραβωνιάζονται γύρω στα 25. Όλη τους η ζωή λειτουργεί ανάλογα με το πρόγραμμα και ξοδεύεται στην σταδιακή επίτευξη μακροπρόθεσμων στόχων.
Ο ασυμβίβαστος γελά με κάτι τέτοιους, ενώ παράλληλα τους φθονεί. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα ήθελε να ζει τη δική τους ζωή ή όχι. Μάλιστα, υποφέρει από τις ίδιες του τις σκέψεις. Το μυαλό του ανά διαστήματα βρίσκεται σε μια πλήρως αρμονική συμβίωση με τα «θέλω» του κι έτσι ο ίδιος ζει χωρίς εμπόδια και εσωτερικές πάλες. Δυστυχώς, αυτά τα διαστήματα δεν κρατούν πολύ. Πολύ συχνά στη ζωή του θα βρίσκεται στο σημείο απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Δεν θα ξέρει ποιος είναι πραγματικά, τι άτομα του ταιριάζουν, σε ποιο μέρος θέλει να ζήσει, ποιες αντιλήψεις τον αντιπροσωπεύουν ή για ποιο επάγγελμα είναι παθιασμένος.
Δεν είναι ασυμβίβαστος με την έννοια του ότι θέλει πάντα όλο και κάτι καλύτερο ή μεγαλύτερης αξίας. Θέλει απλώς κάτι που να τον εκφράζει. Αλλιώς νιώθει πως οι καταστάσεις τον πνίγουν. Τα ενδεχόμενα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι δύο. Είτε θα καταστρέψει φιλίες, σχέσεις, κεκτημένα χρόνων κι οτιδήποτε άλλο σταθερό στη ζωή του τον ενοχλεί είτε θα φανεί διαλλακτικός προσπαθώντας να συνδυάσει σε σωστή αναλογία αυτά που ήδη έχει, με αυτά που καίγεται να αποκτήσει ή ζήσει, προκειμένου να μην πληγώσει ούτε τους γύρω του ούτε το αχόρταγο και διαρκώς υπό αναζήτηση «εγώ» του.
Το να έχει κάποιος έναν τέτοιο χαρακτήρα είναι ευχή και κατάρα. Ευχή, λόγω του ότι χάρη στην πολυπραγμοσύνη του, μετά από χρόνια θα έχει καταλήξει με ένα πλήθος διαφορετικών εμπειριών. Η εξαιρετική του δημιουργικότητα θα ανταμειφθεί και κάποτε θα αφήσει πίσω του ένα σπουδαίο έργο στους τομείς με τους οποίους αποφάσισε να καταπιαστεί. Μπορεί να μην κάνει καριέρα σε τίποτα, αφού λογικά θα βαριέται να ασχολείται με κάτι για χρόνια. Αλλά θα μείνει αξιομνημόνευτος ακόμα και για τα λίγα που θα έχει φέρει σε πέρας, γιατί θα είναι φτιαγμένα με απεριόριστο πάθος. Γιατί θα είχε μπόλικο απ’ αυτό όταν δημιουργούσε (κι ας του τελείωσε νωρίς, προτού καταλήξει ως μια φορτική συνήθεια). Θα έχει ζήσει μία πραγματικά γεμάτη ζωή, υπερπλήρη σε επιτεύγματα, ανθρώπους, ιδέες, ταξίδια κι έρωτες.
Κατάρα, λόγω του ότι μέχρι να συμβούν όλα αυτά, θα έχει περάσει από πολλές δύσκολες φάσεις, στις οποίες θα νιώθει μπερδεμένος, μόνος, χωρίς κανέναν να του ταιριάζει πραγματικά ως συνοδοιπόρος στο ταξίδι του και πληγωμένος από τον ίδιο του τον εαυτό για τους ανθρώπους που θα έχει αναγκαστεί να αφήσει πίσω. Τα διλήμματα του συχνά δεν θα τον αφήνουν να κοιμηθεί τα βράδια. Όταν επιτέλους θα κοιμάται, δεν θα ξέρει ακριβώς τι να ονειρευτεί. Θα ψάχνει το νόημα της ύπαρξής του, χωρίς καν να ξέρει που να κοιτάξει.
Θα ταλαιπωρηθεί πολύ, μα στο τέλος, όλη αυτή η ταλαιπωρία θα έχει πιάσει τόπο. Ή τουλάχιστον αυτό του ευχόμαστε.
