Η λογική λέει πως όταν φτάνεις ή πλησιάζεις στο τέλος των σπουδών σου, πρέπει να είσαι full happy με τον εαυτό σου. Αυτό που έμοιαζε άθλος τη χρονιά των Πανελληνίων, πλέον βρίσκεται σχεδόν πίσω σου. Θα πάρεις το πολυπόθητο πτυχίο για το οποίο σε πρήζουν χρόνια τώρα μαμάδες, παππούδες και θειάδες, και θα βρεις μια δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σ’ αρέσει. Προς τι το poker face; Δεν είναι ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιείται;;;
Απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα καιιι… ΟΧΙ, δεν είναι ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιείται για όλους. Γενικά σαν φοιτητές νομίζω χωριζόμαστε σε τρεις κατηγορίες: αυτούς που περνάνε σε μια Σχολή, τη γουστάρουν και ζουν για την αποφοίτησή τους, αυτούς που μπαίνουν κάπου, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι αυτό που τους ταιριάζει και ξαναδοκιμάζουν, και τέλος, αυτούς που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο, δεν ενθουσιάζονται, αλλά αποφασίζουν να το πάνε ως το τέρμα.
Μαντέψτε ποιοι κόβουν φλέβες στο τέλος της ημέρας. Εμείς οι τελευταίοι που δεν πήραμε τη ζωή στα χέρια μας, ή έστω μια λογική απόφαση την κατάλληλη στιγμή, και καταλήξαμε να τρώμε στη μάπα μαθήματα που δε μας άρεσαν καθόλου, γιατί σκεφτήκαμε πως όταν πάρουμε το πτυχίο το κενό αυτό θα καλυφθεί.
Τα άσχημα νέα όμως, που θα θέλαμε πολύ να είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να πει ο τελειόφοιτος εαυτός μας στον πρωτοετή, είναι ότι το κενό αυτό δεν αναπληρώνεται. Αντιθέτως, μεγαλώνει. Οι εξεταστικές και τα εξάμηνα κυλάνε και αντί να νιώθεις λίγο πιο άνετα με τις σπουδές σου, εσύ απελπίζεσαι όλο και περισσότερο. Στην αρχή έβλεπες μια διαδρομή μπροστά σου που σου πρόσφερε μια κάποια ασφάλεια. Όσο όμως τα περασμένα μαθήματα αυξάνονται και η ώρα να τελειώσεις πλησιάζει, εσύ πνίγεσαι. Κάπως παράλογο, αν σκεφτείς πως θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Στην περίπτωση όμως που τελειώνεις μια Σχολή που δε σου ταιριάζει, δε βλέπεις μια επιτυχία, βλέπεις ένα βάρος.
Αντιλαμβάνεσαι πως δεν ήταν απλά μια επιλογή στο μηχανογραφικό την οποία κατάφερες να φέρεις εις πέρας. Είναι κάτι με το οποίο καλείσαι να πορευτείς στη ζωή σου. Αφού περάσεις από την ορκωμοσία, βγάλεις τις καθιερωμένες φωτογραφίες και τις δεις κρεμασμένες στο πατρικό σου, θα πρέπει να βγεις στην αγορά εργασίας και να ασχοληθείς ουσιαστικά με… ό,τι μισούσες όλο το προηγούμενο διάστημα. Όλα καλά, δεν κλαις με αναφιλητά μέσα σου.
Νιώθεις πως πήρες την πιο λάθος απόφαση που μπορούσες και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός.
Ίσως και να μην ισχύει αυτό (το πιο πιθανό να μην ισχύει), αλλά εκείνη την ώρα έτσι το βλέπεις. Ειδικά όσο παρακολουθείς τους γύρω σου να ποζάρουν όλο ευτυχία με τα πτυχία τους και να σχεδιάζουν ήδη το μεταπτυχιακό τους. Σου τη δίνει και μόνο το γεγονός ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις τέτοια όνειρα. Το μόνο που σε απασχολεί τώρα είναι ένα μόνιμο άγχος για το τι θα κάνεις στη ζωή σου, κατά πόσο θα είσαι καλ@ σε αυτό από τη στιγμή που θα αποτελεί αγγαρεία, κι αν θα καταφέρεις να είσαι ποτέ ευτυχισμέν@ ή θα καταλήξεις σαν τους ενήλικες που έβλεπες παιδί και λυπόσουν. Wow, that hit hard.
Είναι δύσκολο να πάρεις μια απόφαση στα 17-18 σου και να βγει 100% σωστή. Το θέμα είναι πως όταν καταλαβαίνεις ότι δε συμβαίνει αυτό, να έχεις τη δύναμη να το αλλάξεις. Ναι, το αντικείμενο που θα σπουδάσεις δεν είναι σίγουρο πως θα ταυτίζεται με εκείνο πάνω στο οποίο θα εργαστείς κι ούτε είναι κάποιος κανόνας από τον οποίο αν ξεφύγεις έχεις αυτομάτως αποτύχει. Αλλά έχουν μια σύνδεση αυτά τα δύο που δε γίνεται να παραβλέψουμε. Κι αυτή ακριβώς είναι που μας στρεσάρει τόσο.
Από την άλλη, δε βλέπεις και κάποια εναλλακτική στον ορίζοντα για να νιώσεις πως δεν είσαι καταδικασμέν@. Αισθάνεσαι πως με οτιδήποτε καταπιαστείς τώρα, θα είσαι μέτρι@. Γενικότερα, πλησιάζει το τέλος των σπουδών και νιώθεις ότι έρχεται το τέλος των πάντων.
Φαντάζομαι δεν ισχύει. Δε μας συμφέρει να ισχύει.
Ωστόσο, μέχρι να το καταλάβουμε και να δούμε αυτό το φως στο τούνελ που τόσο θέλουμε, επιτρέψτε μας να κλαίμε για τη λάθος επιλογή που κάναμε 4+ χρόνια πριν. Για τις δύο λάθος επιλογές άξιουαλι.
