Γράφει ο Αντώνης Λάππας
Δε θέλω να ανήκω στη σαβούρα σας. Μπορώ να κάνω κι αλλιώς, όμως;
Δε θέλω να ανήκω στις σκοταδικές φιλίες και στους έρωτες της μιας βραδιάς, στις σαρκικές επαφές που μένουν μικρό στίγμα στην ψυχή σου. Δε θέλω να ανήκω σε κενούς ανθρώπους ούτε σε απρόσωπες δημόσιες σχέσεις. Δε θέλω τις συμβατικές ζωές και τις καλοβολεμένες καταστάσεις που φτιάχνετε σε ροζ ουτοπικά μπαλονάκια έτοιμα να σκάσουν από θυμό και ψέματα.
Κουράστηκα… απογοητεύτηκα… αρνούμαι. Αρνούμαι την καλοφτιαγμένη σαβούρα που τόσο εύκολα υποστηρίζουν διαφημιστικές εταιρίες, εκπομπές, τηλεπερσόνες, άνθρωποι βολεμένοι της διπλανής πόρτας. Δε θέλω να βιώνω ρατσιστικά παραληρήματα γύρω μου και παραληρήματα μίσους, ξενοφοβίας κρυμμένα στα πιο αθώα χαμόγελα. Θέλω να ανήκω σε εμένα. Στις ιδέες που κυριαρχούν στο κεφαλάκι μου και σθεναρά προσπαθώ να μην απομυθοποιώ όσο μεγαλώνω.
Με καταλαβαίνεις έστω και για λίγο;
Αν όχι, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στην κάθετη ευθύγραμμη πορεία που χαράχτηκε για εσένα χωρίς φόβο για μουντζούρες και τραυματισμούς. Δε σε ενόχλησε ποτέ, δε θα σε ενοχλήσει και τώρα….
Δε θέλω να γίνω αρεστός σε κοινωνικά σύνολα, επειδή έτσι μας «έμαθαν» ούτε να δουλεύω για 100€, επειδή έτσι μας «κατάντησαν». Δε θέλω να συμβιώνω με ανθρώπους που φοβούνται το διαφορετικό, ίσως επειδή κρύβουν υποσυνείδητα και αυτοί μια διαφορετικότητα που ακόμα παλεύουν να αποδεχθούν, με ανθρώπους που ξεχάστηκαν για ψευτοκοινωνικά στάτους, χρήματα, φήμη.
Ίσως μιλώ εκ του ασφαλούς ακόμα, αλλά αυτό το μελιστάλακτο και προχειροφτιαγμένο ραβασάκι θα το διπλώσω στις τσέπες του μυαλού μου και θα προσπαθήσω να το θυμάμαι, όταν κοιτάζω κατάματα και γεμάτος καθάριο βλέμμα ανθρώπους που βολεύτηκαν σε στημένους γάμους, διπλές ζωές, καταπιεσμένα όνειρα, φιλίες για τη φήμη και χρήμα για τη συντροφιά, σε ζωές γεμάτες απωθημένα.
Σας ευχαριστώ. Πάντα ήσασταν το λιθαράκι μου για μια άλλη ζωή που ακόμα προσπαθώ να δημιουργήσω. Ελπίζω και πολλοί άλλοι.
