Πριν μερικά βράδια, ο Σιλβέστερ Σταλόνε ανέβηκε σε μια σκηνή γεμάτος άγχος και ταπεινότητα, για να δεχτεί τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ερμηνείας Β’ Αντρικού Ρόλου, μπροστά σε ένα κοινό που δεν σταματούσε να τον χειροκροτεί. Τελειώνοντας τον ευχαριστήριο λόγο του, είπε: «Περισσότερο απ’ όλους, θέλω να ευχαριστήσω τον φανταστικό φίλο μου, Ρόκι Μπαλμπόα, που είναι ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ μου…». Μετά, σκύβει ελαφρώς το κεφάλι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, χαιρετάει και φεύγει. Κάπου εκεί, εσύ δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις και να τον παραδεχτείς, γιατί ένα κομμάτι σου καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοεί αυτός ο ντροπαλός γίγαντας…
Ο Ρόκι είναι ένας χαρακτήρας που πλέον έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια των διαστάσεων της αίθουσας στο σινεμά. Τώρα πια αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας και έναν τύπο που όλοι μας έχουμε – λίγο έως πολύ – γνωρίσει. Ακούγοντας το όνομα του, ξέρεις ακριβώς πού αναφέρεται και το μυαλό σου θυμάται διάφορα: Το θρυλικό μουσικό θέμα, τα εμψυχωτικά μοντάζ γυμναστικής, τους φοβερούς αντιπάλους, το άπειρο ξύλο, το Eye Of The Tiger…
Η σειρά, είναι αλήθεια ότι είχε πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλοί δεν παίρνουν τον Μπαλμπόα στα σοβαρά. Φυσιολογικό, αν σκεφτείς πόσο καρικατούρα κατάντησε ο χαρακτήρας μετά από απανωτά σίκουελ, που τον απομάκρυναν όλο και περισσότερο απ’ όλα αυτά που έκαναν το όνομα του να μετράει. Διότι αυτός ο ταλαίπωρος μποξέρ αποτελεί τον μεγαλύτερο άθλο στη ζωή του Sly.
Στην ταινία του 2006, ο Ρόκι λέει μια ατάκα που κάθε φορά που την ακούω μου προκαλεί ανατριχίλες: «Τίποτα δεν τελείωσε μέχρι να τελειώσει». Ο άλλος του απαντάει «Από πού είναι αυτό, τη δεκαετία του 80;» κι ο Ρόκι λέει: «Μάλλον απ’ του ’70». Nτάξει, μόνο δέος… Γιατί ναι, από τότε κρατάει ο θρύλος… Το πρώτο Rocky είναι του 1976 και ήταν ένα έργο που κανείς δεν είχε δει όμοιο του. Ήταν η επιτομή του ανθρώπου που πάλευε να αποδείξει ότι αξίζει. Ένας πουθενάς και προσπάθησε να γίνει κάτι, οτιδήποτε. Ακριβώς όπως ο δημιουργός του. Ο Σταλόνε μέχρι τότε είχε μια μίζερη ζωή, χωρίς καλλιτεχνικές και προσωπικές επιτυχίες. Έγραψε ένα σενάριο μέσα σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και αυτό φαίνεται. Ο Μπαλμπόα ήταν μια προέκταση του εαυτού του και εξέφραζε την εσωτερική πάλη του ηθοποιού.
Ίσως να μη θυμάστε ότι στην τελική μάχη της ταινίας, ο Ρόκι δεν κερδίζει. Το ματς τελειώνει ισόπαλο, αλλά η ουσία είναι ότι προσπάθησε. Μπήκε στο ρινγκ, έφαγε το ξύλο της ζωής του, έπεσε κάτω και ενώ ο προπονητής του ωρυόταν να μείνει ξαπλωμένος, εκείνος σηκώθηκε. Αυτό ήταν το νόημα: μέσα του ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσει, αλλά δεν τα παράτησε. Γι’ αυτό θα βρείτε εκεί έξω ανθρώπους που αγαπούν αυτό το φιλμ σε σημείο που να υποστηρίζουν ότι τους άλλαξε τη ζωή. Δεν είναι υπερβολικό. Αυτή η ταινία σε εμπνέει, σε τονώνει ψυχικά και αυτό δεν το ξέχασε κανένας.
Εδώ είναι που έρχεται το Creed. Στην αναβίωση αυτής της ψυχής. Στην υπενθύμιση ότι οι πραγματικές γροθιές που πονάνε, είναι στο ρινγκ του μυαλού σου και εκεί δεν νικάς πάντα, αλλά αξίζει να παλέψεις. Όταν πρωτόμαθα γι’ αυτήν την ταινία, εκνευρίστηκα γιατί πίστεψα ότι πάνε πάλι να αρμέξουν ό, τι λεφτά μπορούν, εκμεταλλευόμενοι το όνομα. Αλλά όχι φίλε. Απλά ρίξε μια ματιά στους συντελεστές.
Στη σκηνοθεσία και το σενάριο είναι ο Ράιαν Κούγκλερ, ο οποίος το 2013 είχε γυρίσει το «Μια στάση πριν το τέλος», που όσοι δεν το έχετε δει, σας εγγυώμαι ότι ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες εκπλήξεις εκείνης της χρονιάς. Ο τριαντάρης σκηνοθέτης είναι ένα απ’ τα πιο καυτά και ανερχόμενα ονόματα στον κινηματογραφικό χάρτη, όπως και ο πρωταγωνιστής του ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, που ξαναπαίρνει τα ηνία, όπως και στη προηγούμενη ταινία τους.
Εδώ, ο Τζόρνταν (που έφαγε πολύ γερές μπουνιές στα γυρίσματα) υποδύεται τον γιο του συγχωρημένου Απόλλο Κριντ, που αντιμετωπίζει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες. Στην πορεία, θα βρει τον γερασμένο Μπαλμπόα, ο οποίος για χάρη του παλιόφιλου του, αλλά και βλέποντας ένα μέρος του δικού του εαυτού στις δοκιμασίες του πιτσιρικά, θα αναλάβει να τον κοουτσάρει για ένα νέο ξεκίνημα σαν αθλητή και γιατί όχι, σαν άνθρωπο. Στο πρόσωπο του μέντορα του, ο Κριντ (που σημαίνει «ήθος») θα γνωρίσει τον πατέρα που ποτέ δεν είχε και μαζί θα δημιουργήσουν έναν δεσμό που μας δείχνει τι πραγματικά σημαίνει η λέξη «οικογένεια».
Μπορεί να έχουμε άλλον πρωταγωνιστή πλέον, αλλά όλοι ξέρουμε πως το πνεύμα είναι που μετράει. Όπως μάθαμε να λέμε, ο «νέος» είν’ ωραίος, αλλά ο «παλιός» είναι αλλιώς! Δεν θα πω ότι πλέον ξεχνάω τα αμέτρητα πίτουρα που έκανε ο Sly στο παρελθόν ούτε ότι τον περιμένω να παίζει μόνο Άμλετ από δω και πέρα, για όνομα. Όλοι ξέρουμε σε τι ταινίες ειδικεύεται και μάλλον σ’ αυτές θα επιστρέψει.
Αλλά εδώ θα τον δούμε με το αγαπημένο καπελάκι που τόσο καιρό είχε να ξαναφορέσει, θα θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους έγινε το ίνδαλμα που λατρεύουμε, καθώς και τι ικανότητες έχει (και πάντα είχε) σαν ηθοποιός. Όλα αυτά λίγο πριν κλείσει (τον Ιούλιο έχει γενέθλια) τα 70 του χρόνια! Το μόνο που μένει, είναι τον Φεβρουάριο να σηκώσει το Όσκαρ και υψώνοντας το βραβείο, να ουρλιάξει ”Yo Adrian, I did it”!!
