Δεν είναι αξιοπερίεργο; Από την ημέρα της γέννησής μας χρειάζονται εννέα μήνες. Εννέα ολόκληροι μήνες για να διαμορφωθεί η καρδιά μας και αρκούν μόνο δεκαπέντε δευτερόλεπτα για να θρυμματιστεί ολοσχερώς σε χιλιάδες κομματάκια. Αιχμηρές ρωγμές που κατασπαράζουν τη σάρκα σου και δηλητηριάζουν το μυαλό σου με σκέψεις – στοιχειά που αλλοιώνουν την πραγματικότητα, αλλοιώνουν εσένα. Μα πόσο διαφορετικός είσαι πια…
Έρωτα έχεις κολλήσει. Μα πραγματικά. Αυτό είναι το σωστό ρήμα. Αυτό εισχώρησε βίαια στα σπλάχνα σου και σε μετουσίωσε σε κάτι που δε γνωρίζεις. Σε σκοτώνει αργά αλλά τόσο γλυκά. Μα πόσο βίαιοι θάνατοι είναι αυτοί!
Το είδωλό σου μοιάζει ξεχασμένο, ξεθωριασμένο. Μα περίμενες ότι θα ήταν τόσο εύκολο; Υπάρχει κι αυτή η πλευρά. Η σκοτεινή, η ακαθόριστη, αυτή που είναι για δυνατούς παίχτες.
Βέβαια αυτό το «μικρόβιο» δεν κολλάει σε όλους το ίδιο. Αλλά κολλάει. Και κολλάει και με αυτόν τον τρόπο. Ποιος είσαι εσύ που θα του πας κόντρα; Είσαι μια απειροελάχιστη κουκκίδα μέσα στο σύμπαν, έτοιμη να προσβληθείς από αυτήν την «ίωση», να φουσκώσεις σαν μετεωρίτης κι εν τέλει να γίνεις μια μαύρη τρύπα που θα κατασπαράξει τα πάντα. Μαζί με εσένα.
Κι εκεί γίνεται κάτι μαγικό. Γίνεσαι για κάποια δευτερόλεπτα δημιουργός της δικής σου ζωής αποφασίζοντας αν θα τα διαλύσεις όλα σαν αρπαχτική ρουφήχτρα ή αν θα πάρεις τα συντρίμμια και δημιουργήσεις κάτι ακόμα πιο δυνατό. Οι σπόροι που έμειναν μετά την πυρκαγιά είναι πιο πολύτιμοι και πιο καρποφόροι. Απλά χρειάζεται να αντέξεις καταιγίδες, συντρίμμια, ξεχασμένους εαυτούς, τρομακτικές παραισθήσεις. Θα το κάνεις για κάτι που αξίζει;
Πώς κατασκευάζεται η ανόθευτη αγάπη; Θα πάρεις το ρίσκο; Ή θα αποτελείς μια αβέβαιη κουκκίδα μέσα σ’ αυτήν την ματαιότητα του κόσμου;
