Η ιστορία του Αργύρη Κουμτζή είναι η έμπνευση που χρειάζεσαι σήμερα.
Ο Αργύρης από όταν ήταν 10 μηνών διαγνώστηκε με ατροφικό οπτικό νεύρο. Αυτό σήμαινε πως θα μεγάλωνε με την όρασή του να είναι κάτω από το ένα εικοστό πέμπτο του φυσιολογικού. Ακριβώς όπως ο πατέρας του, θα έπρεπε να ζήσει τυφλός.
Μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να μη βλέπει, να μην μπορεί να κάνει βασικά πράγματα στην καθημερινότητά του και να δυσκολεύεται ακόμα και στις σπουδές του.
Ο Αργύρης όμως δεν το έβαλε κάτω και σήμερα έχει καταφέρει να φορέσει τα γυαλιά σε όλους μας, αλλά κυρίως απέδειξε στον ίδιο του τον εαυτό ότι «μπορεί».
Σε μικρή ηλικία ρωτούσε τον πατέρα του για τη Νομική, μεγαλωνόντας όμως έστρεψε το ενδιαφέρον του στις Θετικές Επιστήμες. Στην Ελλάδα, ωστόσο, η γραφειοκρατία «χτυπάει» ακόμα και την ελληνική εκπαίδευση, καθώς ο Αργύρης για ενάμησι χρόνο προσπαθούσε επίμονα να καταφέρει να αποδείξει πως μπορεί να σπουδάσει σε ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου του έκλεισε τις πόρτες με την αρχική του απόφαση να είναι αρνητική, καθώς στο πρόγραμμα σπουδών υπήρχαν εργαστήρια και άρα ο φοιτητής θα αντιμετώπιζε δυσκολίες στην παρακολούθησή τους, ενώ τα πανεπιστημιακά συγγράμματα κρίθηκε πως ήταν δύσκολο να «μεταφραστούν» για ένα παιδί χωρίς όραση.
Τελικά με παρέμβαση του τότε υπουργού Παιδείας, έγινε δεκτός στο ΑΠΘ.
Το καλοκαίρι του 2016 παρακολούθησε πρόγραμμα στο αμερικανικό MIT. Στη συνέχεια, το 2017 συγκεκριμένα, κατάφερε αυτό που πολλοί δεν μπορούν. Ύστερα από πολλούς κόπους για τις σπουδές του σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, ήρθε το θερινό σχολείο της Οξφόρδης να τον δεχτεί για πρακτική άσκηση και να τον δικαιώσει για όλες τις προσπάθειές του.
Αγαπητέ Αργύρη, είμαι στην ευχάριστη θέση να σε πληροφορήσω ότι η αίτησή σου για το θερινό σχολείο της Οξφόρδης στην Αστροφυσική έγινε δεκτή. Έχεις επιλεγεί στη διερεύνηση των μεσογαλαξιακών μαγνητικών πεδίων.
Οι αιτήσεις ήταν 500, οι θέσεις μόλις 20 και ο Αργύρης κατάφερε να κερδίσει μία από αυτές.
Επιλέχθηκε με απαιτητικά κριτήρια, όπως την προηγούμενη ερευνητική εμπειρία, το βιογραφικό, το motivation letter, την ύπαρξη συστατικών επιστολών και τη βαθμολογία του στο πανεπιστήμιο. Όπως είχε πει τότε ο ίδιος στην Καθημερινή, ο μέσος όρος που συγκέντρωνε στο τρίτο έτος στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ άγγιζε το 9,55.
Για να έρθουμε στο σήμερα, ο Αργύρης είναι ο πρώτος τυφλός φοιτητής που αποφοίτησε από το συγκεκριμένο τμήμα με βαθμό πτυχίου 9.3, ενώ έχοντας στραφεί πλέον στην Αστροφυσική, πριν λίγες μέρες έγινε δεκτός σε μία από τις μεγαλύτερες ερευνητικές ομάδες του τομέα παγκοσμίως.
Θα ολοκληρώσει το διδακτορικό του με υποτροφία τεσσάρων ετών στο Max Planc, διεθνές σχολείο ηλιακής και διαστημικής φυσικής του πανεπιστημίου Gottingen στη Γερμανία.
Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι πως ο δρόμος για την επιτυχία του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Οι γονείς του 21χρονου, απ’ όταν ήταν ακόμη έφηβος, έπρεπε να ξενυχτούν για να του σκανάρουν τα βιβλία που ήθελε να διαβάσει, σελίδα-σελίδα, ώστε να τα ακούει στη συνέχεια μέσα από ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή. Να σημειώσουμε επίσης πως ο αγώνας των γονιών του είχε τις δικές του δυσκολίες, καθώς ο πατέρας πάσχει από την ίδια πάθηση με τον Αργύρη, ενώ η μητέρα του είναι μερικώς βλέπουσα.
Τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισα αρχικά, ήταν τρία: η παρακολούθηση στο αμφιθέατρο, το διάβασμα των συγγραμμάτων που δεν ήταν γραμμένα και για τυφλούς φοιτητές και η παρακολούθηση των εργαστηρίων. Το πρώτο αντιμετωπίσθηκε, καθώς οι καθηγητές διαβάζουν ό,τι γράφουν στον πίνακα και περιγράφουν τα σχέδια που κάνουν, ώστε να τα ακούω. Για το θέμα των βιβλίων, υπάρχει ειδικό λογισμικό που βοηθάει στη «μετατροπή» των συγγραμμάτων. Τρόπος βρέθηκε και για τα εργαστηριακά μαθήματα.
Και μετά γκρινιάζουμε εμείς για το διάβασμα…
