Τόσο αμφιλεγόμενη όσο και διαχρονική, σαν το απωθημένο, που ενώ το κυνηγάμε, όταν το αποκτούμε νιώθουμε ότι τίποτα πια δεν είναι ιδανικό ή τουλάχιστον έτσι όπως το φανταζόμασταν. Ο λόγος για την ανεξαρτησία, που ακόμη δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά αν είναι συνειδητή επιθυμία ή μια πολύ «καλοστημένη» ψευδαίσθηση. Κυνηγοί της ανεξαρτησίας οι νέοι και ειδικότερα η περίεργη αυτή «φυλή» των φοιτητών.
Από το πρώτο κιόλας έτος της ένταξης τους στον φοιτητόκοσμο, επιθυμούν ατέρμονα να φύγουν από το σπίτι τους, που φαντάζει σαν μικρό κελί φυλακής. Νιώθουν ότι δεν μπορούν άλλο τη φασαρία, ακόμη και την ηρεμία του οικογενειακού περιβάλλοντος. Θέλουν να είναι μόνοι τους, να βρίσκονται με όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, να έχουν δικό τους ωράριο και χώρο και το σημαντικότερο… να μη δίνουν αναφορά σε κανέναν και για τίποτα.
Μπορεί όμως ένας νέος στην πραγματικότητα να είναι ανεξάρτητος;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, δεν φταίει ούτε η κοινωνία που τους «αδικεί» ούτε οι γονείς που δεν τους στηρίζουν στην απόφαση τους να είναι μόνοι και ανεξάρτητοι. Θεωρητικά είναι όλοι ενήλικες και μπορούν νομικά μάλιστα, να εγκαταλείψουν όποτε θέλουν το σπίτι τους, αλλά δεν το κάνουν εύκολα. Κι αυτό για ποικίλους λόγους.
Δεν αφήνεις εύκολα το ζεστό φαγητό ανά πάσα στιγμή ούτε τα καθαρά ρούχα. Δεν αναλαμβάνεις να συντηρείς μόνος σου ένας σπίτι, όταν άλλοτε στο πατρικό σου ίσως πήγαινες απλά να αγοράσεις ψωμί ή άπλωνες τα ρούχα. Και φυσικά, δεν απαλλάσσεσαι καθόλου εύκολα από τη συνήθεια της οικογένειας που με τα καλά ή τα κακά της, ξέρεις ότι θα αντικρίσεις μόλις κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου.
Σίγουρα λοιπόν, η ανεξαρτησία είναι γλυκιά και θελκτική, αλλά δεν μπορούν να την αποκτήσουν όλοι. Θέλει πολύχρονη προσπάθεια και σταδιακή δόμηση, γιατί αλλιώς καταστρέφεται πολύ εύκολα και τότε είναι που πραγματικά δεν υπάρχει επιλογή. Απλά συμβιβάζεσαι και αναμένεις το καλύτερο, χωρίς βέβαια να έχεις τη δύναμη να το διεκδικήσεις.
