Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
All the Boys Love Mandy Lane
Έτος: 2006
Ελληνικός τίτλος: Όλοι ποθούν τη Μάντυ Λέιν
Σκηνοθεσία: Jonathan Levine
Με τους: Amber Heard, Michael Welch, Luke Grimes, κ.α.
Η Μάντυ Λέιν είναι το αντικείμενο του πόθου για κάθε αγόρι στο σχολείο. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην τη θέλει παθιασμένα κι όλοι τρώγονται να την κατακτήσουν. Μια παρέα συμμαθητών της θα την καλέσει για το Σαββατοκύριακο σ’ ένα απομονωμένο επαρχιακό σπίτι, με πρόθεση να… παρτάρουν ποικιλοτρόπως. Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους εκεί, κάποιος θα αρχίσει να τους επιτίθεται μετατρέποντας τη χαβαλετζίδικη νύχτα σε εφιάλτη…
Ένα βράδυ του 2007 έχοντας μόλις σχολάσει απ’ το φροντιστήριο, έκανα μια καθιερωμένη στάση (ως συνήθως) στο videoclub που ήταν στον δρόμο προς το σπίτι. Τσεκάροντας στο αγαπημένο μου ράφι -θρίλερ και τρόμου- αυτή η ταινία μου τράβηξε κατευθείαν την προσοχή. Ήταν καινούρια, δεν έπαιζε κανένας ηθοποιός που να ήξερα, αλλά είχε μια υπέροχη, καλοφτιαγμένη αφίσα και έναν πολύ ευρηματικό τίτλο: «Όλοι ποθούν τη Μάντυ Λέιν». Τη νοίκιασα κατευθείαν, χωρίς να ξέρω τίποτα γι’αυτήν. Υπέθεσα ότι θα ήταν ακόμα ένα teen slasher με καυλωμένους κάφρους και σιλικονάτες τσουλίτσες. Δεν θα μπορούσα να ‘χα πέσει πιο έξω. Κι ακόμη δεν είχα δει τίποτα…
Μου έχει έρθει για απόψε μια «τρελή ιδέα»…
Aυτό που στ’ αλήθεια μου έκανε εντύπωση, ήταν 5-6 χρόνια αργότερα, όταν την είδα να διαφημίζεται πολύ σε διάφορα sites και να γίνεται ένας ντόρος. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, αλλά έπαθα πλάκα όταν το έμαθα: Το έργο δεν παίχτηκε ποτέ στην Αμερική! Αυτό που συνέβη με λίγα λόγια, ήταν ότι η Weinstein Company -μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες διανομής στις ΗΠΑ- αγόρασε τα δικαιώματα της ταινίας ύστερα απ’ τη μεγάλη επιτυχία που είχε όταν παίχτηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο το 2006. Ύστερα όμως από διάφορες γραφειοκρατικές μαλακίες, την έβαλαν στο ράφι και δεν ξεκαθάρισαν ποτέ αν και πότε θα την κυκλοφορούσαν. Στην Ευρώπη παρόλα αυτά, βγήκε κανονικά σε dvd και σε ελάχιστα σινεμά.
Τελικά, το 2013, μια άλλη μικρότερη εταιρία κατάφερε επιτέλους να αποκτήσει τα δικαιώματα και να την κυκλοφορήσει στις αμερικανικές αίθουσες, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Ομολογώ ότι ένας διαβολάκος μέσα μου γελάει ακόμα όταν θυμάται ότι είδε (και μάλιστα νόμιμα, σε dvd) μια ταινία που στην πατρίδα της δεν την είδε κανένα αμερικλανάκι! Συνήθως το αντίθετο συμβαίνει, να μη χαρώ κι εγώ λίγο…;!
Για δες κάτι λιγούρια πώς χαζέψανε…
Όλο αυτό το τζέρτζελο έκανε τη ταινία να χτίσει ένα μικρό μύθο γύρω της, αλλά τον άξιζε γιατί πρόκειται για must watch. Σε μια εποχή που τα remakes κλασικών horror movies γυρίζονταν με το κιλό, το ”Mandy Lane” ήταν το ακριβώς αντίθετο: Μια σύγχρονη ταινία φτιαγμένη σε old-school στυλ, γεμάτη αναφορές σε κλασικά φιλμ. Είναι ουσιαστικά ένα υπέροχο νεανικό στόρι, με το φερετζέ τoυ τρόμου. Καμία σχέση με όσα κλισέ κυριαρχούσαν -κι ακόμη κυριαρχούν- σε παρόμοιες ταινίες.
Το μεγάλο της ατού είναι φυσικά η πρωταγωνίστρια, της οποίας η επιλογή ήταν καθοριστική. Η Άμπερ Χερντ ανάβει φωτιές στον πρώτο της Α’ ρόλο, καθώς έχει όλα αυτά που απαιτεί ο χαρακτήρας: Είναι πανέμορφη, γοητευτική, θελκτική κι εκπέμπει μια παράξενη αύρα που εναλλάσσεται μεταξύ αγνότητας και μυστηρίου. Όταν είναι στην οθόνη, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και συνέχεια αναρωτιέσαι τι τρέχει κατά βάθος μαζί της. Ο σεναριογράφος είπε ότι η Χερντ ήταν ακριβώς αυτό που οραματιζόταν όταν έγραφε τον ρόλο και δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις ότι χωρίς αυτήν, θα ήταν άλλο έργο. Καθόλου άδικα, η κοπέλα έγινε σταρ και έπαιξε σε πολύ μεγαλύτερες ταινίες τα επόμενα χρόνια.
Πω ρε μάνα μου…
Κάτι άλλο που ξεχωρίζει, είναι ότι τα παιδιά δεν ήταν κόπανοι που σου σπάνε τα νεύρα και περιμένεις να δεις να πεθαίνουν, όπως συνηθίζεται. Ήταν αληθινοί χαρακτήρες, γεμάτοι με γνώριμες εφηβικές ανασφάλειες: Τα κορίτσια ανησυχούν για την εικόνα τους, το σωματικό βάρος τους, το πόσο οι άλλοι τις προσέχουν. Τα αγόρια ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για την κυριαρχία και φυσικά, για το ποιος θα κερδίσει τα θηλυκά «τρόπαια». Είναι απλώς πιτσιρικάδες. Ανασφαλείς, εγωιστές και αφελείς πιτσιρικάδες, όπως όλοι ήμασταν κάποτε και που ο σκηνοθέτης σ’ αφήνει να τους γνωρίσεις και να τους οικειοποιηθείς, πριν γίνει ό,τι γίνει.
Η πλοκή ξεκινά τυπικά, αλλά στην πορεία ανατρέπει πολλά απ’αυτά που περιμένεις κι από ένα σημείο και μετά, τα όρια μεταξύ κυνηγού και θηράματος αρχίζουν να θολώνουν. Ο ρυθμός κυλάει χαλαρά, χωρίς βιασύνες και σ’ αφήνει να εναρμονιστείς με ό,τι συμβαίνει, μέχρι τις τελικές αποκαλύψεις. Απολύτως τίποτα δεν είναι τυχαίο: Κάθε ατάκα, συμπεριφορά, ακόμη και νεύμα κάθε χαρακτήρα υποδηλώνει κάτι. Αν το φινάλε σου φανεί ηλίθιο, ξαναδές την ταινία. Ίσως τότε τσεκάρεις καλύτερα ότι όλα βγάζουν νόημα και δεν θα το πιστεύεις όταν καταλάβεις τι ακριβώς έχει παιχτεί..
Είναι ένα πανέξυπνο και τρομερά δουλεμένο έργο που γυρίστηκε από αληθινούς φαν για τους αντίστοιχους θεατές, που το λάτρεψαν και το έκαναν μια cult επιτυχία. Συν το ότι είναι υπέροχο οπτικά και φαίνεται πολύ ακριβότερο απ’ όσο πραγματικά στοίχισε (ούτε καν 1 εκατομμύριο!). Αν θέλεις να δεις ένα καλό horror movie, αλλά έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, μπορεί εδώ να βρεις μια ανάσα καθαρού αέρα..
Fun fact: Η ταινία γυρίστηκε σ’ ένα μεγάλο αγροτικό σπίτι, στο οποίο είχε πεθάνει ένα κοριτσάκι κι οι ντόπιοι υποστήριζαν ότι η οικία ήταν στοιχειωμένη. Συχνά στα γυρίσματα, μέλη του συνεργείου άκουγαν παιδικά γέλια απ’ τον πάνω όροφο, παρότι κανείς δεν ήταν εκεί.
