Όταν μια ταινία κοστίζει 200 μύρια, καταλαβαίνεις ότι θα διαφημιστεί πολύ σθεναρά. Θα προωθηθεί τόσο έντονα, που θα ‘ναι σαν να σου τρίβουν την αφίσα της στη μούρη και να σου λένε «πάγαινε δες την τώρα ρε, πρέπει να τη δεις, αλλιώς είσαι χαζός, γιατί όλοι θα τη δούνε, τρέχα» και άλλα τέτοια!
Κανένα φιλμ δεν αξίζει τόσα πολλά λεφτά, αλλά από την στιγμή που είναι διασκεδαστικό και κάνει μαζική επιτυχία, κανείς δεν έχει πρόβλημα. To βλέπουμε εξάλλου με τα απανωτά μπλοκμπάστερ της Marvel, που έχουν τόσα κι άλλα τόσα μπάτζετ, αλλά ο κόσμος τα βλέπει μανιωδώς και γουστάρει.
Το Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης είναι μια πιο ιδιαίτερη περίπτωση. Ή τουλάχιστον σαν τέτοια πασάρεται.
Είναι ένα υπερθέαμα που συζητιέται από το 2003, κυρίως γιατί φέρει τη δημιουργική σφραγίδα του Τζέιμς Κάμερον, του σκηνοθέτη-παραγωγού που έκανε back-to-back τις δύο μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών: τον Τιτανικό και το Avatar.
Όταν το Avatar έκανε 2,7 δις εισπράξεις, δεν το λες απλά επιτυχία. Το λες νέα τάξη πραγμάτων. Από τότε κι έπειτα, το Χόλιγουντ πετάει κάθε χρόνο πενήντα παρόμοιες και πανάκριβες ταινίες δράσης, σχεδόν εξ ολοκλήρου γυρισμένες ψηφιακά. Φυσικά, καμία δεν ξεπέρασε τα κέρδη ή το επίπεδο του Avatar σε κινηματογράφιση και τεχνολογικές καινοτομίες.
Το Alita ήταν ένα project βασισμένο στο ομώνυμο manga και ο Κάμερον σκόπευε να το γυρίσει κάποια στιγμή. Όταν το Avatar όμως, έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία στα χρονικά του σινεμά, αποφάσισε να αφοσιωθεί εκεί (το Νο2 αναμένεται του χρόνου) και το Battle Angel έμεινε στο συρτάρι.
Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο φίλος του και επίσης επιτυχημένος filmmaker, o Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, γνωστός κυρίως για το Desperado, το Machete και το Sin City, με το οποίο μάλιστα επέδειξε τεχνογνωσία παρόμοια με του Κάμερον. Ο Ροντρίγκεζ πήρε το (πολύ τιμητικό) ok στο να σκηνοθετήσει αυτός το Alita, χρησιμοποιώντας τις πρωτοποριακές τεχνικές που ο Κάμερον συνεχώς αναβαθμίζει.
Και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η αμερικανική εκδοχή του Battle Angel!
Το στόρι λαμβάνει χώρα σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου ο άνθρωπος ζει εναρμονισμένος με cyborgs και λοιπούς ρομποτικούς οργανισμούς. Ένας δόκτορας βρίσκει στη χωματερή ένα θηλυκό ρομπότ, της φτιάχνει ένα σώμα, την επαναφέρει στη ζωή (ή σε λειτουργία) και της δίνει το όνομα Αλίτα. Από ‘κει και μετά, βλέπεις το ταξίδι της ηρωίδας στην ανακάλυψη των δυνάμεων και του πεπρωμένου της.
Η ταινία δείχνει εντυπωσιακή και υπόσχεται πολλά. Συγκεκριμένα, λυσσάνε ότι δεν έχεις ξαναδεί ψηφιακό animation να συνδυάζεται τόσο αψεγάδιαστα με live-action. Σε απλά ελληνικά, ότι και καλά η Αλίτα είναι εντελώς ίδια με τους υπόλοιπους (αληθινούς) ανθρώπους γύρω της.
Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί πρέπει να δω το Alita; Η απάντηση… δεν έρχεται ποτέ!
Σέβομαι την αγάπη των δημιουργών για το manga, όσο και την τεχνική αρτιότητα που ξεχείλωσαν για να φτάσουν εδώ. Όμως μια εντυπωσιακή οπτική παλέτα, δεν εγγυάται ότι θα δεις κάτι που θα θυμάσαι. Κι εγώ κόντεψα να ξεχάσω ότι είδα την ταινία πριν μέρες, μέχρι να χρειαστεί να γράψω γι’ αυτήν!
Χώρια το ότι στην Ελλάδα ελάχιστες αίθουσες μπορούν να σου μεταφέρουν σωστά αυτήν την εικονική πανδαισία!
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε 538 άλλες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Ξέρεις ακριβώς τι καπνό φουμάρει κάθε ήρωας και τι θα γίνει πότε. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, έτσι ήταν και το Avatar. Αλλά εκεί είχες μια πολύ πιο προσεγμένη παραγωγή, που «έδειχνε» το κόστος της με αυτοπεποίθηση, ήξερε τι ήθελε να πλασάρει και σου προσέφερε μια γιγαντιαία εμπειρία.
Το Αλίτα είναι μια ταινία παραφουσκωμένη, σεναριακά μπουρδουκλωμένη και με μονοδιάστατους χαρακτήρες.
Αισθάνεσαι ότι στην προσπάθειά τους να μικρύνουν τη διάρκεια στις δυο ώρες, έκοψαν πολλές σελίδες σεναρίου κι αυτό βγάζει μάτι. Πολλές σκηνές ξεπετάγονται αέρα-πατέρα, χωρίς ολοκληρωμένη ανάπτυξη και με εντελώς προβλέψιμα patterns. Όλο το πράγμα περνά και δεν αγγίζει, με αποτέλεσμα να μη σε νοιάζει κανείς τι θα απογίνει!
Ποτέ δεν εξηγείται τι το τόσο σημαντικό έχει η πρωταγωνίστρια, ή γιατί όλοι θέλουν τόσο να την εξαφανίσουν! Με τις ίδιες απορίες που είχαμε στην ιστορία, έτσι ακριβώς μείναμε να αναρωτιόμαστε γιατί τόσος ντόρος μ’ αυτήν την ταινία, διότι ακόμα κι αν την αξιολογήσεις καλλιτεχνικά, πάλι θα τα βρεις σκούρα!
Αν δεν ήταν η παλικαρίσια ερμηνεία της Ρόζα Σάλαζαρ που παίρνει όλη τηνταινία επάνω της, δύσκολα θα ‘χες πολλά να χειροκροτήσεις. Κι όταν έχεις ηθοποιάρες σαν τον Κρίστοφ Βαλτς, την Τζένιφερ Κόνελι ή τον Μαχερσάλα Αλί, κάτι δεν πάει καθόλου καλά όταν τους αφήνεις αναξιοποίητους!
Ειλικρινά, όλοι ήταν απλά… εκεί! Οι χαρακτήρες τους είναι χάρτινοι, «βρωμάνε» κλισέ και μόνο που τους βλέπεις να στέκονται! Αποκορύφωμα είναι o Χιούγκο, το ερωτικό ενδιαφέρον της ηρωίδας: ένας 22χρονος ονόματι Κίαν Τζόνσον, που δεν μπορεί να παίξει ούτε σε διαφήμιση της έξυπνης σίτας! Πού τον βρήκαν αυτόν ρε;;
Δεν ξέρω τις σειρές που για κάποιο λόγο τον είχαν πριν από εδώ, αλλά καλύτερα να γυρίσει εκεί, γιατί δεν το ‘χει με τίποτα.
Αυτός στ’ αλήθεια με τσάντισε! Δεν επιτρέπεται ταινία διακοσίων μυρίων και να ‘χεις ΤΟΣΟ άχρηστους ηθοποιούς!
Πέρα απ’ αυτό, είναι μια εντελώς τυπική περιπέτεια που θα δεις, θα σβήσεις εγκέφαλο για δυο ώρες και μετά θα την ξεχάσεις γρήγορα. Αν θες απλά λίγη διασκέδαση με κάποια δυνατά ηθικά μηνύματα, δε θα σε χαλάσει κιόλας, ενώ το ανοιχτό φινάλε σχεδόν εγγυάται ότι θα υπάρξει και Νο2 (τουλάχιστον).
Εξάλλου, αναμένεται να σκίσει σε εισιτήρια και τα κέρδη της είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε νέα μέρη. Όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι μ’ ενδιαφέρει να δω κι άλλο, ενώ το υπερβολικό «μπούκωμα» της ιστορίας σε κάνει να εύχεσαι να γινόταν σειρά, όχι ταινία.
Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένουν να συνδυάζουν κινούμενα σχέδια με live action, αλλά να καταλήγουν σε κάτι αμήχανο που δεν ικανοποιεί… τίποτε από τα δύο!
Κι αυτό είναι ένα τεράστιο, ακριβό κρίμα, γιατί προέρχεται από μυαλά με παρελθόν και δύναμη στον κινηματογράφο. Τόσο ο Κάμερον αλλά κυρίως ο Ροντρίγκεζ, είναι δημιουργοί που λατρεύω ευλαβικά. Με ενέπνευσαν από πιτσιρικά, δίνοντάς μου ώθηση να γράψω τα πρώτα μου σενάρια και γι’ αυτό θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων.
