ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

«Αξιοσέβαστοι Ευρωβουλευτές, μέχρι πριν από κάποια χρόνια ήσασταν κι εσείς νέοι σαν εμάς…»

Γράφει η Χρύσα Σωτηροπούλου, αναγνώστρια του Neopolis.gr. Τσεκάροντας παλιά αρχεία στον υπολογιστή μου, έπεσα πάνω σε ένα έγγραφο που μου ξύπνησε αναμνήσεις. Ήμουν μια απλή μαθήτρια της Β’ Λυκείου όταν το είχα συντάξει, με σκοπό να το στείλω στον μαθητικό διαγωνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καθηγητών. Το θέμα ήταν επιστολή, απευθυνόμενη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γύρω από […]

Default avatar

Guest Author

18 Ιανουαρίου, 2016

Γράφει η Χρύσα Σωτηροπούλου, αναγνώστρια του Neopolis.gr.

Τσεκάροντας παλιά αρχεία στον υπολογιστή μου, έπεσα πάνω σε ένα έγγραφο που μου ξύπνησε αναμνήσεις. Ήμουν μια απλή μαθήτρια της Β’ Λυκείου όταν το είχα συντάξει, με σκοπό να το στείλω στον μαθητικό διαγωνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καθηγητών. Το θέμα ήταν επιστολή, απευθυνόμενη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γύρω από το πώς ονειρευόμαστε να ζούμε στην Ευρώπη εμείς οι νέοι.

Καθώς την διάβαζα ύστερα από τόσο καιρό, κατάλαβα πως το αξιοσημείωτο της επιστολής εκείνης, δεν είναι το ότι κατέλαβα μια θέση στην τριαντάδα με τις καλύτερες συμμετοχές από την Ελλάδα. Ούτε το ότι ήρθε στο σπίτι μου έπαινος υπογεγραμμένος από τον τότε υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο. Είναι το ίδιο το περιεχόμενο της. Εκείνες οι γραμμές που φέρουν την αθώα – ή και αφελή πείτε την αν θέλετε – αισιοδοξία ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού. Τα συμπυκνωμένα σε μιάμιση σελίδα εφηβικά όνειρα. Κάποια πολύ λογικά αιτήματα, που όμως απέχουν μίλια από την εφαρμογή τους στην ελληνική κοινωνία.

Μόλις δύο χρόνια αργότερα, νιώθω τόσο απορροφημένη από τη ρουφήχτρα του συστήματος και της πεζής καθημερινής ζωής. Κάνω πλέον μια ζωή μονότονη, μέσα στο τρέξιμο και τις υποχρεώσεις, διασκεδάζω με μαζοποιημένο τρόπο όπως όλοι οι νέοι της γενιάς μου και τρέφω στερεοτυπικά όνειρα και φιλοδοξίες. Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι ξεπετάχτηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου, για να μου θυμίσει πως μέχρι πριν ένα, όχι και τόσο μακρινό, διάστημα απαιτούσα από πολιτικούς, όσα θεωρούσα πως αξίζει η γενιά μου, γεμάτη τόλμη και θάρρος. Ήθελα να ταξιδεύω, να ζω ανεξάρτητη, να συνομιλώ σε διάφορες ξένες γλώσσες, να ζω χωρίς τον καθημερινό φόβο, να μιλήσω στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής, να έχω μια εκπαίδευση ευρωπαϊκών προδιαγραφών, να φοιτώ στο Πανεπιστήμιο, χωρίς αυτό να είναι οικονομικό βάρος για την οικογένειά μου.

Όλα αυτά τα αιτήματα ξεχάστηκαν και παραμελήθηκαν ακόμα κι από εμένα την ίδια. Τα περισσότερα θα αργήσουν πολύ να εκπληρωθούν. Για τον απλούστατο λόγο του ότι απλά εκφράζονται θεωρητικά μέσα από διαγωνισμούς κι απευθύνονται σε πολιτικά πρόσωπα, αντί στους εαυτούς μας. Όσο είμαστε ακόμα νέοι ας το αλλάξουμε αυτό! Ας αφήσουμε τα αιτήματά μας να μας κατακλύσουν εσωτερικά, να γίνουν μια πηγαία κι έντονη προσπάθεια διεκδίκησης. Ώστε η αλλαγή να έρθει από εμάς τους ίδιους. Μόνο έτσι θα είμαστε η γενιά που όλοι περιμένουν να διαμορφώσει το αύριο.

Παρακάτω σας παραθέτω την επιστολή:

Αξιοσέβαστοι Ευρωβουλευτές,

μέχρι πριν από κάποια χρόνια ήσασταν κι εσείς νέοι σαν εμάς. Είχατε κάποια όνειρα και στόχους και θα κάνατε τα πάντα για να τα δείτε να πραγματοποιούνται. Έτσι λοιπόν είμαστε κι εμείς. Μόνο που σε αυτήν τη δύσκολη χρονικά περίοδο για την Ευρώπη, εμείς είμαστε η γενιά που έχει περισσότερο ανάγκη να ονειρεύεται. Γιατί μόνο έτσι θα ξεχωρίσουμε. Σας ευχαριστούμε λοιπόν, που δεν μας ξεχνάτε και στέκεστε δίπλα μας, με το να θέλετε να σας εκφράσουμε τα αιτήματά μας και τις ανησυχίες μας για το μέλλον. Με το να μας ακούτε, νιώθουμε κι εμείς σημαντικοί κι αυτή είναι μια ευκαιρία που η κοινωνία ξεχνά να μας δώσει.

Εμείς δεν έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από την Ευρώπη. Θέλουμε απλά να μπορούμε να τη γνωρίσουμε και να την νιώσουμε «σπίτι» μας. Θέλουμε να μπορούμε να μιλάμε με Ευρωπαίους συνομηλίκους μας, να ταξιδεύουμε στα κράτη-μέλη, να βλέπουμε, να μαθαίνουμε, να συλλέγουμε εμπειρίες… Δυστυχώς όμως, υπάρχουν αρκετά εμπόδια σ’ αυτό, που μας κόβουν τα φτερά. Πώς γίνεται να μπορούμε να συνομιλούμε με τους ξένους, όταν στο σχολείο μας δεν παραδίδονται καλά καλά μαθήματα ξένων γλωσσών; Όταν υπάρχουν ελλείψεις ή προσφέρονται μονάχα δύο ή τρεις βασικές ευρωπαϊκές γλώσσες; Όταν το μάθημα ξένων γλωσσών δεν μας αφήνει καμία γνώση που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε στα ταξίδια μας;

Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν μονάχα επικοινωνιακό! Εμείς δεν θέλουμε να βλέπουμε την Ευρώπη από την οθόνη του υπολογιστή μας, αλλά θέλουμε να την εξερευνήσουμε, σηκώνοντας κάθε της πέτρα. Τι μας κρατάει εδώ όμως ριζωμένους; Οι τιμές των Μέσων Μεταφοράς φυσικά! Με την υπάρχουσα οικονομική κρίση, τα έξοδα μετακίνησης είναι τόσο τεράστια, που δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε ούτε βήμα έξω από τα σύνορά μας. Δεν νομίζετε λοιπόν, ότι είναι υπερβολικά τα ποσά που ζητούνται να καταβάλλουν μαθητές και φοιτητές και πως θα έπρεπε να μειωθούν τουλάχιστον για τις συγκεκριμένες νεανικές ηλικιακές ομάδες που δεν έχουν δικό τους σταθερό εισόδημα;

Ακόμα κάτι που μας ενοχλεί αφάνταστα, είναι όταν μας αποκαλείτε την πιο «ξύπνια» γενιά που έχει υπάρξει, ενώ υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μας απαγορεύονται από την κοινωνία και τους γονείς μας. Γιατί λοιπόν δεν μας αφήνετε να ανεξαρτητοποιηθούμε; Γιατί δεν μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας, χωρίς να παίρνουμε την έγκριση των μεγαλύτερων του σπιτιού; Κάνοντας πράξεις, που φυσικά δεν θα υπερβαίνουν κανένα νομικό πλαίσιο. Λοιπόν, τι λέτε; Μήπως αυτό σας κάνει να σκέφτεστε την δημιουργία ενός σχετικού νόμου;

Επιπλέον, όπως είναι φυσικό, έχουμε αρχίσει από τώρα να ανησυχούμε για την εργασιακή μας πορεία. Αυτό όμως που μας απελπίζει, είναι πώς θα τα βγάλουμε πέρα στην ανταγωνιστική Ευρώπη, όταν το Ελληνικό σχολείο παραμένει αιώνες πίσω σε σχέση με τα πρότυπα του εξωτερικού. Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά με την στερημένη παιδεία που μας παρέχεται; Γιατί εμείς να είμαστε οι άτυχοι που στερούνται από υποδομές και δραστηριότητες;

Κάτι ακόμα απίστευτα απογοητευτικό για εμάς, είναι και τα κριτήρια με τα οποία ένας μαθητής παρευρίσκεται στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής των Εφήβων του προγράμματος Euroscola. Πώς γίνεται να κρίνετε ένα 16χρονο παιδί, ως ικανό ή ανίκανο με βάση τον μέσο όρο της βαθμολογίας του και όχι με την προσωπικότητα και τις δυνατότητές του; Πού ξέρετε; Ίσως έτσι χάνετε ένα σπουδαίο μελλοντικό Ευρωβουλευτή μέσα από τα χέρια σας.

Και για το τέλος άφησα δύο κύρια αιτήματα, που θα πρέπει να σας απασχολήσουν πολύ, όπως ακριβώς κι εμάς. Υποθέτω πως θα πρέπει να τα θεωρείτε άκρως δεδομένα, για να τα έχετε παραμελήσει. Πρώτα θα μιλήσω για την ασφάλεια. Το πιστεύετε πως πολλές φορές νιώθουμε σαν να θέλουμε να αλλάξουμε πλανήτη, λόγω του ότι παντού υπάρχει εγκληματικότητα και κίνδυνοι; Πως γίνεται λοιπόν εμείς να μείνουμε μόνοι κατά τις σπουδές, όταν το περιβάλλον μας επιφυλάσσει συνεχώς επιθέσεις; Και πείτε ότι ξεπερνιέται αυτό, ώστε να περάσω στο δεύτερο θέμα. Πώς μπορούμε να σπουδάσουμε γενικώς; Πιστέψτε με, με τις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας, πολλά παιδιά κάθε μέρα απορρίπτουν το όνειρο μιας ανώτατης εκπαίδευσης λόγω του ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά. Κανονικά, το σύστημα εισαγωγής σε μία σχολή δεν θα έπρεπε να υπερφορτώνει οικονομικά τις οικογένειες, ενώ θα ήταν ιδανικό αν δίνονταν δωρεάν φοιτητική στέγαση και σίτιση σε όλους τους σπουδαστές.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας αποχαιρετήσω με αμέτρητες ελπίδες πως η Ευρώπη θα γίνει όπως ακριβώς την έχουμε ονειρευτεί εμείς οι νέοι.

Μια ταπεινή μαθήτρια της Β’ Λυκείου,

Χρύσα Σωτηροπούλου

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET