Αν ένα βίντεο απασχόλησε περισσότερο τους χρήστες του ελληνικού διαδικτύου την εβδομάδα που μας πέρασε, αυτό δεν ήταν άλλο από το “Ο αδερφός μου».
Το βίντεο των τεσσάρων λεπτών έγινε viral σε λιγότερο από 24 ώρες, με χιλιάδες κοινοποιήσεις και σχόλια στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Το αποτέλεσμα αυτό ικανοποίησε και με το παραπάνω την Αλεξάνδρα Μανουσάκη, η οποία είχε την έμπνευση της εν λόγω ιδέας, και τον Θοδωρή Παπαδουλάκη που τη σκηνοθέτησε.
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη μίλησε για την επιτυχία του βίντεο και την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:
«Ο σκοπός είναι να συζητιέται κι αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή. Αρχίζει ο κόσμος να το σκέφτεται λίγο διαφορετικά. Η ταινία ξεκίνησε επειδή έχω μια αδερφή που είναι ανάπηρη και μένει στην Αμερική. Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Αμερική και ήρθα στην Ελλάδα πριν από 11 χρόνια. Από τότε που ήρθα παρατηρούσα ότι οι δρόμοι και κάποια άλλα πράγματα δεν υπακούουν σε κάποιες προδιαγραφές, παρκάρουν στις ράμπες, παρκάρουν στις θέσεις αναπήρων».
«Όταν όμως ήρθε η αδερφή μου από την Αμερική για τον γάμο μου και έπρεπε να βγούμε στην πόλη, να κάνουμε απλά πράγματα και δεν μπορούσαμε, τότε είπα πως πρέπει αυτό κάπως να αρχίσει να συζητιέται».
Το κύριο σημείο στο οποίο υπάρχει η πρόθεση να εστιαστεί η προσοχή του ευρύτερου κοινού, είναι η νομοθεσία και ειδικότερα σε επίπεδο εφαρμογής, σύμφωνα με την κ. Μανουσάκη.
«Είναι πολύ πίσω αυτό το τμήμα (σ.σ της διακυβέρνησης) οι νόμοι δεν εφαρμόζονται καθόλου σωστά. Είναι για μένα απαράδεκτο το πώς λειτουργεί το σύστημα ή μάλλον το πώς δεν λειτουργεί. Γι’ αυτό γίνεται ένα τέτοιο βίντεο και μακάρι τέτοια βίντεο, ή μάλλον συζητήσεις που βγαίνουν από τέτοια βίντεο, να προκαλέσουν κάποια αλλαγή».
Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σωστές προδιαγραφές για τους ανθρώπους με Ειδικές Ανάγκες, δεν είναι το μοναδικό θέμα που θα έπρεπε να απασχολήσει. Για την κ. Μανουσάκη έκανε εντύπωση το ότι δεν συζητιέται το θέμα της προσβασιμότητας και για ένα καροτσάκι με μωρό.
«Μου έκανε τρανή εντύπωση ότι δεν συζητιέται (το θέμα της προσβασιμότητας), ακόμη περισσότερο όταν έκανα ένα μωράκι και βγήκαμε με το καροτσάκι με το μωρό. Είναι δηλαδή ένα θέμα που δεν αγγίζει μόνο άτομα που είναι σε (αναπηρικά) καροτσάκια» εξήγησε.
Όσο πάντως για την ιδέα, υπήρχαν πέντε σενάρια που έπεσαν στο τραπέζι με την εταιρεία παραγωγής που ανέλαβε την υλοποίηση, για να επιλεχθεί τελικά αυτό που παρακολουθήσαμε.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2017 και προκάλεσαν συζητήσεις ήδη κατά την ολοκλήρωσή τους. “Άρχισε να έρχεται κόσμος και να μου λέει “τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να παρκάρω ξανά σε ράμπα”. Αν αυτό αγγίζει 10-20 άτομα, τότε θεωρώ ότι έχει γίνει αυτό που ήθελα να γίνει“, και πρόσθεσε:
«Γίνεται μια καθημερινή μας λάθος πράξη η “κόλαση” του άλλου”.
Όσο για τη βία του νεαρού, αυτό δεν είναι ο στόχος και η λύση. Ο νεαρός τρελαίνεται με αυτά που βλέπει καθημερινά, κάθε φορά που βγαίνει και δεν είναι μόνο σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, αλλά σε κάθε δρόμο και κάθε γωνιά.
Τέλος, ο συσχετισμός μόνο με τα νεότερα άτομα, λόγω και της νεαρής ηλικίας του πρωταγωνιστή, δεν ισχύει. Το ότι το παιδί είναι 16 ετών, δεν σημαίνει πως αφορά μόνο παιδιά αυτής της ηλικίας.
“Στόχος είναι να δείξουμε ότι δεν είναι μόνο τα άτομα που είναι μέσα στα καροτσάκια που επηρεάζονται. Είναι οι οικογένειες τους, οι φίλοι τους, αγγίζει πολλούς».
«Σκοπός είναι να το δείχνουμε τακτικά σε παιδιά. Αλλά και να δούμε ίσως κάποιο πρόγραμμα μέσα από το οποίο να μπορούνε να ‘ζήσουνε’ κάτι τέτοιο παιδιά. Να φέρουμε καροτσάκια και να βάλουμε μέσα παιδιά και να να κάνουμε μια διαδρομή να δούνε πόσο δύσκολο είναι. Έτσι πραγματικά αγγίζεις μια ζωή, έτσι ο άλλος σκέφτεται πάντα να μην παρκάρει εκεί που δεν πρέπει»!
