Μόλις έριξα μια ματιά στo ελληνικό top10 του Netflix και δε βλέπω πουθενά το ‘After Life’ που πρόσφατα κυκλοφόρησε η 3η και τελευταία σεζόν του. Περίεργο. Πώς έχει ξεφύγει εδώ τέτοιο διαμάντι, όταν στον υπόλοιπο κόσμο πιάνει κορυφή; Και πολύ κρίμα βασικά, γιατί αλήθεια πρόκειται για μια life changing σειρά.
Δεν έχει κάτι το ξεχωριστό να δείξει από κινηματογραφική σκοπιά, μια low budget παραγωγή είναι που δε στοχεύει να κερδίσει βραβεία σκηνοθεσίας, αλλά να μιλήσει για το θέμα του πένθους. Η όλη επιτυχία της βρίσκεται στους διαλόγους και στον Ricky Gervais, τον δημιουργό και πρωταγωνιστή. Καμιά φορά σου δίνει την εντύπωση πως έφτιαξε ολόκληρη σειρά απλά και μόνο για να εκφράσει τις απόψεις του. Νιώθεις λες και παρακολουθείς ένα stand-up του.
Εδώ να σημειωθεί ότι πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς παγκοσμίως, που όλο και κάπου θα έχει πάρει το μάτι σου. Στα Golden Globes πχ, όπου επί χρόνια αναλάμβανε το έργο του roasting, ή στο βρετανικό ‘The Office’.
Αλλά και να μην τον ξέρεις, το ‘After Life’ είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μυηθείς στον κόσμο του. Στον κυνικό κόσμο του Ricky, όπου επικρατεί ο ρεαλισμός και το χιούμορ σαν αντιμετώπιση σε καθετί σε τούτη τη ζωή. Με αυτά τα δύο χαρακτηριστικά του λοιπόν, καταφέρνει να δημιουργεί ένα roller coaster συναισθημάτων, που δεν είχα ξαναβιώσει. Δεν ήξερα ότι είναι δυνατόν το ένα δευτερόλεπτο να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια και το άλλο να κλαις με αναφιλητά.
Ο Tony (Ricky Gervais) και η ιστορία του αποδεικνύουν ότι τα δύο άκρα της διάθεσής μας μπορούν να συνυπάρξουν όχι μέσα στην ίδια μέρα, αλλά στο ίδιο λεπτό!
Ο πρωταγωνιστής χάνει τη γυναίκα του, Lisa, από καρκίνο. Από τότε ο κόσμος του γκρεμίζεται κι αποφασίζει να ζήσει σαν να μην έχει καμία υποχρέωση σε κανέναν. Συνειδητοποιεί πως δεν αξίζει το άγχος της ευγένειας και της τυπικότητας όταν στο τέλος όλοι πεθαίνουμε. Αν θέλει να προσβάλει ή να βρίσει κάποιον, θα το κάνει. Έχει τοποθετήσει στις μέρες του ένα χρονόμετρο κι αποφασίζει να περάσει ό,τι του απομένει χωρίς δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς. Είναι ο τρόπος του να υψώσει το μεσαίο του δάχτυλο σε ό,τι του προκάλεσε αυτόν τον πόνο.
Ώρες ώρες λοιπόν γίνεται σκληρά ειλικρινής κι αυτός είναι ο λόγος που η σειρά κατατάσσεται στις Δραματικές Κωμωδίες. Αυτές κυρίως είναι οι φορές που θα γελάσεις. Αλλιώς, θα το κάνεις με κάτι που θα πει ή θα κάνει το υπόλοιπο καστ, το οποίο επίσης αξίζει μεγάλο shout out! Από τον βασικότερο μέχρι τον πιο δευτερεύοντα χαρακτήρα, είναι όλοι υπέροχοι και πολύ αστείοι. Όταν το θέλουν βέβαια, γίνονται και πολύ συγκινητικοί.
https://www.instagram.com/p/CY_cda_IAjZ/
Γενικά, αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της σειράς. Το πώς καταφέρνει με τη μια της σκηνή να σε κάνει να λυθείς στα γέλια και στη δεύτερη να τρέχει το δάκρυ ποτάμι. Είτε έχεις βιώσει κάποια απώλεια είτε έχεις σταθεί πολύ τυχερός μέχρι τώρα ώστε να έχεις όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα δίπλα σου, θα κάνεις relate με τους διαλόγους που ακούγονται. Ακόμα κι αν βρίσκεσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου, οι κενές ώρες του Tony με ένα μπουκάλι κρασί και βίντεο της γυναίκας του στο λάπτοπ, θα σε κάνουν να συμπάσχεις.
Στην ουσία, οι τρεις συνολικά σεζόν με τα έξι 20λεπτα-30λεπτα επεισόδια, είναι αφιερωμένες στην απλή, λιτή και ήσυχη καθημερινότητα μιας μικρής αγγλικής πόλης, στην οποία ο πρωταγωνιστής καλείται να βρει το νόημα για να συνεχίσει να ζει. Κάποιες φορές το πλησιάζει, κάποιες νιώθει ότι το πιάνει, κι άλλες τον εμποδίζουν να το δει οι αναμνήσεις της παλιάς – τέλειας όπως θεωρούσε – ζωής του.
Μια χήρα μεγαλύτερης ηλικίας που συναντά στο νεκροταφείο φαίνεται να αποτελεί το ιδανικό άτομο να μοιραστεί τα συναισθήματα του και να αλληλοβοηθηθούν στην ιδιαίτερη αυτή στιγμή για τους δυο τους. Οι συνάδελφοί του (και ο κουμπάρος του που είναι κι αφεντικό του) στην τοπική εφημερίδα όπου δουλεύει είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό που θα μπορούσε να έχει, χωρίς να το ξέρει. Η ρουτίνα τους, οι χαζές ανησυχίες τους και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν γενικότερα τη ζωή, δίνουν αυτό το ζεστό αίσθημα ότι παρά τον πόνο που ο ίδιος βιώνει, τα πράγματα γύρω του συνεχίζουν να προχωρούν και θα το κάνουν όταν φύγει κι ο ίδιος.
Ακόμα και οι αλλόκοτες περιπτώσεις ανθρώπων που αναγκάζεται να γνωρίσει λόγω της δουλειάς του, ή που πετυχαίνει τυχαία έξω από το σπίτι του, βάζουν το λιθαράκι τους. Καλύτερα από τον ψυχίατρό του σίγουρα! Και φυσικά, ο σκύλος του είναι εκείνος που του δίνει συχνά δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Γνωστός για τα φιλοζωικά του αισθήματα ο Ricky, δεν μπορούσε να λείπει ένας τέτοιος ήρωας από την ιστορία του!
Γνωστός επίσης είναι και για τις αθεϊστικές απόψεις του, τις οποίες εκφέρει σε διάφορα σημεία ως Tony. Τίποτα δεν καταφέρνει να κάνει ούτε τον ίδιο ούτε τον χαρακτήρα του να πιστέψει στο Θεό, στον παράδεισο και στους αγγέλους, αλλά στην πορεία, συνειδητοποιεί (κι ας μην το παραδέχεται απαραίτητα) ότι κι αυτή η απολυτότητά του δεν έχει νόημα ούτε κάποια ουσιαστική βάση. Είτε πιστεύεις σε κάτι είτε όχι, η απώλεια παραμένει ίδια, και η ανάγκη για μια ευτυχισμένη ζωή επίσης.
Η 3η σεζόν λοιπόν ήρθε πριν λίγο καιρό κι έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μια σύντομη αλλά με μεγάλη σημασία ιστορία, που αξίζει να δει ο οποιοσδήποτε. Ακόμα κι αυτός που δεν ταυτίζεται με την απώλεια και την κατάθλιψη.
