ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Δεν είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή τη χώρα, είμαστε απλά τυχεροί που ζούμε!

Αν αυτό είναι το 'Live your myth in Greece', τότε λέω να μην πάρω.

Για κάποιους ο ήλιος, η θάλασσα και τα βραδινά ντελίβερι είναι αρκετά για να χαρακτηρίσουν την Ελλάδα επίγειο παράδεισο. Για άλλους φτάνει η μεγάλη ιστορία της για να νιώσουν περήφανοι που είναι Έλληνες. Στην πραγματικότητα, μια χώρα είναι πολλά παραπάνω από όλα αυτά.

Πολύ θα ήθελα να αρκούμαι στις ηλιόλουστες μέρες για να νιώσω τυχερή που γεννήθηκα εδώ. Βρίσκω όμως περισσότερο τον εαυτό μου στα λόγια της 20χρονης Αλεξίας από τη Λάρισα, που εν μέσω διαδηλώσεων για το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη είπε ότι κάθε μέρα μισεί και πιο πολύ τη χώρα της. Ή πιο σωστά, την έχουν κάνει να τη μισεί.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Neopolis.gr (@neopolisgr)

Κάποιοι θίχτηκαν από αυτή τη δήλωση. «Δε γίνεται να μισείς την πανέμορφη χώρα σου για τα λάθη κάποιων ανθρώπων» σχολίασαν και εδώ μάλλον χρειαζόμαστε έναν ορισμό της λέξης «χώρας». Γιατί έχω την εντύπωση πως δε μιλάμε για τα βότσαλα στις παραλίες της, μιλάμε για το λαό της, τη νοοτροπία της, τις κυβερνήσεις της.

Όταν λοιπόν νιώθω πως δε με αγαπά και δε με σέβεται η ίδια μου η χώρα, θα ανταποδώσω. Όταν στα 25 μου χρόνια συνειδητοποιώ ότι τελικά από τύχη είμαι ζωντανή κι όχι γιατί νοιάστηκε και προέβλεψε κανείς γι’ αυτό, τότε δεν μπορώ να νιώθω ευλογημένη που πρόγονός μου ήταν ο Σοφοκλής και η Σαντορίνη έχει το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα, γιατί ειλικρινά δε με επηρεάζει πουθενά αυτό.

Αυτό που με επηρεάζει από την άλλη, είναι όλα όσα συνιστούν την καθημερινότητά μου εδώ πέρα. Και κάθε μέρα που περνάει, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο σε αυτή. Πόσο κουραστικό είναι, δε, όταν κάθε μία από τις παθογένειες συζητιούνται αφού γίνει πρώτα το κακό.

Υπάρχει αυτή η έκφραση που λέει ότι «οι επιβάτες του Τιτανικού ήταν υγιείς αλλά δεν ήταν τυχεροί» και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ όποτε την ακούω είναι ότι εμείς είμαστε οι επιβάτες και η Ελλάδα ο Τιτανικός. Σόρι αλλά ατυχήσαμε δηλαδή. Ατυχήσαμε που γεννηθήκαμε και ζούμε σε μια χώρα που ο βασικός παράγοντας επιβίωσης είναι η τύχη. Αν είσαι τυχερός δε θα πέσει το ταβάνι της σχολής σου στο κεφάλι σου, αν είσαι τυχερή δε θα δολοφονηθείς από το σύντροφό σου και αν είσαι τυχερός και έχεις γεννηθεί σε μια οικογένεια με δυαράκι στην Κυψέλη τότε ίσως το κληρονομήσεις, διότι με τον μισθό που παίρνεις απαγορεύεται ακόμα και να ονειρευτείς την απόκτηση σπιτιού.

Τι εννοείς για όλα αυτά είναι υπεύθυνο το κράτος και όχι η συνάντηση Πλούτωνα και Κρόνου;

Το πιο θλιβερό και δυσοίωνο είναι ότι το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη δε θα είναι η τελευταία απόδειξη αυτού. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη πάντως. Σε ένα όχι τόσο μεγάλο throwback, μπορούμε να θυμηθούμε κάμποσα περιστατικά και να σκεφτούμε ότι τελικά είμαστε πολύ κωλόφαρδοι που έχουμε φτάσει ως εδώ.

Στην Ελλάδα του 2022 διαβάσαμε για τον θάνατο μαθητή σε σχολείο στις Σέρρες, όταν εξερράγη λεβητοστάσιο, με το μπαλάκι των ευθυνών να πηγαινοέρχεται, όταν η ουσία ήταν πως για άλλη μία φορά δεν υπήρχε η απαραίτητη ασφάλεια. Στην ίδια Ελλάδα διαβάσαμε για έναν φοιτητή που έπεσε από παράθυρο εν ώρα μαθήματος και στη συνέχεια θίξαμε το πρόβλημα των ασφυκτικά γεμάτων αμφιθεάτρων το οποίο συμβαίνει δεκαετίες και συνεχίζει. Λατρεύουμε το afterparty σαν χώρα, δεν το ξέρατε;

Τα «ατυχή» γεγονότα στα ελληνικά πανεπιστήμια δε σταμάτησαν εκεί, αφού λίγο αφότου καλωσορίσαμε το 2023, πήραμε δώρο δύο περιστατικά πτώσης ταβανιού, το ένα εξαιτίας καλοριφέρ του ’80. Οι επίσημες δηλώσεις των υπεύθυνων; Δε γινόταν μάθημα εκείνη την ώρα και άρα κομπλέ, δεν είχαμε τραυματίες! Θα μπορούσαμε να μην έχουμε τα ίδια τα ατυχήματα, αλλά αυτό απαιτεί μια επένδυση από την πλευρά του κράτους στην εκπαίδευση και όπως είπαμε, λειτουργούμε με τύχη εδώ.

Διάβασε κι αυτό

Οδοντιατρική ΑΠΘ: Καλοριφέρ του 1981 προκάλεσε την κατάρρευση της οροφής!

Με την ίδια τύχη βγαίνουμε και έξω στους δρόμους.

Αν είμαστε τυχεροί δε θα καταλήξουμε σαν την 22χρονη Έμμα, που έσβησε – μαζί με πόσους άλλους – στην άσφαλτο, γιατί * ζούγκλα rules apply here too *. Αλήθεια, εντυπωσιάζομαι καθημερινά με το πόσοι παραβαίνουν σηματοδότες, stop και γενικότερα βασικούς κανόνες. Περίμενα πως όταν βγαίνεις «πρωταθλητής» στα τροχαία δυστυχήματα και κάθε δεύτερη μέρα έχεις ειδήσεις για παράσυρση πεζού, τότε θα αντιλαμβανόσουν το πρόβλημα και θα αναζητούσες λύση αντί να το αφήνεις απλά να υπάρχει.

Στη μοίρα βασίζονται και πολλές γυναίκες σε αυτή τη χώρα, όταν κανονικά θα έπρεπε να βασίζονται στο σύστημα.

Αν είναι τυχερές, τότε ο σύντροφος τον οποίο έχουν καταγγείλει (να τονιστεί αυτό) για κακοποίηση και παρενόχληση, δε θα τις σκοτώσει. Έτσι μας έμαθε η ιστορία ότι λειτουργεί το πράγμα. Πόσα θύματα αποδείχθηκε ότι είχαν απευθυνθεί στην αστυνομία, έχοντας καταθέσει ακόμα και μηνύσεις ή περιοριστικά μέτρα, αλλά κατέληξαν μέρος ενός τραγικού απολογισμού που ακόμα να βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε;

Δεν είναι υπερβολή να λέμε ότι ζούμε από τύχη. Αποδεικνύεται καθημερινά, απλά το έγκλημα στα Τέμπη ήταν αυτό που έφτασε τον κόμπο στο χτένι. Κατέστησε τόσο προφανές κάτι που ισχύει εδώ και δεκαετίες, με τον πιο τραγικό τρόπο. Δεν υπάρχουν περιθώρια να καλυφθεί η κρατική αμέλεια, ούτε καν πίσω από ένα ανθρώπινο λάθος όσο κι αν προσπαθούν. Τόσο τρανταχτή πια.

Τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτονται εξοργιστικές πληροφορίες για το θέμα των τρένων, που πιθανόν να οδηγήσει στην επίλυση των χρόνιων προβλημάτων, τώρα που είναι πια αργά. Αυτό όμως δε φτάνει. Είναι 100% σίγουρο ότι κάτι αντίστοιχα εγκληματικό συμβαίνει σε κάποιον άλλο τομέα, που θα ανακαλύψουμε όταν πάλι θα είναι αργά. Απλά η εκάστοτε κυβέρνηση θα ελπίζει ο κλήρος των συνεπειών να μην πέσει σε αυτή για να μη χρειαστεί να τις διαχειριστεί. Αν αυτό είναι το ‘Live your myth in Greece’, τότε λέω να μην πάρω.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET