Διαβάζω για τον Ηλία Ψινάκη που προσκάλεσε την Angelina Jolie στη χώρα μας, στην πρώτη προβολή της ταινίας της, «Unbroken», στο Μαραθώνα. Και καπάκι πληροφορούμαι για την ίδρυση Αμφικτυονίας Αρχαίων Δήμων της χώρας με έδρα το Μαραθώνα και πρώτο στόχο τη διεκδίκηση της επιστροφής των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα μέσα από ένα διεθνή οδοιπορικό και συνεργασίες με σημαντικές προσωπικότητες. Κι αυτό με πρωτοβουλία του γνωστού μάνατζερ-δημάρχου.
Ανορθόδοξες πρακτικές δημάρχου, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ λοιπόν τι σημαίνει δήμαρχος για μας τους νέους, τους 20άρηδες, τους φρέσκους ψηφοφόρους της γενιάς μας; Αυτό που έχω στο μυαλό μου κι εγώ κι εσύ θέλω να πιστεύω κι εύχομαι ότι έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το πρότυπο που διαιωνίζουν χρόνια τώρα οι γονείς κι οι παππούδες μας: το λαμόγιο της διπλανής πόρτας -γειτονιάς, με τη χαριτωμένη κοιλίτσα που είναι πρόθυμος να κάνει δεκάδες ρουσφέτια, ώστε να εκλεγεί. Για τη γιαγιά σου είναι ο ορθοπεδικός που φρόντισε για τη δισκοπάθεια της, για τη μάνα σου είναι η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων που κάνει στροφή στην καριέρα της, είναι η δικηγόρος της γειτονιάς, η δασκάλα του Δημοτικού. Ο Ηλίας Ψινάκης όμως προέρχεται από το χώρο του θεάματος και της showbiz, πράγμα που ωστόσο δεν τον εμπόδισε να εκλεγεί παμψηφεί δήμαρχος Μαραθώνα. Τι παίχτηκε εδώ λοιπόν;
Κατ’ αρχάς, ξεκίνησε προεκλογικά και μετεκλογικά με το πιο σημαντικό προσόν ενός πολιτικού: την ειλικρίνεια. Υποστήριξε εξαρχής ότι είναι manager, κι όχι πολιτικός, ενώ μετά την εκλογή του δε δίστασε να πει κατάμουτρα ότι ο Μαραθώνας χρεοκοπεί. Εδώ και τρεις μήνες εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εγχώριας επικαιρότητας με αποκορύφωμα τις προαναφερθείσες ειδήσεις για τη δράση του. Κι εδώ έχουμε το δεύτερο σημαντικό προσόν: το ότι δεν βάζει απ’αυτό κάτω προσπαθώντας να προβάλλει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τόσο το δήμο όσο και τη χώρα. Γιατί λοιπόν τόσο μένος και τόσος φθόνος;
Η απάντηση είναι απλή: ο ντρόμπρος πάντα μα πάντα ενοχλεί. Έχουμε μάθει να δίνουμε περισσότερη σημασία στο φαίνεσθαι παρά στο είναι. Έτσι, ο κύριος Ψινάκης που λέει κατάμουτρα «Αϊ γαμήσου» στους διεφθαρμένους του δήμου με τις μίζες καταντά να φαίνεται πιο γελοίος από τον κύριο Τάκη, το μιζαδόρο του δήμου, μόνο και μόνο γιατί δε μιλάει …κυριλάτα.
Ένας δεύτερος λόγος είναι η ιδιότητα του: τι σχέση μπορεί να έχει ο κριτής του Dreamshow με την πολιτική; Κι απαντώ: όση σχέση έχω εγώ με τη δημοσιογραφία που γράφω άρθρο άποψης σε site και παρόλα αυτά κάθεσαι και με διαβάζεις (σε ευχαριστώ!). Από την στιγμή που ένας άνθρωπος έχει όρεξη και κυρίως ταλέντο να προσφέρει, τότε η πρόσβαση του σ’ αυτό που αποκαλούμε λειτούργημα πρέπει να είναι απεριόριστη. Πόθεν πώς κυρία Διαβάτη πρέπει όοολοι οι ηθοποιοί να έχουν τελειώσει δραματική σχολή για να πετύχουν; Πόθεν πώς κι ο Ψινάκης έπρεπε να είναι γιατρός, δικηγόρος ή πολιτικός για να εκλεγεί δήμαρχος;
Προσωπικά και νομίζω πολλοί από εσάς προτιμάτε ένα δήμαρχο αθυρόστομο που όμως θα δουλεύει σαν σκυλί παρά έναν καθωσπρέπει κοστουμάτο της χλέπας. Αναμφίβολα, οι πλέον αρμόδιοι να τον κρίνουν είναι οι ίδιοι οι δημότες της περιοχής του. Το σίγουρο όμως είναι ένα: παραμένει ένα φαινόμενο με πολύ ψωμί που αξίζει να το παρακολουθούμε…
