Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
Walking Tall
Έτος: 2004
Ελληνικός τίτλος: Mε το κεφάλι ψηλά
Σκηνοθεσία: Kevin Bray
Με τους: Dwayne ”The Rock” Johnson, Johnny Knoxville, Neal McDonough, Ashley Scott.
Πρώην ειδικοδυναμίτης επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε για να βρει δουλειά και ηρεμία. Ύστερα απ’ τη νοσταλγία και το καλωσόρισμα όμως, θα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο καθαρά όσο τα θυμόταν και πως η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ιδιοκτήτη του τοπικού καζίνο και των παλικαράδων του που κλέβουν, χτυπάνε και πουλάνε ναρκωτικά, όλα με τις ευλογίες του διεφθαρμένου σερίφη. Σύντομα θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα αρχίσει να σπάει κόσμο στο ξύλο – εντελώς κυριολεκτικά.
Η ιστορία βασίζεται σε γεγονότα που συνέβησαν στη δεκαετία του ’60. Ο Μπιούφορντ Πάσερ έγινε το 1964 ο νεαρότερος σερίφης στην Ιστορία του Τενεσί και έμελλε να γίνει ο διασημότερος. Αντιμετωπίζοντας το τότε εγκληματικό κατεστημένο, έγινε ήρωας της πολιτείας, κάτι που όμως του στοίχισε αμείλικτα (η γυναίκα του δολοφονήθηκε μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες εναντίον του). Έφυγε απ’ τη ζωή το ’74 σε νεαρή ηλικία, φυσικά θεωρείται θρύλος στη γενέτειρά του και κάθε χρόνο διοργανώνεται ένα φεστιβάλ προς τιμήν του. Ένα χρόνο πριν πεθάνει, η ζωή του έγινε ταινία και το ’81 έγινε και σειρά.
Το ριμέικ του 2004 (που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Πάσερ) δεν ακολουθεί πιστά τα γεγονότα, όπως το original κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί η παλιά ταινία ήταν πολύ -μα πάρα πολύ- δραματική. Εδώ τα πράγματα έχουν πιο ελαφρύ τόνο κι αυτό κάνει την ταινία πολύ πιο προσιτή και διασκεδαστική απ’ τον προκάτοχό της. Το στόρι κινείται σε γνώριμα πλαίσια, χωρίς ιδιαιτερότητες, αλλά αποτελεσματικά.
Είμαι ο Rock και αυτή είνai η καλύτερη ταινία των 80s που γυρίστηκε το 2000!
Ο Ντουέιν Τζόνσον, τριαντάρης και στα ντουζένια του, δίνει ρέστα σε έναν απ΄τους πρώτους του πρωταγωνιστικούς ρόλους στο σινεμά. Σε μια εποχή που κανένας δεν τον υπολόγιζε σαν σταρ της μεγάλης οθόνης, δίνει μια πραγματικά στιβαρή ερμηνεία που του άνοιξε τον δρόμο για μια διόλου ευκαταφρόνητη καριέρα. Σε όποια ταινία κι αν τον γουστάρεις, υπάρχει κάτι εδώ πέρα που σε κάνει να νιώθεις ότι είναι στην καλύτερή του φάση.
Το ίδιο ισχύει και για τον Τζόνι Νόξβιλ, που τον καιρό εκείνο ζούσε το απόγειο της καφροδόξας του με τους Jackass (ωραία χρόνια ρε φιλε…) και ταυτόχρονα ακολουθούσε πορεία φυσιολογικού ηθοποιού, με ρόλους σε αξιοπρεπέστατες ταινίες. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Τότε ήταν κεφάτος, γεμάτος ενέργεια, και στο ρόλο του αστείου κολλητού είναι απλά απόλαυση να τον βλέπεις. Σε αντίθεση με πρόσφατες περιπτώσεις, όπως το Last Stand με τον Σβαρτζενέγκερ, όπου πήγε να επαναλάβει ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα, αλλά ήταν απλά ενοχλητικός έως ανυπόφορος.
Johnny Knoxville, παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Αυτό όμως που κάνει το Walking Tall τόσο ενδιαφέρον είναι η δράση και πιο συγκεκριμένα ο χαρακτήρας με τον οποίο γυρίστηκε. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με το Matrix να ‘χει σπάσει ταμεία, το Χόλιγουντ επένδυε σε action movies με στυλιζαρισμένη δράση, ψευτοεντυπωσιακές χορογραφίες και πολλά -μα πολλά, μα ΠΑΡΑ πολλά- slow motion. Tρανταχτά παραδείγματα οι ταινίες Resident Evil και Underworld. Οι δημιουργοί του «Με το κεφάλι ψηλά», προτίμησαν να επενδύσουν στην παλιά σχολή και να στήσουν μάχες σώμα με σώμα με έμφαση στην -όσο γίνεται πιο ρεαλιστική- ωμή βία. Μιλάμε για καντάρια από βρομόξυλο, με φοβερή δουλειά απ’ τους stuntmen που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι κάθε χτύπημα.
Η μεγάλη ειρωνεία (κι εδώ έρχεται αυτό που ανέφερα για τον χαρακτήρα) είναι ότι το Walking Tall φτιάχτηκε με στόχο να έρθει κόντρα στα στάνταρ που επικρατούσαν τότε στις ταινίες δράσης κι αν το δεις τώρα, είναι κόντρα στα στάνταρ που υπάρχουν σήμερα! Σε σχέση με τα τωρινά actioners που μας έχουν ζαλίσει τα ούμπαλα με τις κάμερες να γίνονται σέικερ λες και περιέχουν φραπέ και να προσποιούνται πως κάτι τρέχει στα γύφτικα, το Walking Tall καδράρει τη δράση σε ευρείες γωνίες λήψης, αφήνοντάς σε να δεις και να νιώσεις κάθε γροθιά, ροπαλιά ή κόκκαλο που σπάει. Όχι ότι κάθε τρεις και λίγο όλοι πλακώνονται, αλλά όταν ξεκινάει ο χαμός, του δίνει και καταλαβαίνει.
Ο μόνος τρόπος να σταματήσεις τον Rock.
Στο dvd της ταινίας υπάρχει ένα μίνι ντοκιμαντέρ με τίτλο Fight The Good Fight, που δείχνουν πως έστησαν τις σκηνές ξύλου και πρέπει επειγόντως να το δείτε. Βασικά, το Χόλιγουντ πρέπει να το δει..
Κατά τ’άλλα το Walking Tall γνώρισε δύο συνέχειες, η μία είχε υπότιτλο ”The Payback” και η άλλη ”Lone Justice”. Και οι δυο είχαν για πρωταγωνιστή τον Κέβιν Σόρμπο(!!), βγήκαν κατευθείαν στην αγορά του dvd και χωρίς να τις έχω δει, είναι φανερά αμφιβόλου ποιότητος. Αλλά αυτή του ’04 εξακολουθεί να κρατάει γερά και παραμένει με διαφορά μια απ ‘τις καλύτερες ταινίες του Rock -αν όχι η καλύτερη.
