ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Βλάπτει η ίδια η ιστορία τους, τους Νεοέλληνες;

Γράφει ο Γιάννης Μπρίγκος Κωμικοτραγικός έχει καταντήσει ο κόσμος μας, ανά την υφήλιο βεβαίως βεβαίως. Νέος περήφανος πρόεδρος των ΗΠΑ, εμφύλιες μάχες, άνοδος και πτώση παραδοσιακών οικονομικών και μη δυνάμεων κι εμείς εκεί… το «χαβά» μας. Μεμψιμοιρούμε όπως τόσα και τόσα χρόνια, το ριζικό μας, το τι μέλλει γενέσθαι, τις καταστάσεις γύρω μας. Είμαστε άραγε […]

Neopolis Team

5 Φεβρουαρίου, 2017

Γράφει ο Γιάννης Μπρίγκος

Κωμικοτραγικός έχει καταντήσει ο κόσμος μας, ανά την υφήλιο βεβαίως βεβαίως. Νέος περήφανος πρόεδρος των ΗΠΑ, εμφύλιες μάχες, άνοδος και πτώση παραδοσιακών οικονομικών και μη δυνάμεων κι εμείς εκεί… το «χαβά» μας. Μεμψιμοιρούμε όπως τόσα και τόσα χρόνια, το ριζικό μας, το τι μέλλει γενέσθαι, τις καταστάσεις γύρω μας.

Είμαστε άραγε παγιδευμένοι σε έναν κυκεώνα του παρελθόντος;

Ναι δυστυχώς είμαστε. Καταφέραμε να κλειστούμε μόνοι μας σε μία μαύρη τρύπα από αλλοτινά κατορθώματα, που τάχα μου δήθεν μας ανήκουν ολοκληρωτικά. Εμείς είμαστε οι Αρχαίοι, εμείς κι οι Βυζαντινοί, εμείς κι οι περήφανοι αγωνιστές του ’21, εμείς κι εκείνοι του ’40.

 

Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ τι κάναμε για να αξιοποιήσουμε αυτό το παρελθόν που τόσο απλόχερα μας δόθηκε; Που άλλοι λαοί, ή και γενικότερα άλλοι κάτοικοι ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου δεν ευτύχησαν να μιλούν την ίδια γλώσσα, να φέρουν έθιμα και παραδόσεις με πάλαι πότε κατοίκους του ίδιου εδάφους όπως κι εκείνοι.

Είμαστε ρατσιστές;

Κι απ’ αυτό είμαστε. Ναι και οι «Αρχαίοι ημών» έλεγαν «πας μη Έλλην βάρβαρος» θα μου πείτε, αλλά αφού κρατάμε επιλεκτικά τα κομμάτια της ιστορίας που μας ενδιαφέρει αυτό γιατί να το κρατήσουμε και να μην το αφήσουμε στη λήθη; Γιατί μέσα στον εγωισμό μας, να διαιωνίζουμε συμπεριφορές και διακρίσεις, που πρέπει να μένουν στην αφάνεια και στη λήθη; Γιατί μέσα στο γενικότερο παγκόσμιο κύμα «ακροδεξισμού» να είμαστε κι εμείς μέτοχοι και ενεργοί συμμέτοχοι; Θυμόμαστε μόνο πόσο ωραία αισθανόμαστε όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατακτούσε σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, πώς η ελληνόφωνη Κωνσταντινούπολη ήταν το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού και πώς κατάφερε το γένος να παραμείνει ζωντανό επί Τουρκοκρατίας και ξεχνάμε τα δεινά που έφερε η ακροδεξιά τρομοκρατία του Ναζισμού και η χούντα μετέπειτα, που τόσοι ξαφνικά νοσταλγοί εμφανίστηκαν; Τόσοι άνθρωποι που λιμοκτονούσαν, γιατί ένα ξένο χέρι αποφάσισε ετσιθελικά να επέμβει στην Ελλάδα. Αλλά μιμητές μιας συμπεριφοράς μιαρής, απάνθρωπης, κτηνώδους υπάρχουν ακόμα και χαίρονται για τα όσα πράττουν, όσα λένε κι όσα συμβαίνουν στο δικό τους ουτοπικό (για πόσο ακόμα;) Ράιχ.

Η ιστορία είναι άτιμο πράγμα.

Κάνει κύκλους, επαναλαμβάνεται. Αλλά το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι εμείς, δεν νοούμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Δε θέλουμε βρε αδερφέ. Ωραία τα έκαναν οι αρχαίοι; Ωραία.

Αυτό μας φτάνει. Η σύγχρονη ιστορία μας, τι μας διδάσκει; Ότι οι Νεοέλληνες έχουν στο αίμα τους τον αλληλοσπαραγμό. Δε θέλουμε σαν ανθρώπινα όντα να είναι ευτυχισμένος ο διπλανός μας, αν εμείς είμαστε δυστυχισμένοι. Δε θέλουμε να υστερούμε σε κάτι, που μπορεί να έχει ή να το αγοράσει ο γείτονας. Αν η ευημερία μας δεν είναι εξασφαλισμένη ας μην είναι κανενός. Από τον Εθνικό Διχασμό και τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα και το Πολυτεχνείο, το βίτσιο μας είναι η διαμάχη. Δεν μπορούμε ρε παιδί μου να συνυπάρξουμε αρμονικά, πρέπει κάπου να ξεσπάσουμε και τι πιο εύκολο από το συνάνθρωπό μας.

Θα μου πεις σώπα ρε μάγκα αριστερέ/αναρχικέ/κομπλεξικέ κλπ κλπ, δεν είμαστε όλοι έτσι. Προφανώς και δεν είμαστε όλοι έτσι. Υπάρχει το μεν και το αλλά. Αν κάτι είμαστε, είναι ένας καθρέφτης των εξουσιαστών μας. Και μην ακούσω ηλιθιότητες για τρόικες, ΔΝΤ και Γερμανίες γιατί φτάνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Καιρός είναι να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε. Τι; Αυτό το ξέρει ο καθένας ξεχωριστά.

Η ιστορία και η κληρονομιά είναι μεγάλα προσόντα, όταν όμως τα αξιοποιούμε κατάλληλα, όχι όπως μας συμφέρει κάθε φορά. Πίσω από το άσπρο κρύβεται και το μαύρο και είναι στο δικό μας χέρι να αντικρίζουμε και τις δύο όψεις.

Η σύμπνοια ανέκαθεν ήταν εκεί, εμείς δε θέλουμε να τη δούμε. Βαδίζουμε με τις παρωπίδες που μόνοι μας βάλαμε και καλπάζουμε σε μία επικίνδυνη κατεύθυνση. Ποια; Εκείνη του σκοταδισμού. Δε χρησιμοποιούμε την ιστορία μας σαν εφαλτήριο για πρόοδο, αλλά για τακτική υποχώρηση, πιο βαθιά, πιο διαιρετική, πιο τρομακτική.

Μας αξίζει η ιστορία μας;

Ας δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση. Για μένα μας αξίζει, όπως και μας βλάπτει όμως. Ας ξεφύγουμε από τα δεσμά της «παρελθοντολαγνίας» κι ας επικεντρωθούμε στο παρόν, έχοντας ως οδηγό κι όχι ως τροχοπέδη αυτά που χιλιετίες ολόκληρες μας χάρισαν.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET