Ο μονόλογος που εκτυλίσσεται στο μυαλό ενός φοιτητή, καθώς βρίσκεται στο αμφιθέατρο και εξετάζεται σε κάποιο μάθημα είναι σίγουρα γνώριμος και οικείος σε όλους μας. Είτε πρόκειται για μία απλή πρόοδο κατά τη διάρκεια του εξαμήνου είτε για κάποιο εξεταζόμενο μάθημα στην εξεταστική περίοδο, οι περισσότεροι από εμάς σχηματίζουμε περίπου τις ίδιες σκέψεις στο μυαλό μας, υπό την πίεση του χρόνου, τη νευρικότητα, την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την ξαφνική πίστη στον Θεό και στην τύχη. Ορίστε λοιπόν κάποιες από τις πιο κοινές σκέψεις που μπορεί να κάνει ο καθένας μας όταν γράφει μάθημα:
1. «Ελπίζω να βρω θέση να καθίσω κοντά στον τάδε και στην τάδε. Είναι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρω να περάσω το μάθημα σήμερα!»
Όταν πηγαίνεις ξυπόλητος στα αγκάθια ή μάλλον …ξεβράκωτος στα αγγούρια, εναποθέτεις τις τελευταίες σου ελπίδες να περάσεις το μάθημα αποκλειστικά και μόνο στη θέση που θα βρεις να καθίσεις εκείνη την ημέρα. Εάν λοιπόν καταφέρεις να πιάσεις μία θέση δίπλα σε κάποιον καλό σου φίλο που είναι περισσότερο διαβασμένος από εσένα ή σε έναν έξυπνο – και πρόθυμο να βοηθήσει – συμφοιτητή σου, η προοπτική σου να γράψεις έναν αξιόλογο βαθμό γίνεται πιο ρεαλιστική. Από την άλλη βέβαια, αν δεν προλάβεις να καθίσεις στο σωστό μέρος, ο Θεός μαζί σου!
2. «Μακάρι τα θέματα που θα πέσουν να έχουν σχέση με τα κεφάλαια που διάβασα. Τουλάχιστον τα μισά από αυτά!»
Ποιος έχει στις μέρες μας χρόνο να μελετήσει ΟΛΑ τα κεφάλαια και να κάνει επανάληψη ΟΛΗ την ύλη για όλα τα μαθήματα; Όχι πάντως εσύ! Υπάρχουν φορές που η προετοιμασία που κάνεις για την εξεταστική δεν διαφέρει πολύ από τα τυχερά παιχνίδια. Παίρνεις τα ρίσκα σου, διαβάζεις τα κεφάλαια που σου κάθονται καλύτερα στο μάτι και αφήνεις την τύχη σου να κάνει τα υπόλοιπα!
3. «Μα τι στο καλό είναι όλα αυτά που ζητάει; Αυτά δεν ήταν καν μέσα στην ύλη!»
Η χειρότερη και πιο τρομακτική στιγμή κατά τη διάρκεια της εξέτασης είναι όταν παίρνεις στα χέρια σου τα θέματα και τα αντικρίζεις για πρώτη φορά, κάνοντας μια σοβαρή εκτίμηση των όσων πραγματικά γνωρίζεις. Και να πεις ότι ο Μέρφι δεν σε προειδοποίησε; Ο άνθρωπος το είπε ξεκάθαρα: αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει! Και να που τώρα πρέπει να απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν γνώριζες καν ότι υπάρχουν…
4. «Ωπ, γνωστό φαίνεται αυτό. Θυμάμαι που το διάβαζα κάπου τις προάλλες. Αχ, σκέψου! Σκέψου!»
Εκφοβίζοντας τον εγκέφαλο σου να θυμηθεί όλες εκείνες τις πληροφορίες που στρίμωξες στο κεφάλι σου μέσα σε δύο – τρεις μέρες, τελικά καταφέρνεις να ξεχάσεις τα πάντα.
5. «Ας προσποιηθώ ότι βρίσκομαι σε βαθιά περισυλλογή και προσπαθώ να σκεφτώ την απάντηση του θέματος, για να μην δείχνω και τελείως άσχετος/η!»
Κάθε φορά που το βλέμμα σου διασταυρώνεται με αυτό του επιτηρητή ή ο τελευταίος περνάει από δίπλα σου, βάζεις τα δυνατά σου για να δείξεις πως ξέρεις τι κάνεις και παίρνεις την έκφραση της απόλυτης συγκέντρωσης σαν ένδειξη ότι προσπαθείς να ανακαλέσεις κάποια πράγματα απ’ όσα διάβαζες τις τελευταίες μέρες, ενώ ταυτόχρονα καλύπτεις διακριτικά το γραπτό σου με τα χέρια σου, ώστε να μην μπορεί να κρυφοκοιτάξει τι ακριβώς έχει γράψει και αντιληφθεί το πόσο άσχετος/η μπορεί να είσαι. Σου θυμίζει κάτι;
6. «Οι άλλοι έχουν πάρει ήδη δεύτερη κόλλα για να γράψουν κι εγώ ακόμα δεν έχω συμπληρώσει ούτε τη μισή! Τι γίνεται;»
Σαν να μην έφτανε λοιπόν το γεγονός πως δεν βρήκες θέση να καθίσεις κοντά σε κάποιον καλό, το μυαλό σου έχει κολλήσει και γενικά αισθάνεσαι ηλίθιος/α όλη αυτήν την ώρα που προσπαθείς να γράψεις μία σοβαρή απάντηση, υπάρχουν συμφοιτητές σου που τολμούν να σηκώσουν το χέρι για να ζητήσουν επιπλέον κόλλα. Κι όλα αυτά όταν εσύ δεν έχεις γεμίσει καλά καλά ούτε τα τρία φύλλα από τη δική σου. Δηλαδή ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;
7. «Υπόσχομαι ότι θα μελετήσω σκληρά για το επόμενο μάθημα, αλήθεια! Αλλά σε παρακαλώ, κάνε το θαύμα σου να περάσω κι αυτό εδώ!»
Καθώς μπαίνεις στην τελευταία ώρα της εξέτασης, η οποία έως τώρα έχει στεφθεί με απόλυτη …αποτυχία, υπενθυμίζεις ξανά και ξανά στον εαυτό σου πως πρέπει να κάνεις μεγαλύτερη προσπάθεια και να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος/η για το επόμενο μάθημα και υπόσχεσαι να μην σηκωθείς από την καρέκλα ούτε για να φας εάν δεν κάνεις τουλάχιστον μία φορά επανάληψη την ύλη. Και μπορείς να πεις πως σχεδόν τα ίδια λόγια αντηχούν στα αυτιά σου από το στόμα των γονιών και των καθηγητών σου, λες και βρίσκονται δίπλα σου εκείνη την στιγμή!
8. «Ωχ, όχι! Έχει μείνει μόνο μισή ώρα. Γράψε, γράψε, ΓΡΑΨΕ!»
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως κάποιος άγνωστος και περίεργος νόμος της φύσης θέτει σε λειτουργία τον εγκέφαλο μας και επαναφέρει τη μνήμη μας στα τελευταία λεπτά της εξέτασης. Και είναι εκείνη η στιγμή που εκνευρίζεσαι περισσότερο από ποτέ, γιατί ξέρεις πως εάν είχες 10 λεπτά παραπάνω, θα έγραφες έναν βαθμό που σου εξασφάλιζε το γεγονός ότι πέρασες. Χωρίς άγχος αν αυτό που έγραψες κάνει για 4, 4.5 ή 5…
