ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

5 σημάδια που φανερώνουν πως είσαι ένας νέος που συμβιβάζεται πολύ στη ζωή του!

Αυτό που γενικά χαρακτηρίζει τη νεότητα, είναι το πάθος για ζωή, η ένταση, κάτι το οποίο δεν ισχύει ούτε καν για πολλούς νέους σήμερα, μιας και οι ίδιοι ζουν μια ζωή συχνά συμβατική. Και αυτό βέβαια, συμβαίνει και στη ζωή πολλών μεγαλύτερων. Υπάρχει, έλλειψη υποκειμενικής χροιάς στις επιλογές. Συναντούμε συχνά, συμβατικές επιλογές για θέματα σχέσεων, εργασίας, […]

Default avatar

Guest Author

24 Φεβρουαρίου, 2016

Αυτό που γενικά χαρακτηρίζει τη νεότητα, είναι το πάθος για ζωή, η ένταση, κάτι το οποίο δεν ισχύει ούτε καν για πολλούς νέους σήμερα, μιας και οι ίδιοι ζουν μια ζωή συχνά συμβατική. Και αυτό βέβαια, συμβαίνει και στη ζωή πολλών μεγαλύτερων. Υπάρχει, έλλειψη υποκειμενικής χροιάς στις επιλογές. Συναντούμε συχνά, συμβατικές επιλογές για θέματα σχέσεων, εργασίας, δραστηριοτήτων. Γι’ αυτό, το ερώτημα «Για ποιους ζούμε ή ως ποιοι ζούμε;», ίσως πρέπει να μας απασχολήσει περαιτέρω. Ειδικά, όταν γύρω μας, υπάρχουν τόσα μοτίβα συμβάσεων και συμβιβασμών που μόνο ευημερία δεν φέρουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

1. Συνεχίζει κανείς να κάνει πράγματα που δεν τον ευχαριστούν, επειδή έχουν μια συγκεκριμένη ανταλλακτική αξία.

Πολλοί άνθρωποι, συνεχίζουν να εξασκούν ένα επάγγελμα που δεν τους ταιριάζει, μόνο για να έχουν οικονομικές απολαβές. Άλλοι και άλλες, θυσιάζονται στον βωμό της δόξας και αναλώνονται σε συναναστροφές αλλότριες από τον χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντά τους. Το χαμόγελό τους όμως, μαρτυρεί αυτή τη δυστυχία. Όσο όμως κανείς προσπαθεί να συνεχίσει μια δραστηριότητα για να αποκομίσει ένα όφελος που τον εμπλέκει σε κάποιο συμβιβασμό και δεν τον καλλιεργεί πραγματικά σαν άνθρωπο, καταλήγει σε μια μεγάλη ματαιοδοξία. Πολλές φορές μάλιστα, με το φαινόμενο της υπερδικαιολόγησης, προσπαθεί να βρει πράγματα που επικυρώνουν την επιλογή του για να νιώσει καλύτερα. Για ποιου είδους λοιπόν ειλικρίνεια μπορούμε να μιλάμε εφόσον το θέατρο είναι πρώτα πράξη προσωπική; Το μόνο σίγουρο, είναι ότι αυτή η πίεση δεν φέρει κάποιο καλό τελικό αποτέλεσμα.

2. Επιλέγει την άνεση έναντι της αβεβαιότητας.

Ό, τι μοιάζει πιο οικείο και συχνό, φαίνεται πιο σίγουρο και ακίνδυνο. Όχι όμως πάντα. Στη ζωή χρειάζεται πολλές φορές να δοκιμάζουμε νέες δυνατότητες. Να θέτουμε προκλήσεις στον εαυτό μας, να ελέγχουμε τα όριά μας. Άλλωστε, η ζωή από μόνη της μας δείχνει πως αλλάζουν τα πράγματα με τον καιρό και έτσι είναι φυσικό να αλλάζουμε και εμείς. Ακόμα και οι καταστάσεις να μας εξυπηρετούν, δεν αρκεί να αποτελούν δικαιολογίες για να μην τολμούμε να ακολουθήσουμε τους στόχους μας. Σίγουρα σ’ αυτήν τη διαδρομή, ενδέχεται να κάνουμε λάθη, είναι δικαίωμά μας όμως να εξερευνήσουμε με αυτόν τον τρόπο το σωστό.

3. Γενιά χωρίς όνειρα;

Η κρίση, τόσο η κοινωνική όσο και η οικονομική, προκαλούν αβεβαιότητα, ένα διάχυτο αίσθημα ματαιότητας και μάλλον πια και απάθεια. Πλέον, οι νέοι και πολλοί μεγαλύτεροι άνθρωποι με στόχους και όνειρα, παρακαλούν τις φωνές που τους κάνουν να ονειρεύονται να σωπάσουν. Όμως, στους πιο δύσκολους καιρούς πρέπει να ανθίζουν οι δυνατότητες. Ένα μικρό βήμα τη φορά αρκεί και η διαφορά στο τοπίο θα είναι πιο λαμπερή από το ζοφερό του χρώμα. Αρκεί λίγη τόλμη. Χρειάζεται κουράγιο και πίστη, ώστε κανείς να αλλάξει για τον εαυτό του και να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Μια πιο αισιόδοξη πτυχή-έστω ψευδή για λίγο. Εμείς είμαστε που δημιουργούμε τις συνθήκες, αλλιώς γινόμαστε έρμαια αυτών. Και σίγουρα αυτό δεν είναι μια από τις ευχές μας…

4. Αφού πρέπει…

Μάλλον η λέξη πρέπει, δεν δηλώνει και μεγάλη ελευθερία. Εκτός αν είναι «πρέπον» για κάποιον, κάτι που πραγματικά επιδιώκει και ευτυχεί κάνοντάς το ή έχοντάς το. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, πολλοί αθετούν την ευθύνη του εαυτού τους και άλλοι την αναλαμβάνουν, ενώ σε αυτούς τους άλλους επιτρέπουν να καθορίζουν τις επιλογές τους, τις προτιμήσεις τους, τις ασχολίες τους και τον τρόπο που ζουν. Η επιρροή από τα μέσα ΜΜΕ; Μια εξίσου ασυνείδητη απάτη. Όταν οι στόχοι μας καθορίζονται από άλλους, φοβόμαστε να είμαστε αυτοί που είμαστε. Ούτε λόγος φυσικά για την τόλμη του διαφορετικού, αφού ούτε καν μάθαμε το ίδιον.

Το σωστό και το λάθος το καθορίζουμε εμείς. Ή έστω έτσι θα έπρεπε. Το ζήτημα σε αυτό το μικρό διάστημα που ζει κανείς, είναι να κάνει αυτό που θέλει. Το να κάνει κανείς αυτό που θέλει λοιπόν, είναι για εμένα μια νέα ηθική, ως ηθική βεβαίως μιας αυτόνομης και παράλληλα, συγκροτημένης οντότητας.

5. Μεγάλη ανοχή

Ένα άτομο με μεγάλες αντοχές και ανεκτικότητα, δεν χαρακτηρίζεται πάντα ως ελεύθερο. Το να ανέχεται κανείς συμπεριφορές και καταστάσεις που δεν του ταιριάζουν δείχνει έλλειψη σεβασμού προς τον ίδιο τον εαυτό και μάλλον μια παραίτηση. Δεν είναι υπεροπτικό να αναγνωρίσει κανείς πως αυτό που συμβαίνει ή τα άτομα που τον περιτριγυρίζουν δεν του αξίζουν. Ίσα-ίσα, καμιά φορά είναι ευχή να μην εμπλεκόμαστε σε συγκυρίες που μας μειώνουν και χρειάζεται να το επιδιώκουμε, ενώ από αυτό φαίνεται το πόσο αξία δίνουμε στον εαυτό μας και τελικά πόσο ουσιαστικά ζούμε. Καμία λοιπόν ανοχή για την καταπάτηση των ιδανικών μας. Για να είναι ο καθένας με αυτόν που πραγματικά ταιριάζει.


 

Μην εναντιώνεσαι στη ζωή σου μένοντας σε ατυχείς συμβάσεις. Αν κάτι αξίζει να το ζούμε είναι επειδή αυτό το κάτι μας κάνει ευτυχείς. Άλλωστε η όμορφη ζωή δεν χαρακτηρίζεται όμορφη από το μήκος της, αλλά από την ποιότητα και την ωριμότητά της. Αρκεί λοιπόν να σκεφτούμε σε βάθος. Kαι να βλέπεις πάντα το τέλος της ζωής. Όσο κι αν σε τρομάζει πως θα έρθει.

«Τέρμα οράν βιότοιο.» Σόλων
(Να λαμβάνεις υπόψη το τέλος της ζωής)

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET