Κατά καιρούς, έχουν γραφτεί άρθρα επί άρθρων για τους εσωστρεφείς τύπους, πως πρέπει να τους φερόμαστε, τι να τους λέμε, ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν, πράγματα που δεν ξέρουμε γι αυτούς (και δεν θα μάθουμε γιατί δεν μιλάνε και ποτέ). Δεν έχω πρόβλημα με τους εσωστρεφείς, ίσα ίσα που έχω αρκετούς τέτοιους φίλους. Όμως, κι εμείς οι εξωστρεφείς έχουμε ψυχή και συχνά μας δυσφημούν ότι είμαστε στην καρακοσμάρα μας, δεν καταλαβαίνουμε ποτέ τα προβλήματα των άλλων και πως τους φέρνουμε συχνά σε δύσκολη θέση. Σας το αφιερώνω λοιπόν:
Όταν είσαι αναστατωμένος έχεις την ανάγκη να μιλήσεις με τουλάχιστον τρία διαφορετικά άτομα.
Κάτι που δεν είναι εφικτό, οπότε δεν ξέρεις σε ποιον να μιλήσεις πρώτα. Θες τόσο πολύ να εκφράσεις σε όλους τα συναισθήματα σου!
Συχνά φέρνεις τους εσωστρεφείς φίλους σου σε αμηχανία με τόσα πράγματα που αποκαλύπτεις είτε για εσένα είτε για τους ίδιους σε δημόσιο χώρο.
Όχι ότι το καταλαβαίνεις …στο υπενθυμίζουν οι ίδιοι!
Όταν βλέπεις κάποιο γνωστό σου στο δρόμο που έχετε να βρεθείτε καιρό, η αντίδραση του είναι κάπως έτσι:
Τόσο καιρό έχετε να βρεθείτε …μα δεν πρέπει να πείτε τα νέα σας;
Η αλήθεια είναι πως μια φορά που θα αρχίσεις να μιλάς, δεν μπορείς να σταματήσεις εύκολα.
Και σίγουρα όταν μιλάς, χρησιμοποιείς τη γλώσσα του σώματος υπερβολικά πολύ.
Ειδικά τα χέρια…
Δεν μπορείς όμως κι αλλιώς… Το να μιλάς πολύ και να εξωτερικεύεις ό,τι σκέφτεσαι είναι το Α και το Ω του χαρακτήρα σου.
Έχεις τόσες πολλές ιδέες. Κάποιος πρέπει να τις ακούσει.
Βέβαια, υπάρχουν κάποιες στιγμές πως καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος ότι μιλάς πολύ…
…από τις εκφράσεις των υπόλοιπων!
Αναρωτιέσαι μήπως μιλάς δυνατά και τους κουράζεις.
Δεν μπορείς να καταλάβεις πραγματικά τι τους ενοχλεί, αφού είσαι τόσο ενθουσιώδες κι ενεργητικό άτομο. Πώς να το κάνουμε;!
Κάπως έτσι βγαίνουν κι οι φήμες ότι οι εξωστρεφείς είναι ρηχοί και καθόλου άνθρωποι του πνεύματος, επειδή δεν είναι εσωστρεφείς.
Αυτό έχω να το καταγγείλω. Απλά αποδεχτείτε το γεγονός ότι έχουμε μια έντονη προσωπικότητα και μας αρέσει να το γιορτάζουμε!
Τις περισσότερες φορές λες τη γνώμη σου πάνω σε κάτι προτού καν ολοκληρώσεις τις σκέψεις σου.
Κάτι το οποίο πολλές φορές παρεξηγείται. Μα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι σκέφτεσαι ενώ μιλάς γιατί έτσι λειτουργείς καλύτερα;
Ένα ακόμα πράγμα που δεν καταλαβαίνουν κι ο κόσμος σε παρεξηγεί είναι ότι νομίζουν πως τους φλερτάρεις επειδή αγκάλιασες κάποιον και του έπιασες την κουβέντα.
Για το Θεό, δηλαδή.
Το χειρότερο σου βέβαια είναι όταν μένεις μόνος. Μαρτύριο απλά!
Αλλά κι εκεί βρίσκεις τη λύση… Θα μιλήσεις με τον εαυτό σου.
Ώρες ώρες σκέφτεσαι αν θα έπρεπε να αισθάνεσαι αμήχανα ή να έχεις κάποιο αίσθημα ντροπής γι’ αυτά που κάνεις, γιατί γενικά δεν σ’ απασχολεί και πολύ να βρίσκεσαι στο επίκεντρο της προσοχής.
Μα, δεν κάνεις και τίποτα κακό. Διασκεδάζεις εσύ, διασκεδάζεις και τον κόσμο.
Αυτοί που σε κατηγορούν όμως ότι τους κάνεις ρεζίλι, είναι οι ίδιοι που περιμένουν από εσένα να είσαι ΠΑΝΤΑ η ψυχή του πάρτι και να τους φτιάξεις τη διάθεση.
Οοοοοχι, δεν μπορείς κι εσύ να έχεις τις μαύρες σου κάποιες φορές.
Αν κι εδώ που τα λέμε, για εσένα το socializing είναι το καλύτερο φάρμακο!
Αισθάνεσαι πολύ καλύτερα όταν διαβάζεις ή δουλεύεις με πολλά άτομα μαζί παρά μόνος.
Κι αποδίδεις και περισσότερο. Αυτά να λέγονται!
Υπάρχουν μέρες βέβαια που αισθάνεσαι τεράστια την ανάγκη να βρεθείς με πολύ κόσμο.
Γι’ αυτό όταν δεν βρίσκεις κανένα φίλο σου διαθέσιμο για να βγεις είσαι κάπως έτσι:
Πόσο μάλλον όταν τους ακούς να λένε πως θέλουν να μείνουν σπίτι και να δουν τηλεόραση ή να λιώσουν στο Internet.
Α πα πα!
Επίσης είναι πολύ εκνευριστικό όταν θες να μιλήσεις με κάποιον κι αυτός φοράει ακουστικά!
Απλά θέλεις να του βγάλεις και να τα πετάξεις μακριά. Πολύ μακριάάάά…
Όπως επίσης είναι εκνευριστικό όταν μετά από μια δύσκολη μέρα θες να πιεις έναν καφέ ή ένα ποτήρι κρασί και να μιλήσεις για τη μέρα σου, αλλά κανείς δεν προθυμοποιείται να σου κάνει παρέα!
Και το πιο εκνευριστικό απ’ όλα είναι όταν βρίσκεσαι σε χώρους που πρέπει να κάνεις ησυχία π.χ. βιβλιοθήκη.
Μα πόσο να κρατηθείς κι εσύ;
