ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Παππού, γιαγιά… σας αγαπώ!

Στις μέρες μας έχουμε ένα συνήθειο να βάζουμε ταμπέλες. Μία από αυτές είναι να αποκαλούμε κάποιον τυχερό. Ποιος όμως θεωρείται τυχερός; Με ποια κριτήρια τον κατατάσσεις σ’ αυτήν την κατηγορία; Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Γιατί είχα την ευκαιρία και την τύχη να μεγαλώσω με δεύτερους γονείς: τη γιαγιά και τον παππού. Τη γιαγιά, […]

Default avatar

Guest Author

20 Μαρτίου, 2017

Στις μέρες μας έχουμε ένα συνήθειο να βάζουμε ταμπέλες. Μία από αυτές είναι να αποκαλούμε κάποιον τυχερό. Ποιος όμως θεωρείται τυχερός; Με ποια κριτήρια τον κατατάσσεις σ’ αυτήν την κατηγορία;

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Γιατί είχα την ευκαιρία και την τύχη να μεγαλώσω με δεύτερους γονείς: τη γιαγιά και τον παππού.

Τη γιαγιά, που όταν ήμουν μικρή και με έπαιρνε ο ύπνος, δεν επέτρεπε ούτε τα ψιθυρίσματα για να μην ξυπνήσει το μωρό και τον παππού που έπαιζε ατέλειωτες ώρες μαζί μου με την ίδια ζωντάνια και χαρά. Σα να είναι παντοδύναμος και να μην κουράζεται ποτέ.

Αυτοί οι άνθρωποι συνοδεύουν όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις. Εικόνες, μυρωδιές, τοπία. Πολλά μου τους θυμίζουν. Μου θυμίζουν επίσης εκείνο το παιδάκι που έτρεχε μέσα στο σπίτι και δε φοβόταν να εκφράσει τα αγνά αισθήματά του. Που έγραφε σε κάρτες «Είσαι η καλύτερη γιαγιά του κόσμου» και «Είσαι ο καλύτερος παππούς του κόσμου. Σας αγαπώ πολύ».

Καθώς τα χρόνια πέρασαν κι αυτό το παιδάκι μεγάλωσε, τα ξέχασε όλα αυτά. Έπαψε να λέει «Σ’ αγαπώ» κι άρχισε να κουράζεται από την «γκρίνια και τις παραξενιές» τους.

Κάθε μέρα θέλει να ζητήσει μία «Συγγνώμη», να πει ένα «Σ’ αγαπώ» ή ακόμα ένα απλό «Τι κάνεις;». Πάντα όμως το αναβάλλει για άλλη φορά.

Γιατί;

Γιατί έχουμε τη συνήθεια να θεωρούμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους δεδομένους. Πιστεύουμε ότι θα υπάρχουν στη ζωή μας για πολύ καιρό και δεν είναι αργά το αύριο για να πούμε αυτό που θέλουμε. Τους έχουμε στο μυαλό μας ως «αθάνατους» κι είναι βέβαιο ότι θα είναι δίπλα μας κάθε μέρα, για πάντα.

Γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι ο χρόνος περνάει και δεν περιμένει εμάς να αποφασίσουμε πότε θα μιλήσουμε.

Δυστυχώς όμως κι ο χρόνος περνάει κι οι άνθρωποι μεγαλώνουν και κάποια στιγμή φεύγουν.

Άνθρωποι που αγαπήσαμε και θα αγαπάμε για πάντα.

Μόνο που αυτοί δεν το ήξεραν παρά μόνο το ήλπιζαν και το υπέθεταν.

Δεν τους το επιβεβαίωσες ποτέ. Επειδή περιμένεις την επόμενη μέρα για να το κάνεις. Η επόμενη μέρα ήρθε, αλλά αυτοί ίσως δεν είναι εκεί. Κι εσύ μετανιώνεις για εκείνο το «Σ’ αγαπάω» που τόσο ένιωθες, αλλά στη θέση του είπες «άσε με τώρα ρε γιαγιά», για εκείνη τη σφιχτή αγκαλιά που ποτέ δεν έδωσες ενώ κι οι δύο τόσο λαχταρούσατε.

Μη φτάσεις σ’ αυτό το σημείο.

Θυμήσου την υπομονή που έκαναν μαζί σου όταν τους έκανες άπειρες ερωτήσεις, τις ώρες που πέρασαν μαζί σου, τις θυσίες που έκαναν για εσένα και πάρε τους μία αγκαλιά τώρα. Πριν να είναι αργά, γιατί δυστυχώς ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET