Στην εποχή μας και ιδιαίτερα στη γενιά μας, η ιδέα των ναρκωτικών στροβιλίζεται συνεχώς στο μυαλό μας. «Να κάνω μία φορά να δω πώς είναι;» ή «Έλα μωρέ, όλοι κάνουν, τι έπαθαν;» είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που χρησιμοποιεί ο καθένας από εμάς για να «δικαιολογηθεί» πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στον περίγυρο του.
Και η φάση πάει σαν domino. Ξεκινάς από «μαύρο», περνάς στην πιο έντονη χρήση, στον πειραματισμό με άλλες ουσίες και καταλήγεις στη βαριά εξάρτηση. Πριν καν το καταλάβεις, ευτελίζεις τη ζωή σου κι απαρνήσε κάθε είδους χαρά κι ευτυχία που μπορούσες να βιώσεις μακριά από την εξάρτηση, σαν όλους τους υπόλοιπους νέους.
Η φημολογούμενη χαρά που θα ένιωθες, μετατρέπεται ξαφνικά σε μόνιμο άγχος για το αν θα βρεις τη «δόση» σου, την ουσία δηλαδή που θα μπει πάλι στο σώμα και το μυαλό σου και θα αρχίσει να τα «τρώει» λίγο λίγο, αργά και βασανιστικά.
Γιατί αυτό είναι τα ναρκωτικά … ένας αργός θάνατος! Κι όσο περισσότερο καιρό κάνεις χρήση, τόσο πιο επίπονος και βασανιστικός γίνεται αυτός ο θάνατος.
Εμείς λοιπόν θέλοντας να δούμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, επισκεφτήκαμε την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση όπου φιλοξενήθηκαν οι δημιουργικές ομάδες του ΚΕΘΕΑ. Εκεί μιλήσαμε με νέους που έζησαν τον «βούρκο» των ναρκωτικών, τριγυρνώντας στις πλατείες και τα σοκάκια, για να πάρουν τη δόση τους, αλλά και μια βαθιά ανάσα, να καταλάβουν πως ακόμα αναπνέουν, πως είναι ζωντανοί. Ωστόσο, κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους το σκοτεινό τους παρελθόν και να βγουν από την απεξάρτηση τους, πιο δυνατοί κι έτοιμοι να διεκδικήσουν όλες τις στιγμές που έχασαν.
Η λέξη που ακούς όταν τους ρωτάς να περιγράψουν τι είναι γι’ αυτούς ο «εθισμός», είναι μία… «μοναξιά»! Μοναξιά, απελπισία και απόγνωση. Συναισθήματα που ωθούν ένα νέο να δοκιμάσει, να συστηματοποιήσει τη χρήση και τελικά να εξαρτηθεί από τα ναρκωτικά.
Και μετά; Μετά αποστασιοποίηση από κάθε άλλη οικογενειακή, φιλική ή ερωτική χαρά. Ξαφνικά, η οικογένεια αυτών των παιδιών, οι φίλοι τους και ο/η σύντροφος τους γίνεται το ναρκωτικό!
Όταν μιλήσαμε με τα παιδιά που θα δείτε και παρακάτω στο βίντεο, αντιληφθήκαμε πόσο «μικροί» είμαστε μπροστά τους, αλλά και πόσα συγχαρητήρια τους αξίζουν για την προσπάθεια που έκαναν. Σίγουρα, δεν μοιάζουν με τις κλασικές φιγούρες που βλέπουμε σε ταινίες όπου οι χρήστες ναρκωτικών σέρνονται στους δρόμους ή κοιμούνται σε παγκάκια. Είναι παιδιά που κάποτε πήγαιναν στα στέκια των ναρκωτικών, ζούσαν μέσα σε αυτά, μεγάλωσαν με τις ουσίες, αλλά στο τέλος επέστρεφαν στο σπίτι τους, όπου τους περίμεναν δύο γονείς, μία οικογένεια.
Κι εκεί, είναι το μυστικό της απεξάρτησης. Όταν η αγάπη δεν εθελοτυφλεί, τότε ακόμα και το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών μοιάζει από γόρδιος δεσμός, μία απλή πρόσθεση.
Αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε κι ο γονιός ενός από αυτά τα παιδιά, όπου προς έκπληξη μας αλλά και θαυμασμό προς το πρόσωπό του, όχι μόνο δεν έκλεισε τα μάτια του στο πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά το χτύπησε στη ρίζα του. Βοήθησε το παιδί του να αναγεννηθεί και όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο ίδιος «βίωσε το θαύμα»!
Αυτά τα παιδιά λοιπόν τα κατάφεραν, βγήκαν πάλι στη ζωή, βίωσαν το θαύμα κι έγιναν οι πραγματικοί «αφανείς ήρωες» μας.
Απολαύστε τους:
Ο εξαρτημένος ζητά μια δεύτερη ευκαιρία. Του τη δίνουμε. Στηρίζουμε το δικαίωμά του σε θεραπεία και επανένταξη, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην αξιοπρέπεια. Γιατί χωρίς εμάς αποκλείεται.
ΚΕΘΕΑ
Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων
Σορβόλου 24
11636 Αθήνα
Γραμμή βοήθειας για τις εξαρτήσεις 1145
Λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 09:00 έως τις 21:00 με αστική χρέωση για όλη την Ελλάδα.
