Όπως έχει αποδειχθεί κι από πανεπιστημιακές μελέτες, το παιδί από πολύ μικρό έχει την τάση να μιμείται κάποιον, κυρίως από το κοντινό του περιβάλλον.
Συνήθως, όταν είναι πιο μικρό, προσπαθεί να μοιάσει σε κάποιον από τους δύο γονείς του, καθώς τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεται καθημερινά είναι περιορισμένα και επιπλέον, είναι τα άτομα με τα οποία έρχεται σε επαφή για μεγάλη χρονική κλίμακα, με αποτέλεσμα να έχει τη δυνατότητα να τους περιεργαστεί.
Τα χρόνια περνούν και καθώς το παιδί γίνεται έφηβος, σιγά σιγά εισέρχεται στο στάδιο της άρνησης του «κατεστημένου» και του παγιωμένου και κατ’ επέκταση και των ίδιων των γονιών που το αντιπροσωπεύουν. Σε αυτή τη φάση της ζωής του, ταυτίζεται συνήθως με κάποιο δημόσιο πρόσωπο που έχει την κοινή αποδοχή κι έτσι θα το βοηθήσει να ενταχθεί πιο εύκολα στον κοινωνικό ιστό.
Ο έφηβος όμως μεγαλώνει και στην πορεία συνειδητοποιεί ότι οι «διάσημοι» είναι κάπως απρόσιτοι και μερικές φορές αποδεικνύονται ψεύτικοι κι απρόβλεπτοι. Τότε είναι που βρίσκει το πραγματικό πρότυπο του. Μπορεί να επανέλθει υποσυνείδητα στους γονείς όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί, ωστόσο είναι πολύ πιθανό πρότυπό του να είναι κάποιος φίλος, κάποιος συμμαθητής, δάσκαλος ή προπονητής του.
Τι πρέπει να έχει όμως αυτό το πρόσωπο για να γίνει πρότυπο;
Η απάντηση εδώ δεν είναι σταθερή. Για τον καθένα, το πρόσωπο αυτό που μπορεί να γίνει πρότυπό του, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Για άλλους μπορεί να είναι ένα πρόσωπο που έχει πετύχει και το σέβονται οι γύρω του, αλλά για μερικούς το πρόσωπο-πρότυπο μπορεί να μην έχει πετύχει απολύτως τίποτα, αλλά να αντλεί τον σεβασμό από τον περίγυρό του εξαιτίας της προσπάθειας που καταβάλλει για να πετύχει.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το πρότυπο μπορεί να το επιλέγουμε, αλλά θα έρθει στη ζωή μας απρόσμενα και θα γίνει ο αφανής ήρωας μας!
