ΣΧΕΣΕΙΣ & ΣΕΞ

Οι παράλληλες σχέσεις είναι σαν τα τρενάκια του λούνα παρκ.

Οι παράλληλες σχέσεις είναι σαν τα τρενάκια του λούνα παρκ. Σε εξιτάρουν, ανεβάζουν την αδρεναλίνη, αλλά τα αντέχεις -μάλλον- για λίγο. Τις παράλληλες σχέσεις τις χαρακτηρίζει η ασάφεια. Οι παράλληλες σχέσεις γεμίζουν τη ζωή με διπλά γράμματα. Σε μπερδεύουν τα ονόματα. Δεν ξέρεις σε ποιον να αποδώσεις τι. Δεν ξέρεις σε ποιον να δώσεις το […]

Default avatar

Guest Author

4 Απριλίου, 2016

Οι παράλληλες σχέσεις είναι σαν τα τρενάκια του λούνα παρκ. Σε εξιτάρουν, ανεβάζουν την αδρεναλίνη, αλλά τα αντέχεις -μάλλον- για λίγο.

Τις παράλληλες σχέσεις τις χαρακτηρίζει η ασάφεια. Οι παράλληλες σχέσεις γεμίζουν τη ζωή με διπλά γράμματα. Σε μπερδεύουν τα ονόματα. Δεν ξέρεις σε ποιον να αποδώσεις τι. Δεν ξέρεις σε ποιον να δώσεις το κάτι παραπάνω. Από τη μία υπάρχει η εξιδανίκευση κι από την άλλη το παράπονο. Επί της ουσίας ούτε η σταθερή σχέση ούτε η παράλληλη δεν καλύπτει τα κενά. Υπάρχει η σύγκριση, με όλο το άγχος που τη συνοδεύει, καθώς και η αμφιταλάντευση: Το ερώτημα, για το πού ανήκει κανείς τελικά.

Ακόμα, οι παράλληλες σχέσεις βασίζονται στη ματαιότητα. Άλλωστε, οι στιγμές με τον εραστή / την ερωμένη σου χαρίζουν πάθος, έναν έρωτα άξιο να λέγεται έρωτας, με όλη του τη ζωντάνια. Ματαιότητα υπάρχει εφόσον εδώ, ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με το ανέφικτο του απόλυτου έρωτα. Το τέλειο αρχικά, θεωρείται ότι δεν επιτυγχάνεται, αλλά επιδιώκεται, μέσω της αναπλήρωσης και της ύπαρξης του εραστή / της ερωμένης. Αυτή είναι λοιπόν η ματαιότητα, η έμμεση επιδίωξη του τέλειου. Η ενοχή που βρίσκεται πίσω από αυτό, συχνά συγκαλύπτεται με το πρόσχημα της έλλειψης του Άλλου. «Ας ήταν σωστός/η και όλα θα ήταν εντάξει». Αν όμως δεν είναι, τι μας κρατά; Από την άλλη, η ενοχή, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να αποφύγει τις σκέψεις που είναι γεμάτες από αυτή, βρίσκεται και πάλι εκεί: Στις αδύναμες στιγμές, σε εκφράσεις αγάπης και έρωτα από την σταθερή σχέση/τον εραστή/την ερωμένη, στα όνειρα…

Υπάρχει η πεποίθηση ότι κατέχουμε κάποια ελευθερία επιλογής συντρόφων και καταστάσεων και έχουμε τη δύναμη να τις διαχειριστούμε. Αν όμως υπήρχε πραγματική ελευθερία, δεν θα χρειαζόμασταν κανέναν. Υπάρχει αντιθέτως έντονη αναζήτηση του Άλλου, με τα πολλά πρόσωπα. Από αυτά τα πρόσωπα, δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε και άρα δεν χαρακτηριζόμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Συνήθως, δεν ξέρεις αν πρέπει να φύγεις. Αφήνεσαι στην αγάπη, δίνοντας την πιθανόν στο ήμισυ, μισή. Σε εσένα όμως είναι δοσμένη (υποθετικά από τους άλλους, αν δεν υπάρχει παράλληλη απάτη!  αυτούσια και όλη. Η δική σου όμως αγάπη, έχει κάτι το ανοίκειο.
[scis id=”59″]
Εξαπατάμε την αγάπη. Τη χωρίζουμε, λες κι έτσι την πληγώνουμε. Την τιμωρούμε για το κακό που μας έκανε με τον δόλο. Γινόμαστε υποτελείς στην αγάπη, τη ζητάμε απεριόριστα και ολόκληρη, αλλά τη δίνουμε κομματιασμένη και μισή. Εξαρτόμαστε από αυτή σε τέτοιο βαθμό, που μια απογοήτευση αρκεί για να μας θέσει ως τιμωρούς απέναντι στους Άλλους που κατέχουν την αγάπη. Την αγάπη για εμάς. Την αγάπη για εμάς – που τελικά ανήκει σε πολλούς Άλλους.

Ίσως μας κρατά ο φόβος της μοναξιάς και μέσω της ύπαρξης πολλών συντρόφων, προσπαθούμε να αναπληρώσουμε το έλλειμμα συντροφικότητας. Προφανώς, υπάρχει κάποια χροιά μελαγχολίας εδώ. Μια ανασφάλεια, που χρειάζεται το πολύ για να ικανοποιηθεί και με την εκλογίκευση να εκδηλωθεί με απάτη. Βέβαια, κανείς δεν δικαιολογεί την απιστία. Υπό το πραγματικό πρόσχημα της εξάρτησης από τους Άλλους , πολλοί επιλέγουν την οδό της εξαπάτησης, ώστε κάπως να καλυφθεί το κενό. Να έχουν την ψευδαίσθηση ότι όλοι/όλες ή πολλοί/πολλές είναι δικοί τους. Θα μπορούσε όμως να επιλεχθεί και άλλος δρόμος. Αν όμως έτσι είναι τα πράγματα…

Αυτή η αγάπη είναι σίγουρα κομματιασμένη. Κι εκεί που κανείς πια δεν πιστεύει σε μια εντελώς ιδανική σχέση, για εσένα όντως δεν υπάρχει επί της πράξης κάτι το ιδανικό. Παρά μικρά εξιδανικευμένα φανταστικά ερωτικά ταξίδια, στα οποία δεν μπορείς να επιλέξεις εύκολα τον αγαπημένο σου προορισμό.

Τα ερωτήματα πολλά και χρήσιμα: Γιατί βάζω τον εαυτό μου να βιώνει ενοχή, να αγχώνεται ή να διχάζεται; Γιατί δεν επιλέγω το δρόμο της ειλικρίνειας; Τι ζητώ από τον Άλλο; Τι ζητώ από την αγάπη; Πώς φαντάζομαι να εξελιχθεί η κατάσταση σε λίγο καιρό από τώρα; Είμαι πραγματικά ελεύθερος και ευτυχισμένος;

Ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα και επιλέγει τον δικό του δρόμο. Ένα είναι σίγουρο: κανείς δεν έμεινε αλώβητος αγαπώντας. Η αγάπη πληγώνει και η απάτη το αποδεικνύει περίτρανα, χωρίς η μία να αναιρεί την άλλη.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET