Ύστερα από το κολοσσιαίο φιάσκο που ονομάστηκε «τελικός του Survivor», το οποίο εκτός του ότι ήταν εντελώς anticlimactic που λέγαν και στο χωριό μου (αφού τα αγωνίσματα που περιμέναμε απουσίαζαν για χάρη μιας ακατάσχετης πολυλογίας), φανέρωσε για άλλη μια φορά τις (αν)ικανότητες μιας ελληνικής παραγωγής να προσφέρει ένα προϊόν της προκοπής. Ο Ελληναράς είναι τέρμα ανοργάνωτος, ατσούμπαλος, φωνακλάς και γενικώς, αέρα πατέρα. Το μεγαλύτερο tv event που παρακολούθησε όλη η χώρα, το φανέρωσε μεγαλοπρεπώς.
Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που θα θυμόμαστε από όλη αυτήν την ιστορία (για τους σωστούς λόγους όμως), είναι αυτός που κάποιοι κράζουν για τις «αρχηγικές του τάσεις», για το συνεχές σταυροκόπημα, για το «κατούρα και λίγο» ή για τις «πλάτες που κάνει η παραγωγή και το στήνει όλο υπέρ του». Σοβαρά τώρα…
Κι όμως, όλοι ασχολούνταν μαζί του ασταμάτητα. Όσοι ήταν μέσα στο παιχνίδι, όσοι αποχωρούσαν, όσοι παρακολουθούσαν φανατικά ή κι όσοι έβλεπαν μια στο τόσο. Το όνομα Ντάνος μπήκε για τα καλά στη φετινή μας καθημερινότητα κι αυτό κάτι σημαίνει. Κάτι σ’ έκανε να ασχοληθείς μ’ αυτόν τον τύπο.
Φυσικά κι υπήρξαν φορές που τον έκραξα. Πολλές μάλιστα. Όταν τα έπαιρνε στο κρανίο για το τίποτα. Όταν στο άκυρο γκάριζε σα μούσχαρος. Όταν τα έβλεπε όλα πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο χρειαζόταν. Όταν πάνω στη λογοδιάρροια, του έβγαινε μια βλάχικη προφορά που ολοφάνερα προσπαθούσε να μαζέψει. Όταν πήγε σε κάποιο ζντο να φωνάξει Σπαλιάρας αντί για Χρανιώτης και γέλαγα με το πόσο το ‘χε κάψει εκεί μέσα!
Ο Ντάνος όμως, έγινε και ένας απ’ τους βασικούς λόγους που άρχισα να βλέπω το παιχνίδι. Δεν ήταν ο μόνος και ούτε σημαίνει ότι έπαψα να σνομπάρω τα άπειρα ελαττώματα που είχε το Survivor σαν εκπομπή. Αλλά πώς να το κάνουμε ρε φίλε, ήταν συναρπαστικός παίκτης διάολε!
Από την πρώτη στιγμή που τον έβλεπες, σε τσίτωνε! Έλεγες «τι μαχίμι είναι αυτός ρε»! Σου ‘δινε δράση, θέαμα, πάθος, ενθουσιασμό! Τα ματς του Αγγελό είχαν πάντα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί ήξερες ότι αυτός ο τρελάρας θα σε ανταμείψει.
https://www.youtube.com/watch?v=v7V-HlK-6Qk
Φυσικά, αυτό δεν ενδιέφερε και πολύ τους ξερόλες του ιντερνετικού μαχαλά, που τον έκραζαν ασταμάτητα, με επιχειρήματα ή μη. Ναι ok, ο Μάριος επάξια έφτασε μέχρι τέλους και του το δίνω που ήταν τόσο σεμνός και μετρημένος στον τελικό (βλέπεις, αλλιώς τον είχα συνηθίσει). Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάω τη σεξιστική και ρατσιστική χολή που αποκαλύφθηκε ότι ξέρναγε στο facebook. Ούτε θα με πείσεις ποτέ ότι απλά είπε την Λάουρα «κωλόφαρδη με την έννοια της τυχερής» και λοιπά «τσιπριακάν».
Για μένα, η διαφορά του Ντάνου/Μάριου βρίσκεται εκεί που οι Μαχητές κέρδισαν έχοντας ζητήσει πέναλτι για ένα «βήμα που δεν έκανε ο Αγγελό». Όταν ο Σάκης έδωσε το λόγο στον Κύπριο, αυτός έκανε σαν τον πρόεδρο του Εδεσσαϊκού. Όταν μίλησε ο Ντάνος, απάντησε απολύτως στιβαρά ότι «δεν έχω να πω τίποτα, ευχαριστώ πολύ». Προσωπικά, δε θέλω κάτι άλλο για να δω χαρακτήρα. Από κει και πέρα, δικαίωμα σου να γουστάρεις όποιον θες.
Όχι, δεν είμαι ούτε «Ντανίτσα», ούτε «Ντανίτσος», ούτε έβλεπα φανατικά ένα ριάλιτι, ούτε είναι το μόνο μου πρόβλημα στη ζωή, ούτε τα εκλογικά μου δικαιώματα θα μεταφέρω στην Σκιάθο, ούτε τίποτα… Αλλά πολύ απλά, μ’ αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο να είναι καλός σε αυτό που κάνει και μάλιστα να τα δίνει όλα, σαν να είναι η μάχη της ζωής του.
Γι’αυτό γελάω όταν βλέπω… γνωστά φίδια να βγάζουν φώτο μπροστά από βενζινάδικα (λες κι είναι ντροπή να δουλεύεις εκεί) και μάλιστα με πούρο (όπα ρε πλούσιε)!! Γελάω εγκάρδια κάθε φορά που βλέπω τον ολοφάνερο φθόνο των Μαχητών να σκύβουν κεφάλι όταν έχαναν από αυτόν. Γελάω που ο κοντοστούπης «μισθοφόρος-ή-ότι-σκατά-κι-αν-είναι» πανηγύριζε που τον νίκησε στη μνήμη, παρόλο που δεν κέρδιζε αυτός την ασυλία, αλλά ο Ιωαννίδης. Και γελάω όταν πήρε Σάρα κι Ευριδίκη βόλτα με την αμαξάρα κι οι άλλοι έμειναν με κάτι μούτρα, λες και πέρασε από μπροστά τους “fake taxi” κι αυτοί έμειναν απ’ έξω!
Τον Ντάνο τον παραδεχόσουν ακόμα και στις μαλακίες του, όπως όταν πήγε για ψάρεμα μες τη μανιασμένη θάλασσα. Τον σκυλόβριζες που έκανε κάτι τόσο επικίνδυνο για να πουλήσει εντυπώσεις, αλλά μέσα σου τον σεβόσουν, γιατί βγήκε με φαΐ κι εσύ ξέρεις ότι αυτό δε θα το έκανες ποτέ. Γιατί αυτός ήταν ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να ξεβραστεί εκεί πέρα και να καταφέρει να επιβιώσει. Αληθινός επιζών, πέρα από brands και τηλεοράσεις.
Γι’ αυτό κάντε ό,τι λογοπαίγνια θέλετε για το «βενζινά»! Ναι, τους άλλαξε τα φώτα, τα λάδια, τις βαλβολίνες, τους φούσκωσε τα λάστιχα και τους έκανε και πλύσιμο μέσα/έξω! Πήγε σαν άγνωστος και τώρα έγινε πιο διάσημος από κάθε celebrity.
Ο κόσμος τον καραγούσταρε, βγήκε νικητής πρώτα στις συνειδήσεις, με μαγκιά, δυναμισμό και βάζοντας πάντα την ομάδα του σαν προτεραιότητα. Χωρίς πισώπλατες μαχαιριές, χωρίς πολυλογίες και χωρίς να κρατάει σουτιέν σαν κατίνα. Για να μη θυμηθούμε ότι χωρίς αυτόν, οι Τούρκοι θα έκαναν…πάρτι με ούζα εναντίων μας!
Κανείς δεν ξέρει, μπορεί στο μέλλον να αποδειχτεί ένας κόπανος του κερατά! Αλλά αυτήν την στιγμή, δε γίνεται να μη δώσεις respect. Πόσο συχνά βλέπεις έναν άνθρωπο να παλεύει, να κερδίζει μια δοκιμασία και μάλιστα απολύτως δίκαια, σε μια μονίμως άδικη ζωή;
Οπότε καλοφάγωτα ρε παλικαρά, πάμε να ακούσουμε ξανά το κομματάκι που ταιριάζει όσο ποτέ με την περίσταση!
