Έχοντας κάμποσο ελεύθερο χρόνο κατά τη διάρκεια του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος (πού λεφτά για διακοπές;), βρήκα την ευκαιρία και χάζεψα ορισμένα διάσπαρτα περιοδικά που υπήρχαν στο σπίτι. Λίγο για να περάσει η ώρα, λίγο για να πάρω ιδέες για το Neopolis, λίγο γιατί δεν είχα την παραμικρή όρεξη για διάβασμα της εξεταστικής.
Τι διαπίστωσα; Όλα σχεδόν τα περιοδικά, είχαν μια στήλη από τον εκδότη τους, γνωστή κι ως editorial. Κάπως έτσι, μου ήρθε η ιδέα να λανσάρω ένα αντίστοιχο κείμενο μια φορά την εβδομάδα και στο δικό μας site, όπου θα παραθέτω την άποψη μου επί παντώς επιστητού. Να λέω εγώ τα δικά μου, να με διαβάζετε εσείς κι από εκεί και πέρα, άλλοτε να επιχειρηματολογείτε χαρακτηρίζοντάς με μαλάκα ή γιατί όχι, να παρατηρείτε πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με τον δικό σας τρόπο σκέψης.
Σε μια έξοδο που είχα το Σάββατο μάλιστα, ανακοίνωσα την ιδέα μου στην παρέα η οποία κάθε άλλο παρά ενθουσιάστηκε. Το γιατί δεν το ξέρω ακόμη, ίσως το ανακαλύψω στην πορεία…
Ως πρώτο άρθρο που λέτε, σκέφτηκα να παραθέσω την άποψή μου για το πολυσυζητημένο πτυχίο. Επηρεασμένος από ένα σωρό φωτογραφίες στα social media, με φίλους και γνωστούς που μόλις αποφοίτησαν και που συγκέντρωσαν έναν κουβά από likes, reactions και σχόλια, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: «Εκτός από likes και σχόλια θαυμασμού, το πτυχίο προσφέρει κάτι από αυτά που περιμέναμε;»
Δε λέω, ωραίο πράγμα το χαρτί, ειδικά όταν είναι κορνιζαρισμένο και τοιχοκρεμασμένο στο πιο εμφανές σημείο του σπιτιού ή του γραφείου. Ωραία και η αίσθηση ολοκλήρωσης μιας πολυετούς προσπάθειας που σου «έφαγε» την ψυχή. Ωραία και η πεποίθηση πως από εδώ και πέρα, η καθημερινότητα χωρίς διάβασμα θα είναι μακράν καλύτερη κι ευκολότερη.
Μήπως όμως, επενδύοντας χιλιάδες ευρώ και χιλιάδες ώρες προσπάθειας για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, περιμέναμε να λάβουμε πολύ περισσότερα πίσω; Για παράδειγμα, να εξασφαλίσουμε μια θέση στην τόσο δύσκολη αγορά εργασίας της εποχής μας. Ή να «γεμίσουμε» το μυαλό μας με γνώσεις κι εμπειρίες που οι «έξω από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» δεν έχουν τύχη να κερδίσουν.
Έλα όμως, που τίποτα από αυτά τα δύο δε συμβαίνει. Προς θεού, δε μειώνω την αξία του πτυχίου. Ίσα ίσα, μακάρι να ήμουν κι εγώ τυχερός και να ξεμπέρδευα μια ώρα αρχύτερα απ’ αυτόν τον Γολγοθά. Εκεί που θέλω να καταλήξω όμως, είναι πως έχει φτάσει η στιγμή να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Να κατανοήσουμε πως ένα …καλό πτυχίο δεν αξίζει οποιαδήποτε επένδυση εκ μέρους μας. Τα χιλιάδες ευρώ που σπαταλαμε σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα (τόσο στο Λύκειο, όσο και στο Πανεπιστήμιο), θα μπορούσαμε να τα δώσουμε για να ταξιδέψουμε σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Να αντικρίσουμε πράγματα και καταστάσεις διαφορετικές, να έρθουμε σ’ επαφή με νέες κουλτούρες και να αναπτύξουμε σε βάθος την παιδεία μας. Τις άπειρες ώρες διαβάσματος κι εργασιών, θα μπορούσαμε να τις επενδύσουμε σε πρακτικές ή ακόμη κι εθελοντικές θέσεις εργασίας.
Έτσι, μπορεί να μην παίρναμε το πτυχίο του κορυφαίου Πανεπιστημίου της χώρας, μπορεί να μην τελειώναμε στα 4 χρόνια, είναι 100% σίγουρο όμως, πως θα είχαμε περισσότερα εφόδια για να βγούμε στον πραγματικό κόσμο εκεί έξω. Εκεί, όπου όλοι οι πτυχιούχοι της εποχής μας, δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε έστω κι έναν μήνα χωρίς την αρωγή του …μπαμπά. Μπορεί μην είναι τόσο cool να κάνεις την πρακτική σου δίπλα από κάποιον δικηγόρο που θα σε έχει για να βγάζεις φωτοτυπίες, θεωρώ όμως, πως θα δεις και θ’ ακούσεις πράγματα τα οποία θα σου χρειαστούν πολύ περισσότερο από το 8άρι που έγραψες στο τελευταίο σου μάθημα. Κι ας μην το εκτιμούν οι φίλοι σου στο Facebook…
Υ.Γ1: Πόσο φοβεροί οπαδοί οι Ιρλανδοί; ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩ! <3
Υ.Γ2: Lebron, είσαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ!
Υ.Γ3: Αν το ελληνικό Ίντερνετ το αποτελούσαν μόνο όσοι «σηκώνουν» βραβεία, ο κόσμος θα άκουγε ραδιόφωνο ακόμη… (Συγχαρητήρια σ’ αυτούς που τα πήραν με την αξία τους)
