ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Να είσαι μαμά: Μια μικροσκοπική, τεράστια ευθύνη, συνάμα όμως και γλυκιά!

Όχι, δεν είμαι μητέρα. Ούτε περιμένω να γίνω. Ούτε στα άμεσα σχέδια μου υπάρχει η προοπτική αυτή. Διαβάζοντας όμως, ακούγοντας απόψεις και συζητώντας, θεωρώ πως μπορώ (ή τουλάχιστον απλά θέλω) με τη σειρά μου να πραγματευτώ κι εγώ αυτό το πολυσυζητημένο θέμα της μητρότητας. Τη μητρότητα δεν τη λογίζω ως απλή έννοια. Τη θεωρώ αξία […]

Default avatar

Guest Author

17 Ιανουαρίου, 2017

Όχι, δεν είμαι μητέρα. Ούτε περιμένω να γίνω. Ούτε στα άμεσα σχέδια μου υπάρχει η προοπτική αυτή. Διαβάζοντας όμως, ακούγοντας απόψεις και συζητώντας, θεωρώ πως μπορώ (ή τουλάχιστον απλά θέλω) με τη σειρά μου να πραγματευτώ κι εγώ αυτό το πολυσυζητημένο θέμα της μητρότητας.

Τη μητρότητα δεν τη λογίζω ως απλή έννοια. Τη θεωρώ αξία κι ιδανικό. Εκτιμώ τη «μαμά» μου πρώτα πρώτα κι έπειτα τις μαμάδες όλου του κόσμου. Γιατί, οι γυναίκες αυτές αποφάσισαν να πάρουν ευθύνες. Έχοντας ως πρότυπο τις δικές τους μαμάδες, αποφάσισαν να δώσουν ζωή και να επιμεληθούν με λεπτομέρεια την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου που με πόνο βγήκε από τα σπλάχνα τους. «Σπλάχνο μου» θα σε αποκαλέσουν πολλές φορές και θα στάζει το στόμα τους μέλι, αγάπη και στοργή.

Την ανατροφή σου την έκαναν υπόθεση δική τους. Σε προίκισαν με αξίες κι ιδανικά για να μπορέσεις να συνεχίσεις στη ζωή σου κι εν τέλει να πετύχεις. Σου έδωσαν από το υστέρημά τους. Στερήθηκαν πράγματα μόνο και μόνο για να τα έχεις εσύ. Συμπεριλαμβανομένων και της δουλειάς και γενικότερα της ανέμελης, γεμάτης ανέσεις ζωής.

Όμως ακούμε, πως πολλές νέες γυναίκες σήμερα, αρνούνται πεισματικά τη μητρότητα. Μιλούν για την επαγγελματική τους καριέρα ως το υπέρτατο αγαθό, δικαιολογούν την επιλογή τους ακόμη και ως φόβο μη τυχόν «χαλάσουν» το σωματότυπό τους. Ή και τη σχέση τους με το έτερον ήμισυ. Κι όμως, ακούστηκε κι αυτό.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες, που δίνουν μια πιο λογική αιτιολογία. Υπαινίσσονται, τη δύσκολη – ηθικά κι οικονομικά – περίοδο που διανύουμε. Θεωρούν τον εαυτό τους στην παρούσα φάση, αδύναμο να αναλάβει μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Να φέρουν στον κόσμο μια ζωή που θα εξαρτάται από εκείνες, από την πρώτη ανάσα μέχρι την στιγμή της ενηλικίωσης (στις μέρες μας ίσως και πολύ παραπάνω). Κι άλλες, οι οποίες αποφεύγουν τη μητρότητα λόγω άσχημων βιωμάτων που φοβούνται πως τάχα θα μεταδώσουν στα παιδιά τους.

Πριν κατακρίνουμε οποιαδήποτε άποψη όμως, ας δούμε αν όντως οι «φόβοι» των νέων γυναικών για τη μητρότητα, είναι δικαιολογημένοι.

Όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον, ισχύει πως η γυναίκα – μητέρα δεν απολαμβάνει την προστασία των εργασιακών της δικαιωμάτων. Ελάχιστοι εργοδότες, στις μέρες μας ιδίως, θα προσλάβουν μια γυναίκα που υπάρχει πιθανότητα να μην μπορέσει να ανταποκριθεί κάποια στιγμή λόγω εγκυμοσύνης. Κι αν τυχόν έρθει εκείνη η ώρα, δύσκολα η μέλλουσα μητέρα θα μείνει στη δουλειά, καθώς από κάποια στιγμή και μετά, δε θα δύναται να εργάζεται για ευνόητους λόγους. Μια άδεια κύησης δε, συνοδευόμενη κι από μισθό τον οποίο η δικαιούχος δεν παράγει, φαντάζει στα μάτια του εργοδότη ως καταστροφή της επιχείρησης.

Το επιχείρημα ωστόσο για το σώμα, ας το θεωρήσω ως μια αφελέστατη δικαιολογία. Λιώνεις στο γυμναστήριο για να κάψεις τις κρέπες και τα σουβλάκια της προηγούμενης μέρας, κάνεις εξαντλητικές ασκήσεις για να πετύχεις γράμμωση. Αλλά θεωρείς ανούσιο και φοβερό να χάσεις τα κιλά μετά την εγκυμοσύνη. Παράδοξο δεν είναι;

Τώρα αυτό για τη σχέση που θα καταστραφεί, πάλι δικαιολογία θα το πω. Εκτός κι αν όντως διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει, δεν είναι ο κατάλληλος για εσένα. Απλά δε θες να το παραδεχθείς. Θα υποστηρίξω δε, πως ένα παιδί μόνο καλό μπορεί να κάνει σε μια σχέση. Είναι καρπός και των δύο, δημιούργημα συνεργατικό. Ο άνδρας γεννάει και η γυναίκα τίκτει. Ένα παιδί μόνο θα ενώσει. Είναι συνδετικός κρίκος για τη δημιουργία της οικογένειας. Και μια οικογένεια συγκροτημένη ουσιαστικά, δεν μπορείς να φανταστείς πόση πληρότητα μπορεί να σου προσφέρει.

Θα συμφωνήσω βέβαια με τη δυσκολία των καιρών στο ηθικό και το οικονομικό κομμάτι. Γιατί πρέπει να έχεις σθένος, υπομονή κι επιμονή για να δώσεις στο παιδί σου τις αρχές εκείνες που θα το κάνουν ικανό να βγει στην κοινωνία και να προσφέρει. Εκείνες τις αρχές που υιοθετώντας τες και προσαρμόζοντας τες στο δικό του χαρακτήρα θα το προστατεύουν εις αεί. Πρέπει να το βοηθήσεις με λίγα λόγια να κοινωνικοποιηθεί ομαλά.

Και το οικονομικό κομμάτι που διόλου ασήμαντο δεν είναι. Ένα μωρό, παιδί, έφηβος κι ενήλικας, έχουν απαιτήσεις. Απαιτήσεις που χρειάζονται χρήματα τα οποία μόνο μια σταθερή δουλειά μπορεί να προσφέρει. Δύσκολο στις μέρες μας, πράγμα που καθιστά και τους ενδοιασμούς λογικούς.

Τέλος, ο φόβος μήπως τυχόν γίνεις ίδια η μάνα σου, δεν είναι λίγο υποτιμητική σκέψη για τους γονείς σου; Κι αν εκείνοι έκαναν λάθη, εσύ από εκείνα έμαθες και μπορείς να τα αποφύγεις.

Μητέρα δεν είμαι κι ούτε άμεσα σκέφτομαι να γίνω. Όμως μητέρες γνωρίζω και τις κατανοώ πλέον από τη δική μου, την πιο νεαρή πλευρά. Γνωρίζω κι εκείνες που τη μητρότητα την απέρριψαν.

Ελπίζω με αυτές εδώ τις αράδες – αν κάποια μανούλα και μη τις διαβάζει – να κάνω τις πρώτες να νιώσουν περήφανες και τυχερές και στις υπόλοιπες να δώσω ένα έναυσμα για να σκεφτούν μήπως ένα παιδί, είναι μια ταυτόχρονα μικροσκοπική, τεράστια και γλυκιά ευθύνη για την κάθε γυναίκα.

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET