Κάθε ερωτική απογοήτευση ή κάθε χωρισμός μπορεί να αποτελούν ξεχωριστές εμπειρίες, ωστόσο παραμένουν μη ευχάριστες.
Πολλές φορές μάλιστα, η απογοήτευση των ανθρώπων μετά από ένα άδοξο τέλος, είναι τόσο μεγάλη, που αρχίζουν να δρουν σπασμωδικά, είτε βγαίνοντας συνεχώς ραντεβού χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον/την παρτενέρ, με δικαιολογία το ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα στις σχέσεις. Αυτό το διάστημα, κάποιες φορές είναι λογικό να υπάρχει ως απόρροια του συναισθηματικού βάρους που φέρνει η απώλεια. Ωστόσο, κρύβει και κάτι βαθύτερο.
Ο φόβος ότι δεν αξίζει(ς)
Το ότι δεν αξίζει να συνάπτει κανείς σχέση είναι συχνή φράση των ανθρώπων που γενικεύουν την απογοήτευσή τους και καταλήγουν σε επιφανειακές σχέσεις, χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική επένδυση γι’ αυτές. Επίσης, ο φόβος αυτός υποκρύπτει ενδεχομένως τον φόβο ότι δεν αξίζει το ίδιο το άτομο ως προσωπικότητα. Το πλήγμα στην αυτοπεποίθηση μετά από μια απογοήτευση υπάρχει, αλλά η συνεχής κατάληξη σε σχέσεις μέσα στις οποίες το άτομο δεν λαμβάνει αμοιβαία ικανοποίηση, είναι ένδειξη μιας βαθύτερης ανασφάλειας. Ωστόσο, κανείς δεν εγγυάται ότι μια κατάσταση θα παραμείνει στάσιμη και τα μοτίβα συμπεριφοράς θα επαναληφθούν. Ο άλλος, δεν μας ορίζει πραγματικά παρά μας ορίζει λεκτικά στο βαθμό που εμείς του επιτρέπουμε
Όταν ζητάς πάρα πολλά ή ελάχιστα
Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ανασφάλειές τους και το να μειώνει κανείς τον άλλο, καταλήγει στο αδύνατο της συνάντησης με το άλλο μισό. Η σύγκριση μεταξύ των παρελθοντικών συντρόφων ή των συντρόφων φίλων δεν αποτελεί κριτήριο που θα οδηγήσει σε αυτό που πραγματικά ταιριάζει στη μοναδικότητα μιας προσωπικότητας. Γενικότερα, η συνεχής αναζήτηση του τέλειου, δεν διευκολύνει την ουσιαστική επικοινωνία με τον/ τη μελλοντικό/ή σύντροφο, καθώς όλα βρίσκονται υπό το κάτοπτρο του ελέγχου του άλλου και της αξιολόγησής του. Το να ευχαριστηθεί κανείς ένα τέτοιο ραντεβού ή μια σχέση θα ήταν σχεδόν αδύνατο.
Αλλά κι από την άλλη, το να στρέφει την προσοχή του σε πρόσωπα που πολύ λίγο το ενδιαφέρουν ή του δίνουν σημασία, οδηγεί και αυτό σε κάτι ανέφικτο. Πολλοί αγνοούν τις λεπτές ενδείξεις, αυτά που τους ενοχλούν στον άλλο και καταλήγουν να μην ευτυχούν στη σχέση, πολύ απλά επειδή ο άλλος είναι εκεί για να υπάρχει και όχι επειδή οι σύντροφοι πραγματικά ταιριάζουν. Παράλληλα, πολλοί δέχονται άσχημες συμπεριφορές ή συμπεριφορές που δεν τους αρέσουν από το ταίρι τους και έτσι, ασυνείδητα, συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν την πεποίθησή τους ότι δεν αξίζουν κάτι καλύτερο ή στη ματαιότητα.
Κι οι δύο παράγοντες, το να ζητά κανείς τα μέγιστα ή πολύ λίγα, μάλλον οφείλονται επίσης στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την πίστη ότι τίποτα καλό δεν περιμένει κανείς να γίνει στην ερωτική του ζωή. Οι ατυχίες και τα λάθη όμως θα είναι πάντα εκεί κι όλα αυτά αποδεικνύουν το ότι δεν μπορεί να υπάρχει το τέλειο.
Μπορεί να χρειάζεται απλά χρόνος (όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται) για να δοθεί έμφαση στις προσωπικές επιθυμίες και ανάγκες και αυτές να εκφραστούν. Η μοναξιά, βοηθά στο να ανακαλυφθούν αυτά που έχετε και να εξισορροπηθούν με αυτά που θέλετε. Ταυτόχρονα, η μοναξιά δείχνει εμπιστοσύνη προς τον εαυτό και δεν είναι αδυναμία. Μέσα σε αυτή μπορεί να στρέψει κανείς το ενδιαφέρον του σε δημιουργικές δραστηριότητες και ασχολίες, να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, πέρα από τις σχέσεις και την έμφαση στο ρόλο του/της ως σύντροφος. Εκεί, μπορεί τελικά, να βρει αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο και κάποια στιγμή, ίσως νιώσει την ανάγκη να το μοιραστεί και με κάποιον άλλο.
