Ένα ακόμη πανεπιστημιακό έτος μπαίνει στην τελική ευθεία. Ακόμη και τώρα όμως, βλέπω φοιτητές του 3ου και του 4ου έτους να είναι δυσαρεστημένοι με την επιλογή τους.
Κι επειδή πλησιάζει η περίοδος των Πανελληνίων και στη συνέχεια η κατάθεση των μηχανογραφικών, θεώρησα σωστό ένα άρθρο το οποίο θα σε προετοιμάζει για τη δική σου επιλογή. Η διαδικασία πρέπει να γίνει με τη δέουσα προσοχή αν δε θέλεις να βρεθείς στη θέση πολλών νέων.
Αρχικά, ας δούμε τη ρίζα του προβλήματος της «λάθος σχολής». Από που ξεκινάει το κακό και γιατί είναι αδύνατο να διορθωθεί με το υπάρχον σύστημα εισαγωγής; Απλά επειδή ένα παιδί 16 (επιλογή κατεύθυνσης) και 18 (επιλογή σχολής) ετών δεν έχει ούτε τις γνώσεις ούτε την εμπειρία να επιλέξει αυτό που πραγματικά θέλει. Για την ακρίβεια δεν ξέρει – και δε θα έπρεπε κιόλας – τι σκοπεύει να κάνει στο επαγγελματικό του μέλλον. Ειδικά, όταν ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι λέξη και έννοια άγνωστη στα ελληνικά σχολεία.
Έτσι φτάνουμε στο σημείο που 24 χρόνων νέοι, δε μπορούν να κάνουν αυτό που επιθυμούν πραγματικά. Που νιώθουν εγκλωβισμένοι σε μια επιλογή που έκαναν όταν ήταν …παιδιά. Και παρουσιάζονται κάπως έτσι:
1. Απογοήτευση κάθε πρωί
Ξυπνούν κάθε πρωί πιο κουρασμένοι από ότι ήταν το προηγούμενο βράδυ. Κούραση που δεν έχει καμία σχέση με τη σωματική καταπόνηση. Απλά το «ξενέρωμα» καταφέρνει και τρώει κάθε σπιθαμή ενέργειας που έχει ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας. Η συνεχή προσπάθεια για εύρεση κινήτρων κάποια στιγμή χτυπάει κόκκινο. Και τότε το κρεβάτι γίνεται ο καλύτερος φίλος σου. Γιατί να σηκωθείς και να πας κάπου που δε θέλεις πραγματικά;
2. Ζηλεύουν τους φίλους τους
Δεν αναφέρομαι στην κακή έννοια της ζήλιας. Μιλάω για αυτή που σε πνίγει ένα «γιατί ρε γαμωτο;»… Όταν δεν αρέσει σε κάποιον η σχολή του τότε θα ζηλέψει δυο ειδών πράγματα. Από τη μια τους φίλους του που επέλεξαν τη σχολή στην οποία θα ήθελε να είναι κι αυτός. Ένας τέτοιος φοιτητής ξεχωρίζει εύκολα αφού ασχολείται περισσότερο με τη σχολή του φίλου του παρά με τη δική του. Από την άλλη υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ζηλεύουν τους γνωστούς τους που έκαναν γενικότερα σωστή επιλογή. Οι φοιτητές της συγκεκριμένης κατηγορίας ξεχωρίζουν για την χαρακτηριστική ατάκα: «δεν έχεις ανάγκη εσύ, διάλεξες σωστά!».
3. Έχουν περάσει μονάχα τα εύκολα μαθήματα της σχολής
Ο αδιάφορος φοιτητής, με αυτόν που έκανε λάθος επιλογή έχουν μια σημαντική διάφορα. Ο δεύτερος προσπαθεί, παρόλο που δε θέλει, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό όμως, πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Τα δύσκολα μαθήματα εκτός από διάβασμα και προσπάθεια χρειάζονται μεράκι, χαμόγελο αλλά και …ταλέντο!
4. Δε μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους σε 5 χρόνια
Όταν είσαι νέος, ονειρεύεσαι. Ονειρεύεσαι το παρόν αλλά κυρίως το μέλλον. Φαντάζεσαι να είσαι πάνω στο άνθος της ηλικίας σου και να μη μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια; Να μην κάνεις όνειρα για το επάγγελμα που διάλεξες; Να σπουδάζεις ιατρική και να μη μπορείς να σκεφτείς καν πως θα είσαι με ρόμπα. Πίστεψε με, δε θέλεις να ζήσεις κάτι τέτοιο! Οπότε σκέψου μια, δυο και τρεις φορές πριν κάνεις αυτή την καταραμένη δήλωση μηχανογραφικού!
5. Παίρνουν το πτυχίο για …τους γονείς
Είναι η φάση που ο φοιτητής σκέφτεται τη χαρά που θα πάρει η μητέρα του αν δει το πτυχίο κορνιζαρισμένο στο σπίτι. Σε καμία περίπτωση δε μοιράζονται και οι ίδιοι παρόμοιες φιλοδοξίες. Απλά σκέφτονται ότι μπαίνει επιτέλους ταφόπλακα στην ανελέητη μουρμούρα «Γιατί παιδί μου δεν πήγες σχολή σήμερα;» ή «Πόσα μαθήματα πέρασες στην εξεταστική;». Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα βρουν κάτι άλλο να προσάψουν στη συνέχεια…
