Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
The Crow
Έτος: 1994
Ελληνικός τίτλος: Το Κοράκι
Σκηνοθεσία: Alex Proyas
Με τους: Brandon Lee, Michael Wincott, Ernie Hudson κ.α.
Ένας άγρια δολοφονημένος ροκ κιθαρίστας, επανέρχεται στη ζωή σαν αθάνατη οντότητα, με μόνο σκοπό να εξαπολύσει την ανελέητη εκδίκηση του ενάντια σ’ αυτούς που σκότωσαν τον ίδιο και την αρραβωνιαστικιά του.
Ήταν αρχές των 90s κι οι ταινίες Batman του Τιμ Μπάρτον είχαν σκίσει εισπρακτικά και καλλιτεχνικά. Η αμερικανική αγορά, μυρίζοντας το ζεστό χρήμα που μπορούσε να βγει απ’ τις ταινίες με σούπερ ήρωες, άρχισε να επενδύει σε ιστορίες που βασίζονταν σε κόμικ. Τα περισσότερα αποτελέσματα ήταν αποτυχημένα μέχρι και τραγελαφικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχουμε τη λαμπρή εξαίρεση. Βασισμένο στην ομώνυμη comic σειρά του James O’Barr, το Κοράκι είναι μια γερή ένεση μελαγχολίας, καθώς πρόκειται για μια ταινία του είδους, η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη ξεφτιλισμένη μόδα που αυτό είναι σήμερα. Μια ταινία που έπαιρνε ρίσκα, έβαζε στο επίκεντρο τον άνθρωπο, έχοντας ταυτόχρονα αισθητική και άποψη. Δεν φοβόταν το σκοτάδι, δεν αναλωνόταν σε φτηνές ηθικολογίες και δεν γυρίστηκε με μόνο στόχο να πουλήσει παιχνίδια.
Joker… Ποιο είναι αυτό το γατάκι…
Αναμφίβολα, ο κυριότερος λόγος που αυτό το φιλμ είναι γνωστό εδώ και χρόνια, είναι πως πρόκειται για την τελευταία εμφάνιση του πρωταγωνιστή του, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο στα γυρίσματα. Ο Μπράντον Λι, γιος του Μπρους Λι, ξεκίνησε την καριέρα του σαν ηθοποιός σε ταινίες δράσης και πολεμικών τεχνών, μιας και όλοι πιστεύανε ότι θα ήταν φυσικό να ακολουθούσε τα χνάρια του θρυλικού πατέρα του. Τα αρχικά δείγματα έδειχναν ότι δεν θα τον έφτανε ούτε στο ελάχιστο, όχι επειδή δεν ήταν καλός, αλλά οι ταινίες που έπαιζε δεν ήταν και πολύ της προκοπής. Ήταν διασκεδαστικές (ειδικά τα Rapid Fire και Showdown in Little Tokyo), αλλά δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο.
Μέχρι εδώ… Στον ρόλο του Eric Draven, ο Λι κατάφερε με μια εντυπωσιακή ερμηνεία να κερδίσει αυτό που πάντα ήθελε: Να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά (γιατί έτσι το ένιωθε) του «γιόκα του Μπρους Λι» και να αποδείξει ότι ήταν κάτι ξεχωριστό από μόνος του. Ότι μπορούσε να παίξει σοβαρά, να σηκώσει μια ταινία στους ώμους του και να γίνει ένας πρωταγωνιστής υψηλού επιπέδου. Είναι σίγουρο ότι μετά από εδώ, θα είχε μα λαμπρή κινηματογραφική καριέρα, την οποία όμως δεν είδαμε ποτέ.
Λίγο πριν τα γυρίσματα τελειώσουν, χτυπήθηκε από ένα ελαττωματικό όπλο που κανονικά έριχνε άσφαιρα. Ο τραγικός και μυστηριώδης θάνατός του και μάλιστα σε νεαρή ηλικία (ακριβώς όπως και του πατέρα του), οδήγησε σε πολλές αναθεωρήσεις στα πρωτόκολλα ασφαλείας για το αμερικανικό σινεμά. Η ταινία αφιερώθηκε στον ίδιο και τη τότε σύντροφο του.
Άντε α λα φουμέντο και μαστουριόρε, με τε γκομενέτε ο ντεκέ…
Ο Λι είχε ελάχιστες σκηνές ακόμα να γυρίσει και προκειμένου να ολοκληρωθεί το φιλμ, οι δημιουργοί εφάρμοσαν κάποιες πρωτοποριακές για την εποχή τεχνικές στα computer fx. Για μια τόσο παλιά ταινία, έκαναν φοβερή δουλειά αν σκεφτείς ότι δεν καταλαβαίνεις τα πλάνα που δουλεύτηκαν στον υπολογιστή. Το θλιβερό περιστατικό ανέβασε τη δημοτικότητα του έργου, το οποίο πήγε καταπληκτικά στις αίθουσες και μέχρι σήμερα έχει πολύ φανατικό κοινό.
Ειρωνικά, το σενάριο ήταν επίσης μια τραγική ιστορία, όπου η δύναμη της αληθινής αγάπης έρχεται αντιμέτωπη μ’ αυτή του θανάτου. Ο O’Barr την είχε γράψει εμπνευσμένος απ’ τον χαμό της αγαπημένης του. Όταν αποφασίστηκε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο, προσέλαβαν για σκηνοθέτη τον -ελληνικής καταγωγής- Άλεξ Πρόγιας, που ήταν κυρίως βιντεοκλιπάς και εδώ πέρα θριάμβευσε. Έδειξε τις τεράστιες ικανότητές του πίσω απ’την κάμερα, δημιουργώντας ένα οπτικό μεγαλούργημα, που ακολούθησε τέλεια την gothic αισθητική του κόμικ. Η μαγευτική ατμόσφαιρα κάνει το έργο να μοιάζει με ένα σκοτεινό ενήλικο παραμύθι, σαν ένα υπέροχο black metal όνειρο. Εξυπακούεται να το δεις σε blu-ray.
Διακριτικότητα πάντα…
Χάρη στην επιτυχία του Crow, ο Πρόγιας συνέχισε γυρίζοντας λίγο αργότερα το αριστοτεχνικό Dark City, μια απ’ τις κορυφαίες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ. Στην πορεία, δούλεψε σε πιο εμπορικά project όπως το I,Robot με τον Γουίλ Σμιθ και το Knowing με τον Νίκολας Κέιτζ. Η τελευταία του βγαίνει φέτος, είναι μια επική περιπέτεια που λέγεται Θεοί της Αιγύπτου και πρωταγωνιστεί ο Τζέραρντ Μπάτλερ.
Ειδική μνεία αξίζει και στο εξαιρετικό καστ που μεταξύ άλλων έχει τον Έρνι Χάντσον απ’ τους Ghostbusters και την αγριόφατσα του Μάικλ Γουίνκοτ, που ίσως τον έχεις ξαναπετύχει σε κάποια απ’ τις άπειρες φορές που έκανε τον κακό. Η ταινία γνώρισε τρεις συνέχειες (η μία πιο αισχρή απ’την άλλη) και μια τηλεοπτική σειρά, ενώ εδώ και χρόνια συζητιέται ένα ριμέικ. Γιατί Χόλιγουντ μαλάκα..
Οτιδήποτε πέρα απ’το original είναι απλά ανύπαρκτο, γιατί το Κοράκι έχει πλέον μπει στη σφαίρα του «ιερού». Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά και χαρακτηριστικά φιλμ της δεκαετίας του 90, με τη μοίρα του πρωταγωνιστή του να κάνει το μήνυμα της ιστορίας ακόμη πιο έντονο και εκκωφαντικό.
“If the people we love are stolen from us, the way to have them live on is to never stop loving them. Buildings burn, people die, but real love is forever….”
