To 2016 φεύγει και του ευχόμαστε να πάει στον αγύριστο. Πολλές απώλειες και παρατράγουδα στη χρονιά, με το σινεμά να μη γλυτώνει κι αυτό από την κατρακύλα. Αναρίθμητα σκουπίδια κι όλα παίχτηκαν στα ελληνικά multiplex, ενώ τόσες εργάρες έφαγαν άκυρο από τη διανομή!
Από κάποια είχα προσδοκίες κι απογοητεύτηκα. Κάποια αναρωτιέμαι ποιος διεστραμμένος τα χρηματοδότησε. Άλλα, μ’ έκαναν λίγο πιο ηλίθιο (χωρίς πλάκα, υποβιβάστηκε η νοημοσύνη μου). Κι αν αυτό δεν σου λέει πολλά, τότε εκτίμησε που τα είδα εγώ για σένα και μην τους αφιερώσεις λεπτό…
Βασικά, γιατί γράφω πρόλογο..;; Ας τελειώνουμε!
Η Επιστροφή (The Revenant)
Όμορφο, γυαλιστερό και πέρα για πέρα άδειο. Κούφιο. Αέρας κοπανιστός. Ένα απύθμενο τίποτα με μπόλικο καθόλου, καμουφλαρισμένο πίσω από την απαστράπτουσα φωτογραφία. Ένα πανάκριβο ψέμα, που το παίζει υψηλή τέχνη. Κι αυτό με εξοργίζει. Αλλά ποιος νοιάζεται, αρκεί ο κουκλεντές να πάρει ένα ρημαδο-αγαλματίδιο… Και με το που τελείωσε το τζέρτζελο, κανείς δε μιλά για την ταινία. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Δικαίως.
Οι Θεοί της Αιγύπτου (Gods of Egypt)
Το Revenant επέδειξε ότι μια ταινία δεν χρειάζεται να φαίνεται άσχημη για να είναι κακή, αλλά η συγκεκριμένη δείχνει πόσο μετράει κι αυτός ο παράγοντας! Μια χαοτική ομελέτα αισχρών ψηφιακών εφέ, με εξευτελιστικά κακοντυμένους ηθοποιούς να παπαγαλίζουν διαλόγους επιπέδου καθημερινής σειράς – ή τσόντας. Και όλοι παλεύουν να μη γελάσουν, σαν να ξέρουν ότι κάνουν μια παπάρα και να το διασκεδάζουν. Αυτό τους το δίνω!
Βίαιη Δικαιοσύνη (Blood Father)
Για όσους αναρωτιούνται αν υπάρχει Θεός, εδώ βρήκαμε την απάντηση: ναι, υπάρχει κι είναι ο μάνατζερ της Έριν Μοριάρτι, η οποία δεν ξέρω τι βύσματα έχει (εκτός από τον θεσπέσιο κώλο της), αλλά η κοπέλα δεν μπορεί να παίξει ούτε σε σχολική παράσταση. Όχι ότι τη βοήθησε η κάκιστη σκηνοθεσία ή το γραμμένο-σε-χαρτί-υγείας-ενώ-χέζω σενάριο! Μόνο χάρη στον Μελ Γκίμπσον θα αντέξεις να δεις μέχρι τέλους αυτό το μυγόχεσμα.
Στην Καρδιά του Δάσους (Into the Forest)
Αν αισθάνεσαι άχρηστος/η, δες την σκηνοθέτιδα αυτής της ταινίας, που πήρε κάτι με τόσες δυνατότητες, αλλά κατάφερε να το κάνει σαλάτα! Φεμινισμός από τα Lidl, σε μια ψευτοδραματική φόλα που σέρνεται για 100 μίζερα λεπτά, τεστάροντας τις αντοχές και την υπομονή σου. Κρίμα το υπέροχο καστ (τι σκεφτόντουσαν οι Έβαν Ρέιτσελ Γουντ και Έλεν Πέιτζ;). Αν είσαι καταθληπτικός, μαζόχα ή/και μισείς τον εαυτό σου, δες το.
Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή (Independence Day: Resurgence)
Το πρώτο ID ήταν τόσο ηλίθιο, που καταντούσε γαμάτο. Αλλά ακόμα και το «ηλίθιο», προϋποθέτει εγκεφαλική δραστηριότητα! Αυτή η αξιολύπητη πατάτα, κάνει ένα κακό επεισόδιο Power Rangers να μοιάζει με δραματουργικό επίτευγμα… Στην αφίσα γράφει «Είχαμε είκοσι χρόνια για να προετοιμαστούμε. Κι αυτοί το ίδιο». Κανονικά έπρεπε να λέει: «Είχαν είκοσι χρόνια, για να κάνουν μια καλύτερη καλή ταινία. Απέτυχαν».
Οι 50 Αποχρώσεις του Μαύρου (Fifty Shades of Black)
Οι spoof κωμωδίες έχουν χάσει την αίγλη τους εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτή η αηδία θέτει νέα στάνταρ κακογουστιάς κι αναξιοπρέπειας. Είναι σαν ένα σύνολο από (κακά) σκετσάκια που θα έβλεπες σε κάνα YouTube καφροκάναλο, αλλά είπαν να τα ενώσουν και να τα βγάλουν στο σινεμά. Το πώς κατάφερε να φτάσει στο σκοτάδι της αίθουσας, με ξεπερνάει. Προσβολή για τα μάτια, τη νοημοσύνη, το στομάχι, την ανθρωπότητα.
Blair Witch
Σίκουελ, αυτή η μάστιγα… Αγαπάω το original. Πολύ όμως. Του έκανα ολόκληρο αφιέρωμα. Κι όπως χιλιάδες θεατές, ενθουσιάστηκα γι’ αυτήν τη συνέχεια… Φαντάσου την απογοήτευση που ακολούθησε, όταν είδα πως δεν έχει καμία, ΜΑ ΚΑΜΙΑ σχέση με το βαρύ όνομα που τόσο ιερόσυλα καπηλεύεται. Και μήπως βλέπεται σαν standalone ταινία τρόμου; Προσωπικά, πιο πολύ θα τρόμαζα αν μου έλεγες «σήμερα τρώμε μπάμιες».
Άτακτος Παππούς (Dirty Grandpa)
Ο Ρόμπερτ ΝτεΝίρο υπήρξε ο πιο υπερεκτιμημένος ηθοποιός όλων των εποχών και δεν σταματάει να μας το βαράει στη μάπα. Κάθε χρόνο ξεκουμπώνει φερμουάρ, κατεβάζει παντελόνι και ρίχνει ένα γιγαντιαίο χέσιμο στην καριέρα, τους οπαδούς, την κληρονομιά και την τέχνη του. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία για να κάνει κάτι τόσο εξευτελιστικό. Ούτε πεινάει, ούτε το σενάριο θα τον θάμπωσε! Εκτός αν ήθελε να κάνει κάτι εμετικά χυδαίο, κρύο, σεξιστικό και ανεγκέφαλο, ακόμη και για κάφρους σαν εμένα.
The Bachelor
Το μόνο που πέτυχαν σωστά, είναι το φτυάρι στον τίτλο. Γιατί αυτό το έκτρωμα πρέπει να θαφτεί στον βαθύτερο, σκοτεινότερο λάκκο και να μην ξαναδεί ποτέ το φως της μέρας. Ποιοι άρρωστοι είχαν τα κότσια να χρεώσουν εισιτήριο γι’ αυτή τη χλέπα; Κοιμούνται ήσυχοι; Το ντόπιο σινεμά έχει δει ΤΙΣ μαλακίες, αλλά κάποιοι που αυνανίζονται σε σημείο εγκαυμάτων και μυικής ανισορροπίας, είπαν να χαρίσουν στην ελληνική κινηματογραφία άλλο ένα από τα ατελείωτα σκουπίδια της – ταλαίπωρης – Ιστορίας της.
Batman v Superman: Dawn of Justice
Ότι ο Μπεν Άφλεκ χέστηκε για την κληρονομιά των κόμικ, θέλοντας μόνο να διαφημίσει τηνσκατόφατσα του, το ξέραμε. Το ότι αυτός ο εγωιστικός τριμάλακας δεν αποτελεί καν το χειρότερο κομμάτι αυτής της ΔΥΟΜΙΣΑΩΡΗΣ κλασομπανιέρας, είναι η αληθινή είδηση!
Ένας αφόρητα βαρετός, παραφουσκωμένος κι άρρυθμος αχταρμάς, με εκνευριστικούς χαρακτήρες κι ακατάσχετη φλυαρία, λες και θα μας πείσει να πάρουμε το όλο πανηγύρι στα σοβαρά. Νόμιζα ότι ήταν ταινία δράσης, αλλά παρακάλαγα μπας και το βουλώσουν…
Κι από fan service; Ακόμα και μανιακός με τη σχετική μυθολογία να είσαι, από το δεκάλεπτο θα αναρωτιέσαι τι στον π****ο βλέπεις. Κι αν ακόμα ήλπιζες για λίγη αξιοπρέπεια, πάρε και μια ανέκφραστη τύπισσα ντυμένη Wonder Woman, ώστε να ολοκληρωθεί το fisting στην παιδική σου ηλικία.
Όλα αυτά σ’ ένα οπτικά επίπονο μπάχαλο (άχρωμο, γκρίζο, με κακότεχνα εφέ και μηδέν αισθητική), κόστους 250 εκατομμυρίων (πού πήγαν τα γαμημένα;;). Δεν είναι μόνο ο απόπατος της χρονιάς, αλλά το χειρότερο blockbuster στη δεκαετία. Ευχόμαστε να ‘ναι κι η αρχή του τέλους γι’ αυτό το είδος «κινηματογράφου». Spoiler: δεν θα είναι…
Nα σημειωθεί ότι το Warcraft ήταν Νο11. Και με το Conjuring 2, το X-Men: Απόκαλιψ (δες τίτλο ρε μαλάκα!) και το Suicide Squad να τη «γλυτώνουν», καταλαβαίνετε για τι πάτο μιλάμε…
