Έτος 2016. Αιώνας 21ος. Όμως οι εξελίξεις με επαναφέρουν σε έναν δυσάρεστο αναχρονισμό. Ένα πισωγύρισμα στην περίοδο 1914 -1922. Και μπορεί να μην έζησα η ίδια τα γεγονότα, όμως όσα έμαθα γι’ αυτά με συγκλόνισαν. Τα έμαθα την κατάλληλη περίοδο. Γιατί καθώς η ιστορία αναπόφευκτα επαναλαμβάνεται, βιώνουμε μια κατάσταση ανάλογη της πικρής κατάστασης που βίωσαν την περίοδο που προανέφερα, εκατομμύρια πρόσφυγες που έφτασαν στη χώρα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση, οι πρόσφυγες που φτάνουν στα ελληνικά εδάφη, δεν επρόκειτο για Έλληνες και φυσικά δεν είναι πολυάριθμοι σε σύγκριση με τα ρεύματα που κατέφθασαν τότε. Μα δεν σκοπεύω να σταθώ τόσο στον αριθμό και την εθνικότητα. Ποσώς ενδιαφέρουν.
Είναι που στο καταγάλανο Αιγαίο, μέσα σε κακής ποιότητας «σκάφη», μαζί με χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους, ηλικιωμένους ή νέους, βλέπουμε κι εκείνα τα λαμπερά, εκφραστικά, γεμάτα ελπίδα και ανεμελιά, παιδικά ματάκια. Εκτεθειμένα στον κίνδυνο του θανάτου που παραμονεύει στα κρύα νερά του πελάγους, απροστάτευτα από το κρύο, πεινασμένα και ταλαιπωρημένα, ταξιδεύουν κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, σε μια άλλη χώρα (φυσικά όχι τη δική μας) .
Τι να κάνουν εδώ; Σε μια χώρα που διώχνει η ίδια τα παιδιά της; Αυτά δεν τα έδιωξε η χώρα τους. Αυτά η ωμότητα του πολέμου τα έβγαλε με το ζόρι από το σπίτι τους. Οι βόμβες που το γκρέμισαν, τα έκανε να φύγουν με ή χωρίς τους δικούς τους για να ζήσουν. Να προσεύχεσαι για να ζήσεις! Να πεθαίνεις για να ζήσεις! Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών αυτών. Πεθαίνουν μέρα με τη μέρα. Ξεψυχούν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χάνουν την παιδική τους ηλικία και αυτόματα μπαίνουν στον τρομερό κόσμο των μεγάλων.
Όμως τα παιδιά αυτά, δεν χάνουν την παιδικότητα τους. Τα μάτια τους το δείχνουν. Τι κι αν τους στέρησαν το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, την ειρήνη, την παιδεία; Τι κι αν στερούνται βασικές βιοτικές ανάγκες; Τι κι αν ίσως βιώσουν πιο ακραίες καταστάσεις όπου βρεθούν; Αψηφούν την κακία του κόσμου και περιμένουν καρτερικά, την ευκαιρία τους για το μέλλον που ονειρεύτηκαν.
Η απέχθεια ή και το μίσος στα μάτια του κόσμου, τα ξαφνιάζει. Γιατί όμως ο κόσμος είναι έτσι; Ο ανεξήγητος φόβος για το διαφορετικό κι η αποστροφή του πηγάζουν από πού; Τα δυσάρεστα γεγονότα τάχα, που διαδραματίζονται στην Ευρώπη και καθιστούν τους συνανθρώπους μας επικίνδυνους. Μα είναι δυνατόν οι ψυχές αυτές να είναι επικίνδυνες; Οι επικίνδυνοι είναι γνωστοί, τάχα άγνωστοι, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να σταματήσουν! Αλλά ποια συμφέροντα ευνοούνται με την παρεμπόδιση τους;
Κι έρχεται έπειτα το τετριμμένο: «Εδώ δεν μπορούμε να ταΐσουμε τους δικούς μας, θα έχουμε κι αυτούς!». Μα ναι, δεν έχεις να φας, όμως τόσες δουλειές υπάρχουν εκεί έξω που δεν ήρθαν καν να διεκδικήσουν οι άνθρωποι αυτοί. Αλλά πως εσύ, ο πτυχιούχος θα γίνεις εργάτης;
Πτυχιούχος με νοοτροπία απαίδευτου! Ελλάς και Ευρώπη το μεγαλείο σου.
Και δεν λέω. Είναι τα προβλήματα πολλά. Μα δεν είναι η πηγή του προβλήματος οι πρόσφυγες. Προς τι λοιπόν ο ρατσισμός; Δεν μας έμαθαν πως μετά από αυτή την περιβόητη παγκοσμιοποίηση, υπάρχουν περισσότερα που να μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν; Γίνανε πλέον τόσοι οι φράχτες, που ξεχάστηκαν όλα τα «περί ένωσης».
Είναι όμως αυτά τα ματάκια τα παιδικά που δεν νοείται να σε αφήνουν αδιάφορο. Γιατί μέσα τους κρύβεται όλη η ανθρωπιά του κόσμου. Είναι τα μάτια αυτά, ο καθρέφτης της παιδικής ψυχής.Έχοντας στο νου μας αυτές τις παιδικές ψυχές, ας ευαισθητοποιηθούμε κι εμείς οι… ενήλικες ψυχές.
Και όλοι μαζί, απαλλαγμένοι από την κυνικότητα και τη μισαλλοδοξία, ας κάνουμε ο καθένας τη δική του μικρή προσπάθεια που θα βοηθήσει στην αλλαγή της τύχης των μικρών αυτών ηρώων.
