Ήρθε μια μέρα έξω από την πόρτα. Με μια κοιλίτσα φουσκωμένη. Τόσο μεγάλη που δυσκολευόταν να περπατήσει. Είχε μωράκια. Ήταν κουρασμένη, ταλαιπωρημένη και σίγουρα πεινασμένη. Εεε, εγώ μόλις είδα τα ματάκια της, λύγισα! Την τάισα. Κι έμεινε.
Και το όνομα αυτής… Ραλλού.
Επί δύο χρόνια, κάθε μέρα, να με περιμένει στην πόρτα. Να με κοιτάει άλλοτε με απορία, άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε κουρασμένα, άλλοτε λυπημένα. Της έλειπαν τα χάδια. Το ξέρω, μα το περίεργο ήταν, πως τα απεχθανόταν τα αγγίγματα. Καθόταν περήφανη στον δρόμο της (προτιμούσε τον ίσκιο το καλοκαίρι, το πατάκι μας τον χειμώνα) και έκανε κυριολεκτικά… Σκυλίσια ζωή. Μου διέφυγε κάτι…Και σας μπέρδεψα ίσως. Η Ραλλού ήταν σκυλάκι. Το κουτάβι μου. Την παρουσιάζω περίπου, όπως θα παρουσίαζα μια φίλη.
Μια φίλη – άνθρωπο. Η Ραλλού δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν σκυλάκι. Αυτό σκέφτηκε προφανώς και ο κύριος που την χτύπησε με το αυτοκίνητο του και την παράτησε στο δρόμο της. Νεκρή τη φορά αυτή. Δεν σταμάτησε να δει. Συνέχισε το δρόμο του και τη ζωή του κανονικά. Είχε όμως βίαια στερήσει μια ζωή. Κι ας ήταν σκυλίσια.
Είμαι σίγουρη, πως χιλιάδες περιπτώσεις τύπου Ραλλού υπάρχουν. Πολλοί φροντίζουν, φιλοξενούν, ταΐζουν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα σκυλάκι. Και πολλοί φέρθηκαν σαν τον άνθρωπο εκείνο και οι θιγόμενοι (μετά τα νεκρά σκυλιά) επίσης πολλοί υπήρξαν. Για όλα αυτά θα μιλήσω.
Πρωτίστως για τα ζώα και την υπευθυνότητα που αυτά απαιτούν. Ναι, υπευθυνότητα, γιατί τα ζώα έχουν ψυχή. Είναι θα έλεγα κάτι ανάλογο με τα μικρά παιδιά. Και φυσικά χρειάζονται ανάλογη φροντίδα. Από τη διατροφή και την στέγη ως την υγεία και την υγιεινή! Και φυσικά, χρόνο, αγάπη, διάθεση και ενδιαφέρον. Και κάτι ακόμη! Συνείδηση! Δεν είναι παιχνίδι που σε ενθουσιάζει αρχικά, το βαριέσαι με την πάροδο του χρόνου, το παραμελείς κι εν τέλει το πετάς. Είναι ζωή και την κρατάς στα χέρια σου. Και είναι κατά τη γνώμη μου έγκλημα να εγκαταλείψεις μια ψυχή που έχει την αγάπη σου. Ακόμη κι αν αυτή είναι κάτι κατώτερο από εσένα.
Αποδεικνύεται δυστυχώς, ότι τα τετράποδα είναι πολύ ανώτερα από το δίποδο νοήμον θηρίο. Υπάρχουν σε αυτή την περίσταση, δύο ειδών ανίδεοι. Οι πρώτοι είναι αυτοί που κάνουν όσα είπαμε προηγουμένως ότι απαγορεύονται. Γεμίζουν οι δρόμοι αδέσποτα ζώα, που κινδυνεύουν τα ίδια και άθελά τους θέτουν σε κίνδυνο και το κοινωνικό σύνολο. Τα προβλήματα τα αναζητούμε μεταξύ τραυματισμών και ασθενειών. Μα πάντα ακούσια εκ μέρους τους. Οι επόμενοι είναι εκείνοι που προκαλούν καταστάσεις ανάλογες με της Ραλλούς. Ναι, τα σκοτώνουν είτε ηθελημένα με δηλητηριώδεις ουσίες, ακόμη και με χτυπήματα με όχημα, είτε βέβαια και άθελά τους. Η διαφορά προφανώς έγκειται στη συμπεριφορά που επιδεικνύουν μετά την πράξη.
Γι’ αυτό τουλάχιστον, την πλειονότητα θα τη θεωρήσω επιτήδεια. Γιατί βέβαια, δεν σταματούν να «θρηνήσουν» ένα ζώο. Δεν υποχρεώνονται από κάπου να πληρώσουν κάτι, δεν περιλαμβάνεται το τετράποδο (πόσο μάλλον όταν αυτό είναι αδέσποτο) στην ασφάλεια τους! Κάτι παραπάνω από απάνθρωπη θεωρώ την στάση αυτή. Ανεύθυνη και απολίτιστη, θα έλεγα.
Και τώρα οι θιγόμενοι. Θα κλάψουν περισσότερο από ό,τι έκλαψαν για άνθρωπο. Ήταν το ζωάκι αυτό η καθημερινή τους συντροφιά. Ο καλύτερος φίλος. Υπάκουο και σίγουρα ευγνώμον για το μπολ με τις κροκέτες και το καθαρό νερό. Συναίσθημα ανεκτίμητο η ψυχική σύνδεση με τον τετράποδο φίλο. Θα προβάλλουν άρνηση προς κάθε άλλο ζωάκι, προφανώς γιατί κανένα δεν μπορεί να καλύψει το κενό του προηγούμενου. Ή ίσως γιατί δεν θέλουν να αντικρίσουν το θέαμα του πτώματος του δικού τους φίλου. Δικαιολογημένα. Οι άνθρωποι αυτοί, θα είναι οι πρώτοι που θα πρέπει να κινητοποιηθούν και έπειτα να κινητοποιήσουν. Μπορεί μια μήνυση να επιδεινώσει την κατάσταση. Ένα αίτημα όμως στους αρμόδιους φορείς για την ίδρυση ή την ενίσχυση μιας Φιλοζωικής μπορεί να την αντιμετωπίσει. Δράση λοιπόν εκ μέρους τους και σταδιακά και πολλών άλλων ανθρώπων.
Κι έτσι σιγά σιγά, λιγότερες Ραλλού θα σκοτώνονται. Λιγότεροι θύτες θα δείχνουν τη θηριώδη και ανεύθυνη πλευρά τους, λιγότερο παρεξηγημένοι θα είναι οι οι τετράποδοι φίλοι μας, αλλά φυσικά πιο ασφαλείς και υγιείς και σαφώς δικαιωμένοι οι μετά από αυτούς θιγόμενοι ιδιοκτήτες – γιατί φαντάζεστε ή ξέρετε τι νιώθει ο ιδιοκτήτης για το ζωάκι του και πώς αισθάνεται αν το χάσει.
Γιατί η Ραλλού δεν ήθελε να μας φύγει. Ούτε εμείς να τη χάσουμε. Γιατί κανείς δεν πρέπει να επιθυμεί, να χαίρεται ή να αδιαφορεί, όταν κάθε Ραλλού ανά τον κόσμο υφίσταται κακό.
