Γράφει ο Αντώνης Λάππας
Ο Έβαν Σπηλιωτόπουλος (Evan Spiliotopoulos) είναι από τους ανθρώπους που θες να γνωρίζεις, που θες να μιλάς για ώρες. Γεννημένος στην Αθήνα, σεναριογράφος, ειλικρινής και ταπεινός. Από πολύ μικρός ήξερε ότι θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Και κατάφερε να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Ακολούθησε το όνειρό του στην Αμερική και μέσα από σκληρή δουλειά και μεράκι για αυτό που κάνει, βρέθηκε να δουλεύει στην Disney και να έχει αναλάβει μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες, όπως «Ο κυνηγός: Η μάχη του χειμώνα» με τη Σαρλίζ Θέρον ή την επαναφορά της ταινίας του «Ηρακλή» με τον Ντουέιν Τζόνσον.
Τώρα επιστέφει στην επανέκδοση της νέας ταινίας της Disney «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» με την Έμμα Γουάτσον και τον Νταν Στίβενς. Ευκαιρία να τον μάθουμε λίγο καλύτερα! 
Πώς ήσασταν παιδί; Πώς ξεκίνησαν όλα;
Μεγάλωσα στα Βριλήσσια. Ήδη από πολύ μικρή ηλικία ήμουν «μανιακός» βιβλιοφάγος. Συγγραφείς όπως οι Agatha Christie, Enid Blyton, Arthur Conan Doyle. Οι γονείς μου μού είχαν πει την εξής ιστορία: Όταν ήμουν μικρός, γύρω τριών ή τεσσάρων χρόνων, με είχαν πάει να δω την ταινία κινουμένων σχεδίων «Αστερίξ ο Γαλάτης». Κατά τη διάρκεια της ταινίας δεν έκανα τον παραμικρό θόρυβο αλλά με το που τέλειωσε, ξαφνικά θύμωσα! Ήθελα να την ξαναδώ εκείνη την στιγμή και σώπασα μόλις ο υπεύθυνος του κινηματογράφου μού έδωσε τις αφίσες της ταινίας. Ήταν κρεμασμένες στον τοίχο μου για πάντα! Πιστεύω τότε κόλλησα το… «μικρόβιο».
Τι θυμάστε περισσότερο από τα παιδικά σας χρόνια;
Το σπίτι μου. Δεν υπάρχει πια, το κατεδάφισαν 15 χρόνια πριν για μια πολυκατοικία. Επίσης, το πώς έμοιαζαν τα Βριλήσσια τότε. Υπήρχαν παιδικές χαρές και αλάνες, όπου παίζαμε ποδόσφαιρο. Τώρα υπάρχουν παντού πολυκατοικίες. Μου λείπει, που κάποτε ήταν εξοχή.
Πώς «μπλέξατε» τελικά με το σινεμά;
Ήρθα στις Η.Π.Α. το 1988 για να σπουδάσω “Film Theory”, ενώ έπειτα πήρα Master στο “Screenwriting” και μετακόμισα στο Los Angeles το ’95. Αρχικά έπιασα δουλειά ως βοηθός παραγωγής για ταινίες τηλεόρασης – βασικά έφερνα τον καφέ στους παραγωγούς. Έπειτα, προσλήφθηκα από μια εταιρεία με το όνομα Mahagonny Pictures, που έφτιαχνε ταινίες εκατομμυρίων για το κανάλι Sci-Fi και χρειαζόταν «φθηνούς» σεναριογράφους. Κάπως έτσι πήρα και τους πρώτους μου… μισούς επαίνους.
Πηγή έμπνευσης;
David Lean. William Wyler. Costa-Gavras. Spielberg και Lucas και Hitchcock. Νομίζω πως μια από τις ταινίες που πραγματικά με παρακίνησε να δημιουργώ και εγώ ταινίες, ήταν το “Brazil” του Terry Gilliam. Η ιδέα ότι μπορείς να αφηγείσαι και να δημιουργείς κάτι μοναδικό και καλλιτεχνικό, ότι μέσα από την ταινία μπορείς να βρεις τη φωνή σου.
Αν σας ζητούσαν να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας με μια ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
«Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι». Αστειεύομαι!!! Η «Αποκάλυψη Τώρα» και όχι, δεν αστειεύομαι. Ο Martin Sheen βιώνει ένα αλληγορικό ταξίδι σε ένα ποτάμι γεμάτο κίνδυνο, όπως και η ζωή. Ακόμα, αυτά που αντιμετώπισε ο δημιουργός της ταινίας, ο Coppola, για να ζωντανέψει το όραμά του μέσα από την ταινία, μιλά σε όλους εμάς που είμαστε στη βιομηχανία του κινηματογράφου και αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις, μέχρι να «ακουστούμε».
Θυμάστε ποιο ήταν το συναίσθημά σας, όταν πρωτοείδατε ταινία γραμμένη από εσάς; Γράφετε πια με την ίδια προσμονή;
Η πρώτη μου ταινία ήταν για το Sci-Fi με το όνομα “Gangsterworld”. Η αντίδρασή μου; Τρομοκρατημένος! Η ταινία ήταν φρικτή. Ένιωσα ότι απογοήτευσα τους παραγωγούς αλλά κι ότι εγώ ο ίδιος απογοητεύθηκα από αυτούς. Ο προϋπολογισμός δεν ήταν αρκετός για να βγει σωστά και όλη η ταινία είχε ένα ερασιτεχνικό κλίμα. Όμως από τότε, είχα την ευχαρίστηση να έχω κάποια – όχι όλα – σενάρια πολύ καλά. Το αίσθημα κι η προσμονή είναι πάντα ίδια. Γεμάτα ευχαρίστηση!
Ποιες είναι οι διαφορές του ελληνικού και του αμερικανικού κινηματογράφου;
Οι προφανείς είναι ο προϋπολογισμός, η εκπαίδευση των ηθοποιών και η προβολή που παίρνουν οι αμερικάνικες ταινίες σε αντίθεση με τις ελληνικές, καθώς και η παραγωγή. Οι διαφορές όμως σε ευρύτερο πλαίσιο είναι ακόμα μεγαλύτερες. Ο αμερικάνικος κινηματογράφος είναι εμπορικός. Θέλει να αποκομίσει κέρδος, να απευθυνθεί σε μεγάλο πλήθος κοινού και να διασκεδάσει. Ο ελληνικός κινηματογράφος, όπως και ο ευρωπαϊκός, στα καλύτερά του, μπορεί σίγουρα να είναι διασκεδαστικός, αλλά όμως και καλλιτεχνικός. Στα χειρότερά του όμως, και δυστυχώς αυτό απευθύνεται στην πλειονότητα του ελληνικού κινηματογράφου, είναι επιτηδευμένος, εγωκεντρικός και χαμένος στα χέρια ανθρώπων, που αυτοαποκαλούνται σκηνοθέτες αλλά δεν ξέρουν καν τι εστί κάμερα.
Είχα την ευχαρίστηση να δω πρόσφατα την ταινία «Ένας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Έτσι πρέπει να είναι το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου: ποιοτικό δράμα, που όμως απευθύνεται στο κοινό. Νομίζω το κοινό αναγνωρίζει την καλή ποιότητα, ακόμα κι όταν οι δημιουργοί δεν το κάνουν.
Πώς είναι να σταδιοδρομείς σήμερα ως σεναριογράφος στον αμερικανικό κινηματογράφο;
Είναι μια διαρκής αρένα. Το 90% δεν είναι παρθενογένεσης υλικό. Τα στούντιο πληρώνουν καλά για να προσαρμόζεις βιβλία, παραστάσεις ή ιστορίες, για να ξαναγράφεις ήδη υπάρχοντα σενάρια και να δουλεύεις πάνω σε ιδέες του στούντιο. Η πρόκληση είναι να δημιουργείς ενθουσιασμό για πρότζεκτ, τα οποία δεν είναι δικά σου, αλλά να είσαι ικανός να τα «κατακτήσεις» και συνεχώς να παραδίδεις ένα προϊόν υψηλού επιπέδου.
Απαραίτητα συστατικά για να γίνει κάποιος σεναριογράφος;
Για τις Η.Π.Α., να ξέρεις αγγλικά. Γραπτά και προφορικά. Εννοώ όμως να ξέρεις πολύ πολύ καλά. Όταν γράφεις, να είσαι σίγουρος πως ο αναγνώστης δε θα… «ακούσει» κάποια προφορά. Να είσαι γρήγορος. Γράφε σε εικόνες, Πολύ συγγραφείς νομίζουν ότι τα σενάρια είναι διάλογος. Δεν είναι: Είναι δομή και φαντασία. Να είσαι συνεργάσιμος. Ευχάριστος, όταν δουλεύεις με άλλους.
Είστε σημαντικό χαρτί και στην Disney. Πώς είναι να δουλεύεις εκεί;
Παράδεισος. Έχουν άπειρα λεφτά για να φτιάχνουν ταινίες, γνωρίζουν πώς να τις προμοτάρουν και όταν παραδίδεις καλή δουλειά, γίνεσαι μέλος της οικογένειας. Πρωτοπροσλήφθηκα το 2000 και δούλευα στο τμήμα DisneyToons έως το 2008 μέχρι να επιστρέψω για την επαναφορά της live action ταινίας “Beauty and the Beast”.
Όπως αναφέρθηκε, πιο πρόσφατη προσθήκη στην σταδιοδρομία σας είναι η live-action ταινία «Πεντάμορφη και το Τέρας» από την Disney. Πώς είναι η συνεργασία σας με την Emma Watson;
Η ταινία είναι καταπληκτική και αυτό οφείλεται αρχικά χάρη στον καταπληκτικό σκηνοθέτη μας, Bill Condon. Η Watson είναι φοβερή: Είναι απίστευτα ταλαντούχα και έξυπνη με φυσικά ένστικτα. Και φυσικά, πολύ όμορφη! Επιπλέον, πιστεύω πως ο Dan Stevens ως τέρας είναι υπέροχος. Και ο Luke Evans με τον Josh Gad ως Γκαστόν και Λιφού κλέβουν την σκηνή!
Τι σχεδιάζετε στο κοντινό μέλλον;
Έχω αρκετά κινηματογραφικά και τηλεοπτικά πρότζεκτ, πάνω στα οποία δουλεύω. Αδύνατον να πω ποιο θα είναι το επόμενο!
Ένα μήνυμα σε όλα τα νέα παιδιά που κυνηγάνε τα όνειρά τους; Μπορεί κανείς να τα καταφέρει στην Αμερική;
Ναι, ναι μπορείς. Αλλά πρέπει να έχεις πειθαρχία. Θα δουλέψεις σκληρά. Πρέπει να θυσιάσεις πολλά πράγματα που ξέρεις στην Ελλάδα. Χρειάζεται να ξέρεις αγγλικά με κλειστά μάτια! Και πρέπει να αγαπάς τις ταινίες. Όχι μόνο τις ταινίες από το 2000 και μετά. Όλες τις παλιές ταινίες. Μάθε την ιστορία του κινηματογράφου και τους καλλιτέχνες που ενεπλάκησαν σε αυτό. Παρακολούθησε ό,τι μπορείς και από όσες χώρες μπορείς. Μόνο όταν πραγματικά μελετήσεις αυτά, μπορείς να ξεκινήσεις να προσθέτεις τη δικιά σου φωνή και τις δικές σου ιστορίες.
