Τεράστιο προσφυγικό ρεύμα στην Ελλάδα! Τόσο μεγάλο που καταδέχτηκε ολόκληρη Λάρα Κροφτ παρακαλώ παρακαλώ να πατήσει το πόδι της στην Ελλαδίτσα μας. Ίσως και να ήταν μια ευκαιρία για το κατακεραυνωμένο τοπικό lifestyle να αποδείξει μέσα από το εξώφυλλο του DownTown (ξεκάθαρα εμπνευσμένο από το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» της Ντενίση) το μεγαλείο της ψυχής του.
Σε πιο σοβαρό mood καταθέτω: Είδα ανθρώπους να δίνουν όλη τους την καρδιά (βλέπε νόμπελ ειρήνης). Είδα γονείς να κλαίνε για τα ανήλικα παιδιά. Για τους θανάτους και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Είδα οργανισμούς βοήθειας με τεράστια συμμετοχή. Είδα τη χώρα μου να παραμερίζει τα προβλήματα της για τα προβλήματα των προσφύγων. Όσο περνούν οι μέρες όμως, το πράγμα αλλάζει. Οι πρόσφυγες δεν φεύγουν. Δεν μπορούν να φύγουν. Φεύγει όμως η φιλοξενία των πολιτών. Κυρίως από φόβο!
Το έθνος χωρίζεται στα δύο κι ένα δάκρυ κυλάει από τον άκρως κοινωνικοποιημένο Δημήτρη Αλεξάνδρου.
Ανοιχτά τα σύνορα της χώρας ή όχι; Είναι επικίνδυνοι οι πρόσφυγες; Χρειάζονται όντως τη βοήθεια μας; Είναι κάποια θέματα τα οποία συζητιούνται σε παρέες έντονα. Τόσο έντονα που πολλές φορές χάνεται το μέτρο, ο σεβασμός και η παιδεία. Οι άνθρωποι, κατά έναν ανεξήγητο λόγο, όταν επρόκειτο να συζητήσουν για πράγματα που τους αφορούν, έμμεσα μετατρέπονται σε αυθεντίες. Σε αυθεντίες απαράβατες. Οποιαδήποτε κριτική σηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Αντιδράσεις που είναι ικανές να καταστρέψουν φιλίες και κυρίως σχέσεις. Ο σύντροφος έχει πάντα μεγαλύτερες προσδοκίες συγκριτικά με τον φίλο. Ο λόγος;
[scis id=”59″]
Βρίσκεται στις υποχωρήσεις που κάνουμε καθημερινά. Εκούσια. Σε εκείνα τα λόγια που έχουμε καταπιεί βαθιά μέσα μας, ώστε να μη χαλάσουμε την σταθερότητα μας. Μυστήρια πλάσματα είμαστε που βασανιζόμαστε στην ιδέα της μοναξιάς (την καλησπέρα μου στον ΛεΠα). Και συμβιβαζόμαστε. Κλείνουμε τα μάτια, κλείνουμε τα αυτιά κι ανοίγουμε τα πόδια. Ξερνάω συμβιβασμό.
Είναι η στιγμή που αντικρίζεις την κακία, το μίσος, την απανθρωπιά που με τόση υπερηφάνεια μοιράζεται απλόχερα στον χώρο. Και στεναχωριέσαι… όχι τόσο για τους πρόσφυγες. Μεταξύ μας, δεν δίνεις δεκάρα πλέον για εκείνους. Σε νοιάζει που δεν σεβάστηκε την άποψή σου. ΠΟΥ ΕΤΟΛΜΗΣΕ Η ΠΙΝΕΖΑ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕΙ ΗΜΙΜΑΘΗ. Σε νοιάζει που σε απαξίωσε με τον ίδιο τρόπο που απαξιώνει και τους πρόσφυγες. Σαν κατωτέρας φύσης ον.
Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν έχουν το χάρισμα να προξενούν συναισθήματα και μόνο που στέκονται. Που κοιτάνε. Που χαμογελάνε. Τι γίνεται όμως όταν ανοίξουν το στόμα τους και αρχίσουν να μιλάνε; Όταν η συζήτηση ξεφεύγει από τα πλαίσια του ζουζουνίσματος;
Απογοήτευση γίνεται. Πνίγεσαι από απογοήτευση. Αργά και βασανιστικά.
