Υπάρχουν τρία πράγματα που δεν μετριούνται σ’ αυτήν τη ζωή: τα όρια του σύμπαντος, το πόσο καραγκιόζης είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και το πόσες φορές έχουμε δει ταινίες του Χόλιγουντ με τον υπότιτλο “based on a true story“.
Αυτή η φράση χρησιμοποιείται με τόση συχνότητα, που πλέον έχει καταντήσει να είναι μια νέα κατηγορία, σαν ένα brand που εγγυάται να προσελκύσει περισσότερο κόσμο. Κάποτε, ήταν πολύ μεγάλο ζήτημα. Πλέον μάλλον κουράζει, αν κρίνουμε από τα ειρωνικά χάχανα που ακούγονται στην αίθουσα, κάθε φορά την βλέπουμε στην οθόνη…
Εξαιρώντας τις ιστορικές βιογραφίες και τα πορτραίτα μεγάλων προσωπικοτήτων, κάνουμε μια αναδρομή σε 8 απίστευτες, αλλά αληθινές ιστορίες που απέδειξαν ότι ακόμα κι αν η ζωή αντιγράφει το σινεμά, η πραγματικότητα το ξεπερνάει σε κάθε φαντασία!
Ασταμάτητο (Unstoppable, 2010)
Η ταινία: Στο τελευταίο, καταιγιστικό φιλμ του Τόνι Σκοτ, ένα ανεξέλεγκτο τρένο γεμάτο τοξικά χημικά, θέτει δύο μηχανοδηγούς (έναν βετεράνο κι έναν πρωτάρη) αντιμέτωπους με τον χρόνο, σε μια μανιασμένη προσπάθεια να το δαμάσουν πριν εκτροχιαστεί.
Η πραγματικότητα: To 2001 στο Οχάιο, η αμαξοστοιχία CSX 8888 προκάλεσε το περιστατικό που έμεινε στην Ιστορία ως «Τρελά Οκτάρια», τρέχοντας ακυβέρνητη για 2 ώρες με 82 χιλιόμετρα την ώρα. Το τέλος ήταν επίσης αίσιο, αν κι όχι τόσο τίγκα στη δράση, ενώ επίσης αντίθετα με το φιλμ, η ιδιοκτήτρια εταιρεία αντέδρασε υπεύθυνα. Από τότε, πολλά μουσεία ζήτησαν το τρένο σαν έκθεμα, αλλά έλαβαν αρνητική απάντηση.
21 (2008)
Η ταινία: Μαθητής-υπόδειγμα του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης, εκπαιδεύεται μαζί με συμφοιτητές του στα μυστικά της τράπουλας, από έναν πανούργο μαθηματικό, προκειμένου να τα κονομήσουν χοντρά από ένα καζίνο στο Λας Βέγκας.
Η πραγματικότητα: Το 1992, ομάδα φοιτητών του ΤΙΜ, τελειοποίησε μια μέθοδο μέτρησης των χαρτιών με απλά μαθηματικά και κατάφερε να τσεπώσει γύρω στο 1 εκατομμύριο δολάρια καθαρά, μέσα σε κάτι μήνες. Μπορεί η ταινία να είναι μια βαρετή εκδοχή της Συμμορίας των 11 στην εφηβική version, αλλά τα κωλόπαιδα όντως έζησαν μια πανάκριβη ζωάρα, μέχρι που άρχισαν να τρώγονται, οπότε το διέλυσαν σιγά-σιγά. Κάποιοι έκαναν δικές τους ομάδες και συνέχισαν για χρόνια. Το πότε κι αν σταμάτησαν, άγνωστο…
Σε Αγαπώ Φίλιπ Μόρις (I LoveYou Phillip Morris, 2011)
Η ταινία: Οικογενειάρχης επαναστατεί, αποκαλύπτει ότι είναι γκέι και τα βροντάει όλα για να ζήσει μια ξέφρενη και πολυτελή ζωή. Το πετυχαίνει με διάφορες απατεωνιές, μέχρι να τον πιάσουν και να γνωρίσει στη φυλακή τον Φίλιπ Μόρις. Τον ερωτεύεται παράφορα, σε σημείο που πλέον κάνει χόμπι του τις αποδράσεις, προκειμένου να τον βλέπει.
Η πραγματικότητα: Ο 59χρονος Στίβεν Τζέι Ράσελ είναι ένας πλέον φυλακισμένος, αλλά θρυλικός escape artist. Μεταξύ άλλων, δούλεψε σε μια από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες των ΗΠΑ (με βιογραφικό – μαϊμού εννοείται και μάλιστα σαν οικονομικός σύμβουλος!), έχει πλαστογραφήσει ότι είναι δικαστής, πράκτορας του FBI ή και νεκρός! Όλα αυτά, προκειμένου να βρεθεί κοντά στον Φίλιπ Μόρις. Θα αποφυλακιστεί το 2140.
Argo (2012)
Η ταινία: Το 1979, η αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη δέχεται επίθεση από Ιρανούς επαναστάτες, που παίρνουν τους εργαζόμενους σαν ομήρους. Έξι υπάλληλοι, προκειμένου να διαφύγουν, υποδύονται τα μέλη ενός καναδικού συνεργείου που ψάχνει τοποθεσίες στο Ιράν, προκειμένου να γυρίσει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας!
Η πραγματικότητα: Ο Μπεν Άφλεκ πέτυχε την κομπίνα να πείσει ότι είναι σκηνοθέτης, βασισμένος στην αληθινή κομπίνα που συνέβη μεν, πολύ αλλαγμένη στο σινεμά δε. Το φιλμ «γυαλίζει» πάρα πολύ τον ρόλο της CIA στην υπόθεση, ενώ παρουσιάζει την στάση των πρεσβειών της Βρετανίας και της Νέας Ζηλανδίας, ως υπερβολικά εχθρικές σε σχέση με τα γεγονότα. Διότι πώς θα έπαιρνε ο Άφλεκ το Όσκαρ; Γιατί Αμέρικα, γι’ αυτό…
Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ (The Exorcism of Emily Rose, 2005)
Η ταινία: Άθεη μεγαλοδικηγόρος αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός ιερέα που κατηγορείται για φόνο εξ αμέλειας, ύστερα από τον θάνατο μιας (πεπεισμένης ως δαιμονισμένης) φοιτήτριας, στην οποία εκείνος τέλεσε εξορκισμό.
Η πραγματικότητα: Η 23χρονη Ανελίζε Μίχελ απεβίωσε στη Βαυαρία την 1η Ιουλίου του 1976, μετά από εξουθενωτική σειρά εξορκισμών. Επίσημα, έφυγε από αφυδάτωση και υποσιτισμό, που κρίθηκε ανθρωποκτονία από αμέλεια και καταδίκασε δύο παπάδες, αλλά και τους θρησκόληπτους γονείς της, σε φυλάκιση έξι μηνών με αναστολή. Η περίπτωση της παραμένει αίνιγμα μέχρι σήμερα, με τους επιστήμονες να τείνουν προς τη σχιζοφρένεια, σαν πιθανότερη αιτία της κατάστασης της. Ο τάφος της παραμένει μέρος προσκυνήματος, από πολλούς που πιστεύουν στη μεταφυσική μάχη της.
127 Ώρες (127 Hours, 2011)
Η ταινία: Ορειβάτης παγιδεύεται σ’ ένα φαράγγι στα οροπέδια της Γιούτα, με το δεξί του χέρι ακινητοποιημένο σ’ ένα βράχο. Ύστερα από πέντε ασφυκτικές μέρες, βρίσκει το θάρρος να κόψει το χέρι του με έναν μικρό σουγιά, προκειμένου να απελευθερωθεί.
Η πραγματικότητα: Ο Αμερικάνος Άρον Ράλστον ήταν ο άτυχος (ή τυχερός, αφού επέζησε) ορειβάτης κι έζησε αυτήν την περιπέτεια το 2003. Συμμετείχε στο σενάριο της ταινίας, ενώ εμφανίστηκε και στο φινάλε, επιβεβαιώνοντας την αυθεντικότητα των γεγονότων.
Boys Don’t Cry (1999)
https://www.youtube.com/watch?v=jkqsW5b51OE
Η ταινία: Η Χίλαρι Σουάνκ σάρωσε τα πάντα και τσίμπησε το πρώτο της Όσκαρ, υποδυόμενη έναν τρανς άντρα που από νεαρή ηλικία άλλαξε το λουκ του κρυφά, έζησε κι ερωτεύτηκε σαν αγόρι, μέχρι να αποκαλυφθεί και να τιμωρηθεί βάναυσα…
Η πραγματικότητα: Η Τίνα Μπράντον γεννήθηκε το 1972 και διέφερε πολύ από τα κορίτσια του περίγυρου της, τόσο ιδεολογικά όσο και σωματικά. Από έφηβη συστηνόταν ως Μπράντον Τίνα και ντυνόταν ή μιλούσε σαν αγόρι. Βιάστηκε και δολοφονήθηκε σε μια κωμόπολη της Νεμπράσκα, σε ηλικία 21 χρονών. Έγινε ίνδαλμα και προκάλεσε επανεξέταση των νόμων για τα εγκλήματα μίσους στις ΗΠΑ, αλλά και τις κοινωνικές διακρίσεις γενικότερα.
Χάτσικο: Η Ιστορία Ενός Σκύλου (Hachi: A Dog’s Tale, 2009)
Η ταινία: Σινε-δακρυγόνο των dog lovers, όπου καθηγητής μαζεύει από τον δρόμο κουτάβι ράτσας Ακίτα κι οι δυο τους γίνονται αχώριστοι. Κάθε μέρα, το τετράποδο περιμένει το αφεντικό στον σιδηροδρομικό σταθμό να γυρίσει από τη δουλειά, αλλά μια μέρα, εκείνος δεν θα έρθει… Κι ο μούργος θα περιμένει… και θα περιμένει… και θα… *σνιφ*
Η πραγματικότητα: Ο «πιστός Χάτσικο» γεννήθηκε 10 Νοεμβρίου του 1923, στην Οντάτε της Ιαπωνίας κι υιοθετήθηκε από καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Το 1925, ο δασκαλάκος έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία κατά τη διάρκεια διάλεξης και δεν επέστρεψε ποτέ. Ο Χάτσι τον περίμενε για περίπου 10 χρόνια μέχρι το θάνατο του, στο ίδιο σημείο του σταθμού. Έγινε διάσημος στις εφημερίδες της εποχής και μέχρι σήμερα θεωρείται εθνικό σύμβολο αφοσίωσης για το Ιαπωνικό έθνος. Ο σταθμός στον οποίο περίμενε, έχει ένα μπρούτζινο άγαλμα του, που προσελκύει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο.
