ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Αξίζει να εμπιστεύεσαι 20χρονους ανθρώπους, σε μία εποχή όπου η …πουστιά πάει σύννεφο;

Ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος εκεί έξω, που δεν έχει πληγωθεί και δεν έχει νιώσει προδομένος κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής του. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Από τους «δήθεν φίλους» στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, μέχρι τον απατεώνα συνεργάτη/συνέταιρο στη δουλειά, στα 40 και στα 50… Κι όμως, είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου, […]

Neopolis Team

24 Μαρτίου, 2017

Ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος εκεί έξω, που δεν έχει πληγωθεί και δεν έχει νιώσει προδομένος κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής του. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Από τους «δήθεν φίλους» στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, μέχρι τον απατεώνα συνεργάτη/συνέταιρο στη δουλειά, στα 40 και στα 50…

Κι όμως, είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου, που για κάθε μαλάκα που εμφανίζεται στη ζωή του, αναζωπυρώνεται η ελπίδα πως ο/η επόμενος/η θα είναι εντελώς διαφορετικός/ή. Άξιος/α εμπιστοσύνης κι έτοιμος/η να ανταποδώσει αυτά που του/της προσφέρονται.

Τι γίνεται όμως, με τον μικρόκοσμο των 20χρονων; Τι συμβαίνει στον δικό μας κοινωνικό κύκλο, όπου οι «προδοσίες» μοιάζουν επιφανειακές κι επικεντρώνονται σε φιλικές ή ερωτικές αντιδικίες; Είναι πράγματι τόσο επιφανειακές όσο μας λένε οι …μεγαλύτεροι;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, όχι, σε καμία περίπτωση! Όταν είσαι 20χρονος και πρωτομπαίνεις στον «κόσμο των ενηλίκων», είσαι ιδιαίτερα εύπλαστος. Μπορεί οι επιστήμονες να λένε οτι διαμορφώνουμε χαρακτήρα μέχρι την ηλικία των 6, οι λεπτομέρειες όμως που κάνουν και τη διαφορά, έρχονται πολύ αργότερα και στην πραγματικότητα δε σταματούν ποτέ να μας επηρεάζουν…

Συνεπώς, μία «επιφανειακή προδοσία/απογοήτευση» στα 20, μπορεί να αφήσει κατάλοιπα τα οποία θα κυνηγούν τον …πληγωμένο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ενδέχεται να τον κάνουν δύσπιστο απέναντι σε φίλους και συνεργάτες, ανίκανο να ερωτευτεί και να δοθεί ολοκληρωτικά στο άλλο του μισό, να τον κλείσουν στον εαυτό του και να τον στιγματίσουν με τον χειρότερο τρόπο.

Το πραγματικά επικίνδυνο κομμάτι όμως, είναι η εποχή στην οποία ζούμε. Μια εποχή όπου η ηθική παίζει ελάχιστο ρόλο στις αποφάσεις και τις πράξεις των νέων ανθρώπων. Μια εποχή όπου για χάρη μερικών check ins ή περισσότερων likes στο Instagram, είμαστε ικανοί να ξεχάσουμε τα πάντα, να πληγώσουμε τον οποιονδήποτε και να γυρίσουμε την πλάτη μας σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Είναι όμως, όλοι οι 20χρονοι έτσι; Προφανώς κι όχι! Ακόμη κι αν είναι όμως, αυτό σημαίνει πως θα παραμείνουν τέτοιοι κι αύριο μεθαύριο; Επίσης, όχι! Δε θα γράψω λόγια του αέρα, δε θα σου πω να μην πονέσεις, να μη στεναχωρηθείς και να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Αν θέλεις τέτοιου είδους σοφές ατάκες, μπαίνεις στο «Ο τοίχος έχει τη δική του υστερία» και «βαράς» μέχρι το ξημέρωμα… Θα σου πω όμως, να μη χάνεις την πίστη και την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Το γεγονός πως κάποιος/α αποδείχτηκε σκάρτος/η, δε βάζει όλους τους ανθρώπους στο ίδιο κάδρο, να το θυμάσαι…

Κι αν αναρρωτιέσαι πότε περνάει ο πόνος και η απογοήτευση, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: όταν σταματάς να προσπαθείς μέσα σου να τον/τη δικαιολογήσεις και να τον/τη συγχωρήσεις. Γιατί πολύ απλά, για να σε πλήγωσε δεν αξίζει την συγχώρεσή σου. Αξίζει 100% όμως, να συγχωρήσεις τον εαυτό σου για τη λάθος επιλογή και να τον εμπιστευτείς για την επόμενη…

 

OUR20s

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET