«Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν.»
Oscar Wild
Ναι, ισχύει ότι το παρελθόν μας έχει τους λόγους του να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Θέλουμε, δεν θέλουμε, διαθέτει ημερομηνία λήξης, η οποία (πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται) το διαχωρίζει αμετάκλητα από το παρόν μας. Και τόσο εύκολα περνάει, που αρκεί να κλείσεις για μισό δευτερόλεπτο τα μάτια σου ώστε να συνειδητοποιήσεις πως αυτό που κάποτε «ήταν», τώρα πια δεν είναι. Ακούγεται λίγο too much, έτσι;
Είπαμε ότι το παρελθόν περνάει κι όμως εμείς εκεί, κάθετοι, το πασπατεύουμε και όλο το ζαλίζουμε. Τι μανία είναι αυτή πια να αναλύουμε καταστάσεις που πέρασαν, να ψάχνουμε πιθανότητες και προοπτικές που θα ήταν πιο αποτελεσματικές και να καταριόμαστε τον εαυτό μας που τη δεδομένη στιγμή δεν μας προέκυψαν;
Κάθε μας δράση είναι αποτέλεσμα άλλωστε χιλιάδων συνιστωσών, οι οποίες με το μυαλό που είχαμε εκείνο το δευτερόλεπτο, όσες φορές και να γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω, το πιθανότερο είναι ότι θα έμεναν ολοκληρωτικά αναλλοίωτες. Κατανοητό να αλλάξει η κοσμοθεωρία σου αφού έφαγες τα μούτρα σου, αλλά πάω στοίχημα πως μέχρι να γίνει η στραβή δεν θα είχες ιδέα.
Έτσι το παρελθόν είναι για να μας δασκαλεύει και μόνο. Άσε τις στεναχώριες και τις τύψεις. Είναι πια αργά. Ό,τι ζήσαμε πέρασε και ο μόνος τρόπος για να διορθώσουμε τα λάθη μας βρίσκεται εδώ, στο τώρα! Σε κανέναν δεν έφερε λύτρωση το κλάμα. Η λύση θα έρθει με το να μάθουμε να κινούμε οι ίδιοι τα νήματα της ζωής μας.
Εκμεταλλεύσου λοιπόν, το «τώρα» σου στο έπακρο, χωρίς μιζέριες και ανασφάλειες. Λίγο θάρρος χρειάζεται μόνο. Και σε καμία περίπτωση μην αφήσεις το παρελθόν σου να σε κυριεύσει. Κι αν μας πουν ότι αλλάξαμε… Ε, ναι! Και; Δεν γίναμε κάτι που δεν ήμασταν. Απλά αποδεσμευτήκαμε από τους φόβους μας. Πού είναι το κακό σε αυτό; Ό,τι μας κρατούσε πίσω, μας άφησε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους να ζήσουμε αυτά που χάσαμε. Ποιος μπορεί να μας στερήσει αυτήν την ευτυχία;
