ΙΝΣΠΙΡΕΪΣΙΟΝ

Απέτυχες; Πώς να διαχειριστείς αυτήν την κατάσταση και να συνεχίσεις παρακάτω!

Πίσω από τα γεγονότα που μας απογοητεύουν, βρίσκονται οι επιθυμίες μας, οι προσδοκίες που είχαμε για μια περίσταση, η στήριξη του περιβάλλοντος και οι συνήθειές μας, που καθορίζουν το πώς θα αντιδράσουμε σε μια απογοήτευση. Βέβαια, την στιγμή που συμβαίνει μια ατυχία-αποτυχία, συνήθως βιώνει κανείς ματαίωση, θλίψη, θυμό. Εντούτοις, η αποτυχία είναι μια κατάσταση πολύ […]

Default avatar

Guest Author

28 Ιουνίου, 2016

Πίσω από τα γεγονότα που μας απογοητεύουν, βρίσκονται οι επιθυμίες μας, οι προσδοκίες που είχαμε για μια περίσταση, η στήριξη του περιβάλλοντος και οι συνήθειές μας, που καθορίζουν το πώς θα αντιδράσουμε σε μια απογοήτευση. Βέβαια, την στιγμή που συμβαίνει μια ατυχία-αποτυχία, συνήθως βιώνει κανείς ματαίωση, θλίψη, θυμό. Εντούτοις, η αποτυχία είναι μια κατάσταση πολύ ευνοϊκή, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται. Είναι αυτή που ανακινεί μια δεδομένη κατάσταση και μας φέρνει αντιμέτωπους με ζητήματα, όπως η ευθύνη και η επιθυμία μας.

Ας μην εμμένουμε στην αποτυχία

Βλέπουμε ανθρώπους μετά από μια αποτυχία, να εγκλωβίζονται στην αρνητική κριτική για τον εαυτό τους. Τα λόγια για το είναι μας και η δύναμή τους, μπορούν και να μας εξυψώνουν, να μας βοηθούν είτε να μας ακρωτηριάζουν. Σημαντικό είναι κανείς να σκεφτεί μετά την αποτυχία, τι πραγματικά φοβάται σε σχέση με αυτή. Στην αρχή είναι καλό να εκφράζεται κανείς, να μιλά για αυτά που νιώθει, να ζητά συμβουλές και να ζει την αποτυχία, όχι ως κάτι που πρέπει να απωθήσει για να νιώσει καλύτερα. Η αποτυχία μπορεί να αλλάξει κάποιον προς το καλό.

Πολλές φορές, η προκατάληψη της αποτυχίας καταλήγει σε μια επιβεβαίωση των φόβων. Αυτή η προκατάληψη είναι πολύ φανερή μεταξύ των φοιτητών και στο χιούμορ που κάνουν για το πόσο καλοί είναι ως φοιτητές και τι θα καταφέρουν στην εξεταστική ή μάλλον τι δεν θα καταφέρουν. Αυτό όμως, δεν είναι χιούμορ αλλά καταλήγει σε σαρκασμό, αυτό-υποτίμηση και σε μια προφητεία αποτυχίας, τουλάχιστον τραγική. Όλοι κάνουν λάθη και η τελειότητα δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον δεν είναι μονόδρομος.

Στόχος για τον στόχο ή στόχος-επιθυμία;

Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς για το πώς ορίζει ο ίδιος την επιτυχία κάθε φορά.

Συχνά, η αποτυχία είναι αποτέλεσμα της έλλειψης θέλησης για τη διεκπεραίωση ενός έργου που δεν αφορά το ίδιο το άτομο, που δεν το ενδιαφέρει. Και εδώ έγκειται και η διαχείριση της αποτυχίας σε σχέση με τον στόχο και το άτομο που επιθυμούσε να τον πετύχει. Οι γονεϊκές επιταγές και τα πρότυπα υποβάλλουν τους στόχους και πολλές φορές το άτομο τους δίνει τόση αξία, ώστε επωμίζεται όχι μόνο τους στόχους αλλά και την απογοήτευση και άλλων ατόμων, εκτός από τη δική του για την αποτυχία του.

Ο καθένας είναι όμως ελεύθερος να επιλέξει μεταξύ πραγμάτων που τον ενδιαφέρουν και να βρει αυτό που επιθυμεί και τον βοηθά να απελευθερώνει όλη τη δημιουργική του ενέργεια. Κάτι τέτοιο δεν είναι αδύνατο, αρκεί να αναζητήσει κανείς τα κύρια ενδιαφέροντά του ή χαρακτηριστικά του που ταιριάζουν με το έργο που θέλει να επιτελέσει.

Υπεργενίκευση και αποτυχία

Οι γενικεύσεις και οι σφαιρικές αποδόσεις για την αξιολόγηση της αποτυχίας, προκαλούν όλο και μεγαλύτερη ντροπή και ενοχή. Κυρίως επειδή πλήττουν την εικόνα του εαυτού στο σύνολό της. Σε μια σφαιρική αξιολόγηση, κάποιος μπορεί να σκεφτεί για την αποτυχία του: «Είμαι άχρηστος / Δεν θα τα καταφέρω ποτέ». Έτσι όμως, αγνοεί κανείς τις συνθήκες και τις πράξεις του που τον οδήγησαν στην περίσταση αποτυχίας και τον κάνουν παθητικό σε σχέση με την αποτυχία, αφού επί της ουσίας δεν μπορεί να κρίνει αντικειμενικά για να διορθώσει την κατάσταση και εμμένει σε μια αρνητική αξιολόγηση και ανικανότητα. Αυτή η παθητικότητα, οδηγεί στην απώλεια πολύτιμου χρόνου και σε μια συνεχή τιμωρητική τάση αναζήτησης της αποτυχίας που πολλές φορές είναι πέρα από τη συνειδητή επίγνωση.

Αντιθέτως, μπορεί κανείς να αξιολογήσει τις πράξεις του που τον οδήγησαν στην αποτυχία. Κάτι τέτοιο είναι και πιο ειλικρινές και δίκαιο για το ίδιο το άτομο. Αναλαμβάνει έτσι κανείς την ευθύνη του για την αποτυχία, με μια προσπάθεια αυτεπίγνωσης. Προσπαθεί να καταλάβει τι έκανε ο ίδιος και απέτυχε και έτσι μπορεί, αν θέλει, να το αποφύγει μελλοντικά, προσπαθώντας περισσότερο ή αλλάζοντας νοοτροπία. Κάτι τέτοιο βέβαια, απαιτεί θάρρος, εμπιστοσύνη προς τον εαυτό και την υποκειμενικότητά του.

beee46d0b99a2ecba483f18cdbc90bd2

Η άνοδος του ατομικισμού, η καπιταλιστική κοινωνία των «αρίστων» και η τελειότητα ως πρώτιστη επιδίωξη, τείνουν να εξορίζουν την αποτυχία ως κάτι πέρα από την ανθρώπινη φύση. Αλλά μπορούμε να αρνηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, θνητοί, με αδυναμίες;

Τα υπερβολικά υψηλά κριτήρια τελειότητας δεν βοηθούν συνήθως για να πετύχει κανείς. Ή ακόμα κι αν έχει πετύχει, αποτυγχάνει σημαντικά σε άλλους τομείς. Επίσης, κάποιος που επιδιώκει την τελειότητα συνεχώς, δεν αναγνωρίζει την έλλειψη, το γεγονός ότι δεν μπορεί να επιτυγχάνει πάντα. Ή μάλλον αναγνωρίζει αυτήν την έλλειψη και τρέμει στο φόβο της, σαν να θέλει να την παραγνωρίσει ως κάτι ανοίκειο που πρέπει να εξοριστεί. Η παντοδυναμία είναι αδύνατη, όμως κι αυτό το αποδεικνύει το ότι οι άνθρωποι καταρρέουν στην υπερβολική πίεση την οποία επιβάλλουν στον εαυτό τους. Ο απόλυτος έλεγχος κι η απόλυτη δύναμη είναι αδύνατες ως έννοιες και καταστάσεις για το είναι μας. Ευτυχώς βέβαια, καθότι αν ήμασταν απόλυτα δυνατοί, θα ήμασταν και απόλυτα μόνοι.

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET