Αυτό το καλοκαίρι (μαζί με τον φίλο Βαγγέλη) επισκέφθηκα μια πόλη που είχα βάλει στο μάτι εδώ και πολλά χρόνια: Το Τόκιο.
Έμεινα 20 μέρες, κατά την διάρκεια των οποίων γύρισα τις περισσότερες περιοχές, έμεινα σε 5 διαφορετικά σημεία και είδα (έστω και επιφανειακά) τα περισσότερα πρόσωπα της πόλης.
Κι επειδή το να γράψεις για το Τόκιο γεμίζει άνετα βιβλίο, θα προσπαθήσω να δώσω μια ιδέα του τι έζησα, μέσα από μια σειρά 20 συμπερασμάτων για την πόλη, τους κατοίκους και τη ζωή εκεί γενικότερα.
1. Οι Ιάπωνες είναι τέλειοι στην επιφάνεια – αλλά, κατά βάθος, είναι σαν κι εμάς
Την πρώτη φορά που θα βρεθείς ανάμεσα σε Ιάπωνες (πιθανότατα κατά τη διάρκεια της πρώτης σου διαδρομής με τρένο από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης), θα κοιτάζεις γύρω σου σαν χαζός – τόσο την θέα της πόλης με την τόσο διαφορετική δόμηση και αρχιτεκτονική, αλλά περισσότερο τον κόσμο που θα κάθεται γύρω σου: Όλοι τους ήσυχοι, περιποιημένοι, τέλειοι.
Και αυτή η τελειότητα θα σε κατακλύζει για τις επόμενες 3-4 μέρες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντα ντυμένοι στην εντέλεια (και στυλάτοι), είναι (σιχαμένα) ευγενικοί, δεν πέφτουν πάνω σου στον δρόμο (ακόμη κι αν σε μια διασταύρωση περνάνε 1000 άτομα ταυτόχρονα), δεν κορνάρουν τους άλλους οδηγούς και δεν λερώνουν τίποτα.
Και θα αναρωτιέσαι τι στο διάολο έχουν διαφορετικό από εσένα!
Μετά το σοκ των πρώτων ημερών, όμως, κι αν έχεις τον χρόνο και την προσοχή για να παρατηρήσεις την ζωή των Τοκιανών σε μεγαλύτερο βάθος, θα αρχίσεις να παρατηρείς πολλά στοιχεία που π.χ. γνωρίζεις από τους Έλληνες (τόσο καλά, όσο και… κακά) να βγαίνουν στην επιφάνεια σε απρόβλεπτες στιγμές.
Θέλω να πω: Θα δεις τους δρόμους να γεμίζουν σκουπίδια αργά το βράδυ – που απλώς τα καθαρίζουν πριν ξημερώσει. Θα τους δεις να είναι οι χειρότεροι πέφτουλες ever στα κλαμπάκια τους. Θα δεις πω πίσω από την “τέλεια επιφάνεια” να κρύβεται αρκετή μοναξιά και στρες. Η θα δεις τη χαμογελαστή σερβιτόρα μόλις νομίζει πως δεν τη βλέπει κανείς, να παίρνει την ξινή έκφραση που έχεις δει σε αντίστοιχες ξινές σερβιτόρες στην Ελλάδα.
Δεν λέω, συνεχίζουν να φέρονται εκατομμύρια φορές καλύτερα από τον μέσο Έλληνα. Απλά, αν κόβει το μάτι σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι η επιφανειακή τους τελειότητα δεν είναι και 100% ειλικρινής.
2. Οι Ιάπωνες σουρώνουν (πολύ) εύκολα
Αυτό το συμπέρασμα σχετίζεται πολύ με το προηγούμενο, αφού η πρώτα στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι τέλειοι, θα είναι όταν τους δεις σουρωμένους. Μπορείς, φυσικά, να μου πεις: «Μα, όποιον άνθρωπο και να δεις σουρωμένο δεν θα είναι λιγότερο τέλειος;»
Πράγματι.
Αλλά, τους Ιάπωνες θα τους δεις σουρωμένους από τις 9 το βράδυ, να τρώνε τούμπες στη μέση του δρόμου.
9 η ώρα το βράδυ (σχεδόν απόγευμα ακόμη για Ελλάδα) θα δεις πενηντάρηδες άντρες με κοστούμι να λιποθυμάνε στη μέση του δρόμου – και (συνήθως) οι μικρότεροι κοστουμάτοι της παρέας τους να προσπαθούν να τους σηκώσουν όρθιους μπας και τους χώσουν σε κάνα ταξί.
Αυτό συμβαίνει για συγκεκριμένους λόγους: Πρώτα απ’ όλα, έχει να κάνει με τη workaholic ζωή των Ιαπώνων, που, δουλεύοντας όλη μέρα από το πρωί μέχρι τις 8 το απόγευμα (στην καλύτερη περίπτωση) βρίσκουν μοναδική διέξοδο στο ποτό με τους συναδέλφους αμέσως μετά την δουλειά – άσε που αυτό είναι και κοινωνική σύμβαση εκεί πέρα.
Σε συνδυασμό με το ότι τα τρένα σταματάνε λίγο μετά τις 12 (και γενικά δεν θέλεις να χάσεις το τελευταίο τρένο), τους αναγκάζει να βγουν αμέσως μετά τη δουλειά και να μην το καθυστερήσουν πολύ.
Δεύτερον, έχει να κάνει με το ότι οι Ιάπωνες σουρώνουν με μια γαμημένη μπύρα. Τα σκληρά ποτήρια, άντε με δύο. Αλήθεια, πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε.
Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις τον άλλον να περπατάει σαν να κατέβασε ξέρω-γω κάνα μπουκάλι τεκίλα μόνος του, και μετά να συνειδητοποιείς πως ήρθε πριν από μισή ώρα και έχει πιεί μόνο μια βαρελίσια.
Φαίνεται πραγματικά πολύ περίεργο, μέχρι να μάθεις ότι οι Ιάπωνες (και γενικότερα οι Ασιάτες) έχουν έλλειψη ενός ενζύμου που μεταβολίζει το αλκοόλ, οπότε, με άλλα λόγια, φταίει το DNA τους.
Και μετά από μερικά βράδια στη Shibuya, συνηθίζεις να βλέπεις κόσμο, άντρες-γυναίκες, να κοιμούνται στα πεζοδρόμια.
Δεν τους παρεξηγώ πια. Το ένζυμο φταίει.
3. Η μπύρα της Ιαπωνίας, κάτι σκατά έχει μέσα, που σε σουρώνει γρήγορα
Για να πω και του στραβού το δίκιο.
Έχοντας γυρίσει το περισσότερο Τόκιο, αποφασίσαμε πως ο καλύτερος τρόπος για να περνάμε τα βράδια μας (πέραν από clubbing) ήταν σε κάποιο beer garden. Οι Ιάπωνες, ακριβώς γιατί δεν σηκώνουν το πολύ αλκοόλ, είναι άνθρωποι της μπύρας.
Ε, ένα από τα πιο γαμάτα beer garden (που το κάναμε στέκι), ήταν το Kirin Ichiban Garden.
H Kirin είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες μπύρας της χώρας – άρα ήταν σε φάση σαν να πηγαίναμε στο Fix Πρώτιστος Κήπος (το χιούμορ μου έχει χαλάσει τα τελευταία χρόνια).
Τέλος πάντων, εκεί σέρβιραν μπύρα Kirin κανονική, μπύρα Kirin με παγωμένο αφρό από πάνω (που για κάποιον λόγο είναι η πιο in μαλακία του Tokyo) και φαγητά διαφόρων στυλ.
Ε, μα τον θεό, για κάποιον λόγο, με μια βαρελίσια Kirin, αρχίζαμε να χαζογελάμε. Στη δεύτερη, ήμασταν γκολ.
Φίλε, κάτι σκατά βάζουν μέσα στη μπύρα τους. Κι αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα που έβγαλα.
4. Οι Ιάπωνες εξαρτώνται από τα μίνι μάρκετ (konbini)
Ψιλικατζίδικα και mini-market έχουμε κι εδώ, κι όποιος έχει ταξιδέψει σε κάποια πόλη σαν το Λονδίνο, θα έχει δει το πόσο οι μεγάλες πόλεις συχνά βασίζονται σε 24-ωρα καταστήματα με ψιλικά και φαγητάκια.
Αυτό που συμβαίνει όμως στο Τόκιο (και γενικότερα στην Ιαπωνία) δεν μπορείς να το βρεις αλλού.
Σε κάθε γωνιά της πόλης (κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά, ένα-δύο σε κάθε δρόμο) υπάρχει ένα Konbini, το οποίο βγαίνει από την Ιαπωνική προφορά του Convenience Store.
Η μεγαλύτερη αλυσίδα είναι τα 7-Eleven και ακολουθούν τα Family Mart, τα Lawson και τα Surus.
Όταν λέω πως αυτά είναι παντού, πρέπει να το πάρετε κυριολεκτικά. Μόνο στο Τόκιο, έχει περισσότερα από 7.000 Konbini!
Το στυλάκι τους είναι γενικά ίδιο, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών εταιριών – έντονα φωτισμένα (και έντονα air-conditioned) και ανοιχτά 24 ώρες. Έχουν ότι θες από σνακ, σοκολάτες, τσιγάρα, ποτά, ιατρικές μάσκες (είναι της μόδας στο Τόκιο), περιοδικά, εκατοντάδες αναψυκτικά (αυτό σηκώνει άρθρο από μόνο του) – αλλά, πάνω απ’ όλα, έχουν μια σειρά από ψυγεία γεμάτα με έτοιμα φαγητά.
Τα φαγητά τους είναι φρέσκα πιάτα, κυρίως Ιαπωνικού στυλ, ακόμη και σούσι, που μπορείς να τα δώσεις στον ταμία για να σου τα ζεστάνει στα μικροκύματα πριν φύγεις με ένα ζευγάρι ξυλάκια στο χέρι.
Ε, πέραν από εμάς τους τούριστ, ένα τεράστιο ποσοστό των Τοκιανών τρέφεται από τα Konbini.
Και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι το πως λειτουργούν αυτά τα καταστήματα. Με κάτι τρελά συστήματα καταγραφής των αποθεμάτων (και έξυπνους αλγορίθμους), το κάθε κατάστημα λαμβάνει 3-4 φορτηγά με εμπόρευμα την ημέρα, που ανταποκρίνεται ακριβώς στην ζήτηση του κάθε καταστήματος.
Οπότε, όλα τα φαγητά είναι εντελώς φρέσκα, και το κάθε κατάστημα μπορεί να έχει πιάτα που προτιμάει, ας πούμε, η συγκεκριμένη γειτονιά – η ίσως η συγκεκριμένη πλευρά του δρόμου, γιατί έχει τύχει να δω και δύο 7-Eleven στον ίδιο δρόμο, απλά στις αντίθετες πλευρές, με 50 μέτρα απόσταση.
Με μια ολόκληρη πόλη 14 εκατομμυρίων να βασίζεται σε αυτά, το θέμα των Konbini είναι εντυπωσιακό – και σας προτείνω να Googlάρετε περισσότερα.
5. Ένας Έλληνας δεν μπορεί να αντέξει το φαΐ του Τόκιο
Ο Βαγγέλης, που είχε ξαναπάει στο Τόκιο πριν από έναν χρόνο, μου περιέγραφε εντυπωσιασμένος τις εμπειρίες του από την πόλη, έχοντας όμως πάντα ένα παράπονο από το φαγητό τους: «Το φαΐ τους δεν τρώγεται. Πάει και τελείωσε».
«Καλά ρε Βαγγέλη» του έλεγα, «μήπως απλά δεν έφαγες τα σωστά πράγματα; Μήπως δεν σε πήγαν σε καλά μέρη;»
Όχι, μου έλεγε. Είχε φάει τα πάντα (είχε δοκιμάσει ακόμη και σούσι, που γενικά σιχαίνονταν) και η παρέα του τον είχε πάει σε μερικά από τα καλύτερα φαγάδικα της πόλης.
«Απλώς ρε φίλε χρησιμοποιούν τόσο διαφορετικά μυρωδικά από εμάς, που εσύ δεν τα έχεις συνηθίσει. Εσένα θα σου βρωμάνε!»
Να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Σίγουρα υπερέβαλλε, έλεγα.
Σήμερα, έχοντας περάσει 20 μέρες στο Τόκιο, και έχοντας δοκιμάσει τα πάντα, σχετικά με το φαϊ τους έχω να πω ένα πράγμα: Σίγουρα ότι φτιάχνουν οι Ιάπωνες είναι εξαιρετικής ποιότητας, αλλά όσον αφορά τη γεύση, για τους περισσότερους Έλληνες, δεν τρώγεται.
Τις τελευταίες μέρες (έχοντας σιχαθεί και τα Konbini) την έβγαζα στα McDonald’s.
6. Οι Ιάπωνες σίγουρα φτιάχνουν τα καλύτερα ψωμιά (και γλυκά)
Παρ’ όλα αυτά, οι Ιάπωνες κάνουν μερικά φαγητά υπερβολικά καλά. Ένα από αυτά είναι ότι έχει να κάνει με φούρνο.
Ότι ψωμοειδές έφαγα, ήταν εξαιρετικό. Ακόμη και τα συσκευασμένα σαντουιτσάκια των 7-Eleven, είναι τόσο αφράτα, που (τις πρώτες μέρες) θες να τα αναπνεύσεις.
Το (μη-πραγματοποιημένο) όνειρο του Βαγγέλη, ήταν να πάρει ένα καρβέλι από αυτά τα ψημένα σύννεφα και να το πασαλείψει με Nutella. Δυστυχώς, οι Ιάπωνες στη θέση της Nutella, τρώνε μια σιχαμένη γλυκιά πάστα από κόκκινο φασόλι.
Έχουν πάντως ένα φετιχ με τον μύθο της Γαλλικής ψωμοποιείας, αφού οι περισσότεροι φούρνοι τους έχουν Γαλλικά ονόματα και γενικά αυτό το στυλάκι.
Ακόμη, κάνουν τέλεια γλυκά.
Κοιτάξτε, η κατάσταση εξηγείται πολύ εύκολα: Οι Ιάπωνες, σε ότι κάνουν, επιδιώκουν την τελειότητα. Τέτοιοι κατεργάρηδες είναι.
Οπότε, όταν παίρνουν κάτι Ευρωπαϊκό, όπως τα γλυκά μας, το κάνουν καλύτερα από εμάς.
Το ίδιο κάνουν και με τα ρούχα: Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις Americana-inspired αντρικά ρούχα, που οι Ιάπωνες τα κάνουν πιο καλά κι από τους ίδιους τους Αμερικάνους (βασικά, μόνο οι Ιάπωνες μπορούν να κάνουν ωραία ρούχα βασισμένα σε αμερικάνικες τάσεις του Πρώτου Παγκοσμίου).
Προφανώς, τα φαγητά της Ιαπωνικής κουζίνας, τα κάνουν με αντίστοιχη τελειότητα. Απλά, εκτός κι αν στο τάιζαν όταν ήσουν μωρό, δεν μπορείς να φας miso soup και να το ευχαριστηθείς στ’ αλήθεια.
Η ωμό ψάρι.
7. Οι Ιάπωνες δεν μιλάνε γρι Αγγλικά
«Η νέα γενιά είναι καλύτερη στα Αγγλικά»
«Έχουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σύντομα, οπότε έχουν μάθει αρκετά»
«Συνεννοείσαι»
Αυτές τις απαντήσεις παίρνεις όταν Googlάρεις η ρωτάς για το πόσο καλά Αγγλικά μιλάνε οι Ιάπωνες.
Η μόνη, όμως, από αυτές που έχει επαφή με την πραγματικότητα είναι η «συννενοείσαι» – αλλά όχι με την έννοια πως “θα συννενοηθείς χρησιμοποιώντας τα αριστοτεχνικά σου Αγγλικά”, αλλά με την έννοια πως “κάποια στιγμή, με κάποιον συνδυασμό αρχαίων μορφών κινήσεων του συλλογικού υποσυνειδήτου και αρκετής τύχης, θα καταφέρεις να προσεγγίσεις το αποτέλεσμα που αποζητάς”.
Μια μέρα στα Starbucks προσπάθησα να ρωτήσω έναν 18-χρονο τυπά εάν καθόταν κανείς στην κενή θέση δίπλα του. Τον ρώτησα με Αγγλικά που θα απηύθυνα σε δίχρονο που αρθρώνει τις πρώτες του λέξεις: «Ένιμπαντι, σιτ χίαρ;» δείχνοντας του με μια αυτοσχέδια νοηματική, που από την προσπάθεια να είμαι σαφής ένιωσα σχεδόν πως γίνομαι καρέκλα και πρόβαλα στον αέρα σκηνές της καθημερινότητας σαν ένα ανθρώπινο zoetrope.
Και η μόνη απάντηση που πήρα ήταν μια μη-απάντηση, η καλύτερα, μια επιβεβαίωση της μη παρουσίας μου στον χώρο. Το βλέμμα του νεαρού πελάτη των Starbucks, αλήθεια, κοιτούσε μέσα μου, με διαπερνούσε κι έφτανε κάπου μακριά, ίσως στις ομιχλώδεις βουνοκορφές του mount Fuji, κάπου εκεί που ο Songoku κλωσούσε Dragonball.
Αυτή η διαδικασία κράτησε για κάνα τρίλεπτο: Με εμένα να ρωτάω με όλο και πιο απλοικά Αγγλικά και κινήσεις το αν καθόταν κανείς εδώ, κι εκείνον να με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινος.
Κάποια στιγμή θύμωσα. Άρπαξα μια Γιαπωνέζα από δίπλα και τη ρώτησα: «Do you speak English?»
«A little bit» μου είπε. Αυτή είναι η φιξ απάντησή τους αν μιλάνε τέλεια Αγγλικά.
«Can you ask him if somebody sits here?»
«Yes, of course».
Κοίταξε το χαμένο Γιαπωνεζάκι στα μάτια και τον ξύπνησε από τον ζεν λήθαργό του λέγοντας κάτι του στυλ: «外人が求められます。座席は無料ですか？彼は愚かです。彼は私たちの名誉の言語を話すことはできません。彼は貧しいギリシャ語でなければなりません。彼は悪い経済と脱税の匂い。»
Εκείνος της απάντησε με κάτι παρόμοιο – που μου φάνηκε να κρατάει πολύ ώρα για απάντηση του στυλ «Δεν κάθεται κανείς εδώ» ή «Πες του να πα να γα» και στο τέλος εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε: «Yes, the seat is taken.»
Τόσα Αγγλικά μιλάνε.
Η τύπισσα που μου έκανε την μετάφραση ήταν μια τεράστια εξαίρεση και πιθανότητα σπούδασε στην Αμερική. Δεν το λέω για πλάκα.
8. Οι Ιάπωνες μπορούν να κοιμηθούν όπου βρουν
Ένα από τα πράγματα σε φάση απόλυτο πολιτισμικό σοκ, είναι το πως (η πόσο;) κοιμούνται οι Ιάπωνες σε δημόσιους χώρους.
Με τον Βαγγέλη συμφωνήσαμε πως είναι κάτι μεταξύ cultural-thing και συνέπεια του ότι οι αποστάσεις του Τόκιο και η πολύωρη εργασία κουράζουν τους ανθρώπους.
Αλλά, ακόμη κι έτσι: Όταν βλέπεις το 30% των επιβατών ενός τρένου (τρένο λέω οτιδήποτε είναι μετρό, ηλεκτρικός και λοιπά) να κοιμούνται με το κινητό στο χέρι, ένα λεπτό αφ’ ότου καθίσουν, ή ακόμη και να κοιμούνται ΟΡΘΙΟΙ στο βαγόνι με το κινητό στο χέρι (και με το Pokemon GO ανοιχτό), άθελά σου σκαλώνεις.
Μικροί, μεγάλοι, επιχειρηματίες με κοστούμια, κοριτσάκια με στολή σχολείου και ιατρική μάσκα. Κανένα σημείο δεν είναι καλύτερο για έναν υπνάκο για τους Ιάπωνες απ’ ότι η δροσερή άνεση του τρένου.
Ακόμη, τους έχω δει να κοιμούνται σε παγάκια μέσα σε καταστήματα (όρθιοι), σε σταθμούς και φυσικά σε πεζοδρόμια.
9. Οι άνθρωποι έχουν γίνει ζόμπι με τα κινητά τους
Μιας και πιάσαμε το θέμα του “τι κάνουν οι Ιάπωνες μέσα στα τρένα”: Αν δεν κοιμούνται, τότε 99% θα είναι κολλημένοι στην οθόνη του κινητού τους – το οποίο 99% θα είναι iPhone.
Βασικά, αυτό με το κινητό το κάνουν οπουδήποτε: στον δρόμο, σε καταστήματα, καφετέριες, Starbucks (σταρου-μπακουσου).
Και ναι, είπα iPhone. Πρώτα απ’ όλα, παρά το ότι η χώρα έχει αρκετές εταιρίες που φτιάχνουν κινητά, οι Τοκιανοί προτιμούν να τα στάζουν στην Americajin-owned Apple.
Φυσικά, επειδή έχουν λεφτά, το κινητό τους το “ζούνε”. Πολύ συχνά βλέπεις να έχουν ενεργοποιήσει το software κουμπί home, γιατί το κανονικό έχει λίωσει από την πολύ χρήση – και (άλλο κουφό κι αυτό) πάνω από τα μισά τους κινητά, έχουν σπασμένη οθόνη.
Κυριολεκτώ και πάλι. Σπασμένες οθόνες παντού.
Και για μένα και τον Βαγγέλη, το γιατί ήταν όλα τα κινητά σπασμένα αποτέλεσε ένα μεγάλο μυστήριο μέχρι την τελευταία βδομάδα, όπου αφού είχαμε πια αρκετή εμπειρία από το πως ζούνε αυτοί οι άνθρωποι, μπορούσαμε να δώσουμε μια απάντηση.
Έχοντας δει και μερικά ζωντανά περιστατικά, συνειδητοποιήσαμε ότι πολύ απλά αρκεί ο Ιάπωνας να πιεί μια μπύρα για να μην μπορεί να κρατήσει το iPhone στο χέρι του ακόμη κι αν του το κολλήσεις στην παλάμη με Ατλακόλ.
10. Το Τόκιο είναι (περισσότερο) μια Χειμερινή πόλη
Επέλεξα να πάω Τόκιο από τέλη Ιουλίου μέχρι μέσα Αυγούστου – κυρίως γιατί όλη την υπόλοιπη χρονιά απλώς δεν είχα χρόνο.
Τώρα, κάποια χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου είναι πως: α) Οι τιμές των εισιτηρίων είναι από τις ακριβότερες και β) Κάνει ζέστη.
Πόση ζέστη;
Σκέψου μια αρκετά ζεστή μέρα στην Ελλάδα, αλλά βάλε και μπόλικη υγρασία.
Κάπως έτσι ήταν οι περισσότερες μέρες, και ειδικά τις πρώτες μέρες που κυκλοφορούσαμε με τις τσάντες στην πλάτη τα μεσημέρια ήταν δύσκολα (αργότερα την είδαμε πιο chill και είπαμε να το παίξουμε ντόπιοι – αν και το αστείο είναι πως όλοι οι ντόπιοι έχουν μια τσάντα στην πλάτη).
Άσε που όλοι οι κλειστοί χώροι στο Τόκιο (συμπεριλαμβανομένων και των τρένων) είναι κλιματιζόμενοι σε θερμοκρασίες καταψύκτη, οπότε αυτή η συνεχής εναλλαγή κατάψυξης/φούρνου καταντάει γρήγορα κουραστική.
Οπότε, ένα συμπέρασμα που έβγαλα, είναι πως θέλω να επισκεφτώ ξανά το Τόκιο, αλλά χειμώνα.
Σκεφτείτε τι είναι κάργα Ιαπωνικό: To (στις καλές περιπτώσεις) γαμάτο Ramen, που είναι η εθνική τους σούπα και την τρώνε όπως εμείς το πιτόγυρο. Μιλάμε για μια ζεστή σούπα με noodles, κι εμείς την τρώγαμε και μετά βγαίναμε στον καύσωνα.
Όχι, αυτό είναι φτιαγμένο για χειμώνα.
Η τα onsen (οι θερμές πηγές τους, που βρίσκονται παντού).
Φίλε, μπήκα σε onsen στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου της παραθαλάσσιας πόλης Atami και από την θέση μου στην πισινούλα (μαζί με άλλους 20 γυμνούς Ιάπωνες – αφού απαγορεύεται να φοράς μαγιώ στα onsen) έβλεπα την θάλασσα, και τον κόσμο που άραζε στην αμμουδιά. Κι έγω έβραζα στο νερό των 40 βαθμών κελσίου.
Άντεξα μόνο δέκα λεπτά. Αλλά, φίλε, εκείνα τα πέντε λεπτά, φαντασιωνόμουν να επιστρέφω σε αυτό το ταρατσένιο onsen κάποιον επόμενο χειμώνα, κι από πάνω μου να πέφτει το χιόνι.
Και, φυσικά, θα επιστρέψω σύντομα.
(τα υπόλοιπα 10 συμπεράσματα, στο επόμενο post)
Πηγή: Bangtobasic.com
