ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Δίνοντας χρόνο στην αγάπη…

Στην σύγχρονη κοινωνία του αέναου άγχους και της θλίψης που αυτό προκαλεί, ο ελεύθερος χρόνος μοιάζει έννοια που “κατοικεί” πλέον, μόνο στην φαντασία κι όχι στην ίδια την ζωή μας. Αυτό είναι κάτι που αν δεν ισχύει για όλο το ποσοστό του πληθυσμού, τότε σίγουρα ισχύει για τους περισσότερους εκεί έξω. Στην “σφαίρα” που ονομάσαμε γη, η […]

Default avatar

Guest Author

5 Ιανουαρίου, 2016

Στην σύγχρονη κοινωνία του αέναου άγχους και της θλίψης που αυτό προκαλεί, ο ελεύθερος χρόνος μοιάζει έννοια που “κατοικεί” πλέον, μόνο στην φαντασία κι όχι στην ίδια την ζωή μας. Αυτό είναι κάτι που αν δεν ισχύει για όλο το ποσοστό του πληθυσμού, τότε σίγουρα ισχύει για τους περισσότερους εκεί έξω.

Στην “σφαίρα” που ονομάσαμε γη, η ανθρώπινη ζωή μοιάζει να χάνει καθημερινά την ουσιαστική της σημασία. Κάτι που με λυπεί ιδιαίτερα. Λόγω του ότι συναντάω επί πολλά χρόνια ανθρώπους, οι οποίοι έχουν γίνει έρμαια του σήμερα και της μίζερης ζωής που έχει προστάξει η “γενιά των ρομπότ”, θα ήταν αδιανόητο καλέ μου άνθρωπε να μην αναφερθώ στον χρόνο που έμαθες να μην εκτιμάς.

Ο χρόνος είναι χρήμα, λένε. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Τι γίνεται όμως, όταν ο άνθρωπος τείνει να χρησιμοποιεί το πολύτιμο 24ωρο του, για να δημιουργήσει μια κενή ζωή; Τι πραγματικά συμβαίνει, από την στιγμή που το περιβάλλον σου σε έχει βάλει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι ρουτίνας (άσχημης ρουτίνας) το οποίο σου κλέβει λίγο λίγο την ζωή σου;

Δεν μιλάω για αυτό που βλέπει ο κόσμος… Δεν μιλάω για την δουλειά σου Έλληνα πολίτη, ούτε για το φορτωμένο πρόγραμμα της σχολής σου φοιτητή. Δεν μιλάω για τις υποχρεώσεις που έχεις, ούτε για τα πράγματα που πρέπει να σκεφτείς και να ολοκληρώσεις στην ώρα τους πριν σε κατακλύσει και πάλι το άγχος σου. Μιλάω για όλα αυτά που εσύ ξεχνάς καθημερινά να βλέπεις. Ή που αδιαφορείς για αυτά. Γιατί η εποχή σου, σε έκανε να αδιαφορείς για αυτά.

Όντως, οι υποχρεώσεις σου είναι πολλές. Οι δουλειές σου κάθε μέρα γίνονται διπλάσιες. Ο χρόνος για διάβασμα σε στενεύει και σε αγχώνει, σε κάνει νευρικό. Το φορτωμένο σου περιβάλλον, η κούραση και η “ρομποτική” στάση που έμαθες να έχεις, σε κάνουν θλιμμένο… Όλα αυτά, που κάθε μέρα αναγκάζεσαι να κάνεις για να μην απογοητεύσεις κανέναν, ενώ τελικά καταλήγεις να απογοητεύεις τον εαυτό σου. Αν όχι ορατά, τότε σίγουρα κάπου βαθιά μέσα σου. Γιατί, ξεχνάς εκείνες τις φορές που αρνιόσουν επανειλημμένα να δεις τον άνθρωπο σου επειδή σε έπνιγαν οι υποχρεώσεις. Γιατί ξεχνάς, το τηλέφωνο σου που χτυπούσε και κάποιος χρειαζόταν την παρέα σου, την στιγμή που εσύ πνιγόσουν μέσα στο άγχος σου ενώ αυτός σε είχε πραγματική ανάγκη. Γιατί σε έμαθαν και με έμαθαν, να λειτουργούμε σαν μηχανές. Μηχανές, που δεν έχουν χρόνο να κάνουν τίποτα άλλο, πέρα από αυτά που πρέπει…

Όμως γλυκέ μου άνθρωπε, πάντα θα έχεις υποχρεώσεις… Από την αρχή της ζωής σου μέχρι και την ώρα που θα φύγεις από αυτόν τον κόσμο, θα καλείσαι να κάνεις κάτι. Κάτι που θα σου τρώει πολύ από τον πολύτιμο χρόνο σου. Όμως, όσο χρόνο κι αν χρειαστεί να ξοδεύεις, μην ξεχνάς πως υπάρχεις και εσύ, υπάρχουν και οι δικοί σου άνθρωποι όχι μόνο οι σκοτούρες σου. Όσο καλά κι αν κάνεις την δουλειά σου, όσο εντάξει κι αν είσαι σε ό,τι κάνεις, αν αυτά λειτουργούν πάντα σαν δικαιολογία για να μην βλέπεις ανθρώπους που αγαπάς, τότε αυτόματα καταντούν ανούσια. Γιατί όπως λένε πολλοί, όποιος θέλει, βρίσκει τρόπους. Τα πράγματα που σε ευχαριστούν να κάνεις και οι άνθρωποι που θες να βλέπεις, είναι το 50% της ευτυχίας σου. Βρες χρόνο και για αυτά, άσε τις δικαιολογίες στην άκρη.

Γιατί σκέψου, τι είναι ένας κόσμος χωρίς αυτά που αγαπάμε; Ένας κόσμος που του σβήσουν τα φώτα και μένει στο σκοτάδι…

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET