Τα σημερινά δεδομένα σκιαγραφούν την εικόνα μιας Ελλάδας, η οποία “μαστιγώνεται” καθημερινά από την οικονομική κρίση.
Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω, πως πάντα αμφέβαλλα πραγματικά για αυτό το δεδομένο. Δεν διαφωνώ, δεν λέω πως δεν ισχύουν όσα βλέπουμε και υπάρχουν (έστω κι αυτά τα ήδη χιλιοειπωμένα από τις ειδήσεις), όμως η κρίση δεν ξεκίνησε από την τσέπη για να καταλήξει σε αυτήν. Η κρίση χτύπησε πρώτα το μυαλό. Μετά είχε την ανάλογη δύναμη, να χτυπήσει και την τσέπη. Μια δύναμη που εμείς οι ίδιοι σαν σύνολο επιτρέψαμε να έχει.
Ωστόσο, δεν θα επικεντρωθώ στην ανάλυση της οικονομικής κρίσης. Ο καθένας εκεί έξω κουβαλάει τον δικό του προσωπικό σταυρό, τα δικά του προβλήματα και προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.
Αυτό που με προβληματίζει εδώ, είναι κάτι το οποίο αλληλεπιδρά πολύ εύστοχα με την οικονομική κρίση καθώς και με αυτή την κρίση που “χτύπησε” και εν τέλη “τρύπησε”τον νου.
Ταρακούνησε και διαστρέβλωσε τόσο τον ψυχισμό, όσο και την αξία του ανθρώπου. Άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει σταδιακά, ακόμα και την ιδιοσυγκρασία του. Βέβαια, το ότι έχει την δύναμη να τον αλλάζει ακόμα μου δίνει κάποιες ελπίδες ότι έχει απομείνει τελικά κάτι… ακόμα ανέγγιχτο και άτρωτο στον ανθρώπινο νου. Κάτι που κανένα ψέμα, καμία τηλεόραση και κανένας ψυχολογικός εκφοβισμός δεν κατάφερε να “βιάσει” ακόμα. Προβληματίσου όμως, αν από εδώ και στο εξής μπορείς να σώσεις από αυτό το απομεινάρι, τον εαυτό σου που τον άφησες να γελαστεί και να εξαπατηθεί επανειλημμένα και μια σταγόνα ζωής…
Θα σας μιλήσω με ένα γεγονός για να αντιληφθείτε, πώς ένα ανθρώπινο μυαλό έχει μετατρέψει την τέρψη του σε δυστυχία. Αναλογιστείτε πόσος κόσμος (ίσως και εσύ ο ίδιος), δουλεύει ώρες ατελείωτες και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που σιχαίνεται, χωρίς όμως να έχει τον ανάλογο χρόνο να απολαύσει τους καρπούς των κόπων που κάνει. Ναι… είναι γνωστό ότι στις μέρες μας όχι μόνο δουλειά δεν βρίσκεις εύκολα αλλά ακόμα κι όταν βρεις, είτε τα χρήματα δεν είναι αρκετά, είτε οι ώρες λιγοστεύουν επικίνδυνα. Τα ξέρουμε όλα αυτά θα μου πείτε. Κι από μέσα σας θα σκέφτεστε ότι πάντα έτσι θα είναι, τίποτα δεν αλλάζει. Σωστά;
[scis id=”59″]
Τι γίνεται όμως, όταν φτάνεις στο σημείο να αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή σου υπάρχει για να δουλεύεις, ενώ θα έπρεπε να δουλεύεις για να ζεις;
Οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στα τρένα και τα λεωφορεία με ένα tablet στο χέρι, φοβούνται μήπως χάσουν κάποιο βασικό mail για την δουλειά, γυρνάνε συνοφρυωμένοι σπίτι τους τα βραδιά. Γεμίζουν τα πνευμόνια τους με τόνο από άγχος, κατακλύζουν τους χώρους με δύσπιστες και στενάχωρες ματιές. Αμφιταλατεύονται ανάμεσα στο χάος των υποχρεώσεων και την τάξης της ζωής που θα έπρεπε να έχουν… κι όμως δεν έχουν.
Και στο τέλος της ημέρας… δεν έχουν τίποτα να πουν. Δεν έχουν νέα πια οι άνθρωποι. Τους τα έφαγαν οι υποχρεώσεις. Δεν έχουν ανάγκες προσωπικές, τις πούλησαν γιατί μόνο έτσι θα μπορούν να υπάρχουν αξιοπρεπώς. Έστω, να υπάρχουν. Κι ας μην έχει αλλαγή η μέρα τους, κι ας κάναν την ρουτίνα τρόπο ζωής.
Όσο για τις επιθυμίες… συμπυκνώθηκαν μέσα σε 3 λέξεις. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το καλοκαίρι! Όλοι ή σχεδόν όλοι έχουν πει έστω και μια φορά ”αχ να πάρω άδεια να πάω διακοπές, ή να κάνω διακοπές κι ας μείνω εδώ.”
Στην ουσία όλοι αποζητούν διακοπές από την ζωή τους, όχι από την δουλειά τους.
Όταν όμως η δουλειά σου, σου έχει κλέψει τον προσωπικό σου χρόνο τόσο που στον έχει φτάσει στο μηδέν, τότε είναι λογικό να θες να ξεφύγεις από αυτήν. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές και ρομπότ που δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν ηγέτες και αρχηγούς. Κι όμως έτσι καταντούν κάθε μέρα.
Επομένως, φτάνει κάποτε στο σημείο ο κόσμος να μην αντέχει καν την ίδια του την ζωή έτσι όπως είναι. Θέλει να βγει έξω από αυτήν, να τη δει σαν θεατής για λίγο έστω και για κάποιες μέρες τον χρόνο. Αυτή αγαπητέ αναγνώστη, είναι η μεταστροφή της τέρψης σε οδύνη…
Δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ (γιατί το ανθρώπινο δικαίωμα του οκτάωρου πήγε περίπατο) και παύεις να ασχολείσαι τόσο με το άτομο σου όσο και με τα άτομα που σε περιβάλλουν. Γίνεσαι αυτό που θέλουν. Άνθρωπος-μηχανή.
Κι εκεί αλληλεπιδρά η κρίση του μυαλού με αυτή της συνήθειας των ρομπότ που δεχόμαστε καθημερινά. Σε έπεισαν ότι ακόμα κι αυτό είναι εντάξει ,αν μπορεί να σου προσφέρει έστω την ύπαρξη σου. Σκέψου το…
Εγώ δεν θέλω να παίρνω άδειες για να βρίσκω τρόπο διαφυγής από τη ζωή μου. Εσύ;
